MIRËMËNGJESI Mirëmëngjesi , mëngjes I ri ! Një zog I vogël në dritaren time , që në pervaz nga unë , gjithmonë gjen thërrime , më ngjalli sot ndjenja të reja . Më tha – Cicëro si unë , edhe Ti . Eja !
Mirëmëngjes - më tha kumbulla plot kujtime fëmijërie nderur nëpër degë , Hë pra – u dëgjuan filizat , qesh !
Hurma e përskuqur në kopësht , paska hapur krahet , e gjethe të ngjyrta të dashuruara me stinën , diçka për mua po pëshpërijn´ . Ç’melodi e çuditshme , e ajërt , asnjë dirigjent s’e arrin . . .
Dielli është fshehur , por një vetull të bukur reja ka ngritur , filloj e harlisem me gëzimin e saj , si e mitur . . .
Mirëmëngjes , o Njeri ! Unë dua të jem aty , ku Vlerat kanë sy ! Sy për ty !
QENDIS ME LULE
E topitur për një çerdhëzim të ndershëm , në nënkresë , mbaj ngrohtë harresën . . . Qëndis me lule një krenari Gruaje , mbi pëlhurën e bardhë të vetmisë , e cila padyshim , e dashuruar me mua është .
EJA TE SHOHESH !
Dimëroj e krijuar nga dhëmbshuri me ngrohtësi të hershme pështjellë , në një të tashme nga e cila tani zbres . Eshtë e hidhur besomëni , shija e vetmisë pa lëkurë . Vijë e lakuar nën brinjë , e dridhshme është , si kujtesa . Fëmijët u bënë gra dhe burra , e Uni im ende mban premtimin , siç di ta mbajë vetëm Nëna . Eja të shohësh edhe ti , si luftoj me brezat . . . e mbahem fort pas një karakteri . Ah , që të mori aq shpejt Perëndia , ndoshta më shumë se sa mua të deshi . . .
GJENDJE
Mbete në mes Koha ime , në kryqëzime udhësh lëkundesh edhe sot . S´mbaj mënd të kem bërë ndonjë të keqe , përveçse të bukurën ta dashuroj pa mënd . Mas urinë e duarve për të përkëdhelur , Syrin e mëndjes deri ku shkon , Ekuilibër i zymtë , koha e vonë . . . Bëj një trajektore të gjatë në qiell , me gisht . . . Ca fytyra njerëzish fillojnë e harrohen . E mysëta dhe e lugëta , ah . . . jo , nuk munden të bashkohen .
TEJDUKJE
Lakuriqe , dhe e varfër në antidotë , me një hënë të bukur , melankolike së brëndshmi , mundohem të mas kohën e pakët, të ´´lulëzimit´´ tim . Si dorë fëmije koha largohet dhe syrin ma mbush me shkronja uji , një buzëqeshje , dhe fjalë që e përkulin , karakterin tim . . . Marr ca stërkala të arratisura prej zallit , skicoj emrin tim , pa gërmën e fundit . . . tashme kam hyrë në moshë të urtësisë , besnike e këshillës , vetes , dhe mundit . . . Jam vështrimi i butë , në një mëdyshje pak më tutje . Flamur i zhelosur i një shpirti , të etur për tejdukje .
EKUACION
Nata është rrethore , dhe unë një dritë e vogël , fundosur në mister , në timin vënd. Aty ku kripa bashkohet me të kaltrën në blu , Gjej diçka të madhe sa një zemër , të vogël sa një sy . Mbi lëkurë , më duket se rrëshqet diçka e padukshme , nga një Perëndi , e vlefshme sa ajo copëz vështrimi mbi mua , që se nga vjen s´e di . . . I jepem si bleta polenit të lules , me një gëzim pa emër , të butë , plot ngjyrë , por pa fytyrë . . . Ekuacion i vështirë e gjithë jeta , pa zgjidhje të dytë .
NOSTALGJI
Sa herë vetja më ngjan me një top dëbore , I bërë nga duar fëmijësh , ballsamosur në katedrale kohësh që u thinjën , bashkë me zemrën , shoqet , të afërmit , fqinjët . . . Jam mbetja e zhegut të një vape , Viktimë e aksesit të një shpirti të butë , që në kryengritje emocionesh , zemrën e mban hapur , si sytë . . . Çfarë po ndodh ? E larguar ? E mënjanuar ? Jo ! Një gjethe nga stuhitë e lënduar . Nganjëherë për të qënë , e mbetur Njeri , lyp dhe Nostalgji !
