METAFIZIKË

URDA ZJARRI

Nga Fatmir Terziu

Në prill dhe në maj

ajri bëhet pakëz i ngrohtë.

Duket si një hapësirë ujore

ku dielli hepon me mjeshtëri,

një materie së pari e profiluar, tornuar

gjersa është bërë gurgacë, flakë minerale,

ama flakë e zjarrtë, e ndezur si buzët

që skuqen në tehun e territ,

grashina e flaktë rituale,

që jep bardhësinë fosforeshente,

të pastër dhe nënujore

të acetilenit... Prill, Maj

dy muaj që i veçojmë, i duam

na ndjekin ndryshe të dy

dielli na zjarrmon drejt e në sy.

Qëndruam në skelën e tyre të ajrit

si dy diej imitues me dritën e ndezur prej fatit

një urdë e ndezur mbi dy ikona

tejçoi në ujëra zjarret tona...

Dhe ujërat alarmuan menjëherë

u shkund nga gjumi hapësira mbarë

kur ti u zgjove,

bota ishte në zjarr.

PËR ATË VEND ANTIK

Nga Fatmir Terziu

E pashë një njeri nga një vend Antik

fliste me veten: “Dy këmbë të gdhendura prej guri,

qëndronin në hapësirë ... Afër tyre, në ballë,

dy gjysëm-koka valëviteshin pa u ndalur, prej të cilave,

një gojë e hapur, e përtharë dhe mëndafshi me komandë të ftohtë,

kujtova se ishte skulptor kur e pashë kokë e këmbë me baltë,

ndjeva se e kishte në gjak këtë pasion

për të mbijetuar heshtjen e trazonte me fjalë,

por kur nata i nxiu dhëmbët përjashtë

njeriu nisi duart ti bëj krahë, fluturoi në qiell të bardhë,

të tjerëve u la vetëm fjalët:

“Atje lashë një egërsirë, disa grabitqarë, gjakpirës dhe imoralë,

dola nga tufa e tyre e mjerë plot frikë

të bëhem njeri të paktën një ditë

për atë vend përrallor Antik...

Kur ktheva sytë asgjë s’kishte mbetur në atë cep. Rrotull

vetëm në Frymë, në gjunjë dhe në gjoks

vetmia tkurrej e bëhej kockë.

SKAJ

Nga Fatmir Terziu

Tashmë çerdhet e dallëndysheve montohen.

Bina të tëra thajnë baltën nën sqep

dritaret luten me sytë nga Qielli

si nëna për foshnjën në djep

... të dëgjojnë sinfoninë e strehave.

Dredhëzat kanë shpërthyer gjokset

bulëzojnë kokrrat e tyre

shtrati është bërë pyll

i populluar me ëndërra

produkt i këtyre kompozimeve.

Në këtë rajon vrulli

unë eci si pelegrin

murg më mbeti tundimi

pas çdo kthese produkt trilli

shfaqet një fytyrë e rrezatuar

piktor është Dielli.

Trupi im është një sistem

Diellor i përvijuar

në orbitën e zjarrit.

Të bëra lëmsh janë rrezet

rënjët e mia prej mishi

në këtë udhesë konfuze

që të trazon edhe shpirtin.

Dallëndyshja ime zbukuruar

shpesh ka bunacë në faqe

kot turrem për ta takuar

me skajin e erës... bëj paqe.

Ikën kaltërsisë gërshërë

e brishta puth dheun kokëulur

i ndreq gjërat menjëherë

që fluturimi ia ka shthurur.

FASHITJE

Nga Fatmir Terziu

Në këtë hapësirë

ende jam gjiton i huaj

muret më ngucin skeletin

hesht ta them ...

... druaj

shkul dhëmbin e gjykimit.

Pa tavan e shoh këtë kuadraturë

peshtafe drite të mekët

drithëse, boshe e errët

fjalë që ulërrijnë: ‘Mjaft!’

pasthirma xhungle mbi asfalt.

Nuk e kuptoj ku bitis

mekanizmi i torbëikjes

s’ia dal mbarë ta ndaj

pëshpërimën e pritjes

nga vetë uturima e saj.

Trokthi i çalë i mendimeve

rrjepur mbi samarë të plasur

më kot i mbulon me fasha

plagët që çdo ikje ka hapur.

Pas angështisë së dritës

e kaltra më përshfaqet

mbjell ëndërrat e mesditës

kështu qenkan shkruar fatet.

METAFIZIKË

Nga Fatmir Terziu

Dera mbyllet me çivi. Fjolla

rrëshkasin tutje në muzgun që vlon

metafizikë e fortë e bririt

me natën pus valson

ti dremit duke parë ëndërra

harmonia që dergjet në botëfjetje

shkërmoqet nga e zhbëra.

Kënga e natës zgjon bulkthat

në dritare ke ngrirë

muzikën e largët kukullat

nga kujtesa ta kanë fshirë

një gjuhë të sajdis ndryshe

gotën ke lënë pa pirë.

Fletë e bardhë

si kroneja e syrit

ngutet të qëndis një iridë

si dikur aty poshtë blirit

kur sytë bënin pritë.

Qielli thjesht një imitim

përmbush mrekullinë e prehjes

ulet me kujdes në gjunjë

si kuajt pas dehjes

kodrat i pështjell deri në fyt

gjymtyrët në Tokë, dhe pikë.

Është teatri tekanjoz i shtratit

që paloset basorelieveve të murosura

një re ngrihet e një tjetër vrapon tutje

për ta dehur çarçafin me verë ëndrre.

QASJE

Nga Fatmir Terziu

Sikur fjala ti mungojë vetvetes. Halli

malhumbur do të mbetej mes gjuhëve

horizonti i tij lakorja

që bluhet bulbave

i qelqltë prapandjekës.

E majta e fjalës e djathta e saj

paradë e avullt djersitje imazhesh

truri një sahan ku gatuhet turli.

Ku e hedh hijen e vet fjala

passhpina e saj si do të jetë?

... nisin e bitisin tek të çarat e ditës

gjurmë të vetvetes nga pak

përtej fjalës mbi tisin grishës

çdo fjalë ka një lak.

Pra fjala është metamorfozë

shkaqet janë re në humbëtirë

vetë e ke fatin ta bësh bozë

sa herë që lypset për ta pirë.

Fjala ka trup dhe gjymtyrë

është si një pus i kredhur në mish

të plaset si mbetje në fytyrë

këtë duhet mirë ta dish…