Nuk besoja se do të vinte kështu jeta
Se si do të vinte për mua
Kjo ditë
Besomëni, fëmijë,
Më shumë se botën
Ju desha
Falmani dhimbjen që ju erdhi në shpirt!
Do të doja të shtrohesha me ju në tryezë,
Të bëja një fustan
Që s'e ka bërë askush
Oh, në buzë më ka ardhur
Tinzare heshtja
Dhe një dallgë e fortë
Më ka ardhur në trup
O desha t'ju
Përkëdhelja sërish
Si fëmijë
Të gdhija netët e gjata
Në prag duke ju pritur
Po falmani, lotin që
Derdhni për mua
Pa mbarim
Në ditët prindërore dhe gjumin ua kam
Prishur.
Do të merrja me ju
Këngë në dasma
Të gatuaja
Ëmbëlsira deri sa
Të vinte agimi
Të mendohem para jush
Te shkronjat e arta
Me gëzimin nëne
Dhe emocion gjyshërimi.
E falmani që vellon e trishtimit po ua hedh
Mos më shihni hapat
që ngatërrueshëm i hedh!
Nuk dua të jem si gjethja që vjeshta hedh
Por blerimi kujtesës
Që s',vyshket kurrë, kurrë!
TY TË FLAS.
Të flas Por nuk më përgjigjesh fare, Më ke pranë por nuk më shikon, Të them kush jam E ti hesht Oh. Nuk më kujton! Më merr duart me butësi Më shtrëngon thellë në gjoks. Ooo më zgjohet e bukura fëmijëri Më zgjohet ledhatimi i ngrohtë O unë jam vajza jote e mirë Dije, nënë! Me ty jetoj dhimbjen Me ty jetoj lumturinë.
