top of page

Minush Hoxha: E di ime grue...



Dje, ime grue e dashur

Bora mbuloj qytetin tërë

Dhe, në vrap të këtheva të qeshur në kujtesën time

Dhe flitja në vete:

E di Ti ç’bukuri ka qyteti kur e veshë bardhësi

Ç’më dukej sikur ty në vello nusrije

E di ime grue,

kujtoje Kopranikun, Gryken e Rugoves

Liqenin e Parkut të Madh,

Dhe hedhi më pas syrin Zatrave

Andej nga kullotja dhinë

E nga brëmja, veshur si n’ revy mode

Ti e unë me fëmijët në Pelivan

Nga një salep e çaj

E salepi tek m’kujtonte Muharrem Qenen

Me ,,salep i ambël, salep i nxehtë

Urdhëroni myyyshteri”

Jetonim lumturinë e s’dinim se e jetonim

E di, imja në gjithë jetrat

Nuk ia dal dot pa jetën me ty

Nuk ia dal fare, ashtu, s’më jipet!

Pa shikuar me ty këte bukuri të bardhë

E shoh e nuk gjej në vete përgjigjen

Si ngjizi tek mua, si më gjeti kjo prirje ndjesi të bukures

Kësaj harmonie hyjnore midis dy të bukurave

Midis këtij peisazhi magjik e bukurisë sate përrallore.

Ee ime grue,

Të solli misteri tek mua si një dhurratë, si një shpërblim mirësie

Sa të shoh këte magji natyre e ty në kujtesën time.

I falem fuqisë përrulshëm për këte dhurratë të shtrenjtë.


  1. Ç’dreq ngujimi në vete ky!


S’ia varsha ngushtisë që m’ishte bërë

Nga...Zoti,

ndofta nga ai dreq birë dreqi i mallkuar

shpërblim patrembësie a ndëshkim rebelie imja

e tek dua rruginën e ecjes,

paj unë nuk kam vdekur!

diç se ç’më flet:

,, Ti! Hëë, ti! Qelizë që s’shikohet nga asnjë specieje!

E do një mbretëri shtrirjeje kufiri pa rreth!

I vocrri!

E ky gjyq e ky cinizëm ndëshkimi

Se ç’më eci viteve pa gjumë

Se ç’më nxorri në sy llahtarë pamjesh

Dhe mendjen:

Si të zhbëj llahtarin

Të vë një litar në qafë a një plumb në tamth!

Ç’dilemë që ngushtoj kokën time të vogël.

Tek më ngriti rrënkimi në qiell

I thirra Zotit me pyetje:

Zot! I pakapshmi nga mendje ime

Më morre atë që dashte

Dhe rruginen e ecjes m’mbushullove me gjemba

Tashti, si t’ia dal tek mbarim rruge?

Si t’ia dal tek paqja e asaj jete?

I bëja Zotit pyetje me zemër trishtimi.

E ai, e ai i Madhi, më i madhi

Qetë, pa dukje për sy njeriu

Mu gjegj më bas të thellë:

Bëjë ç’dua të bëjë jasht të kuptuarit tënd!

Të morra ate që desha të marrë

Jam sovran yti

Por, ty, imi në pakufi timin

Ty, të dhash jetën me ngjyra pa fund

Ty, të dhash rebelinë

Atë rrugën zigzake të lumturisë sate.

Më shumë të dhash se që të morra

Dhe të morra të mësosh se ç’begati të dhash.

Dhe iku

Dhe mbeta në kujtesë, vetëm,

Vetëm me mendjen tek Zoti

Dhe ia thash vetes tashmë i qetë fare

Sa i përsosur është ky Zot imi!

14.1.25

39 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page