![](https://static.wixstatic.com/media/a48dbc_97c71a5afce244949f60c9c073f7e7b7~mv2.png/v1/fill/w_49,h_49,al_c,q_85,usm_0.66_1.00_0.01,blur_2,enc_auto/a48dbc_97c71a5afce244949f60c9c073f7e7b7~mv2.png)
MOS ESHTE KOHA KUR IKIN DALLENDYSHET?
( Nga ditari I nje mesueseje )
Është koha kur ikin dallëndyshet ?!
Kur bëhen gati të fluturojnë larg ?!
Një zog I vogël çerdhes sime përpëlitet ,
të lërë bosh një vënd në bangën e par´ . . .
O Zot ! Ç’llahtar !
Zverdhet e ndryshon çdo ditë ,
I shtohen rrathët e zinj , tek sytë .
Në zëmrën time thellohet një vrimë .
Por Ai qesh ,
me një zë të bukur si cicërimë .
Në se unë hesht në dhimbje e përmbytur ,
Ai më zgjon me një të puthur .
-Më ke sjellë libra sot , apo çokollata ?
Nisim e qeshim . . . i këmbejmë njeri tjetrit lëvdata .
Koha tallet me ne , lidh nyjet e gjata . . .
I mbaj në pëllëmbë dorën ,
Si të një pëllumbi .
Ja puth . . . është e ëmbël , e bardhë ,
si e mbuluar me pluhur llokumi .
Deri sa merr pamjen e një Engjëlli ,
dhe e zë gjumi .
E mbuloj me puthje erë dashurie ,
dhe nxitoj të kap autobuzin e fundit . . . .