Meraku i fundit
- Prof Dr Fatmir Terziu
- Aug 19, 2022
- 2 min read

Meraku i fundit
Nga Fatmir Terziu
Im Atë nuk kishte nevojë për shumë shkrepëse
edhe pse e pinte duhanin,
e mbante gjithnjë një masat me vete,
me eshka të thata, në gur që kallen,
me to e ndizte një cigare në mëngjes,
e pastaj deri në mbrëmje cigarja ndizte cigaren.
Nuk e pyeta dot pse vepronte ashtu,
e shihja, por se shuaja misterin e tij,
hesht tani para fotografisë kur e shoh këtu,
si atëherë, kur isha thjesht një fëmijë.
Shpesh i mburresha burrërisht vetes,
duke e imituar babain në pasqyrë,
por vetëm me dy gishtat, për hir të së vërtetës,
e mundohesha të prodhoja rrudhat e tij në fytyrë
në ballë e nën sy,
cigarja më mungone gjithësesi.
E dëgjoja të grindej me mamanë,
gjithnjë për hir të duhanit,
ndërsa tymi ngrihej si murg i zi deri në tavan,
mamaja i thoshte ia nxorre frymën katranit.
Atëherë zbutej im Atë,
me të qeshur ia kthente mamasë,
e sheh që e djeg atë me inatë,
të digjet, të tymohet, të pëlcasë.
Një ditë u ngrita herët e i struka paketën,
mendova të mos bënin më shamatë,
im Atë bërtiti aq fort, sikur dikush t'ia kish marrë jetën
e unë s'e bëra më të gjatë.
Pastaj vonë kur tregonte unë e mësova të vertetën,
im Atë e pinte të harronte hallet,
nuk kishte të bënte vetëm me kuletën,
me të donte të harronte edhe „llafet“.
Im Atë e la cigaren,
e la cigarja tim Atë
në sytë e mamasë lotët zunë të falen
në qiellin e pastër atje Lart.
E atë kohë ishte edhe natë, edhe ditë
im Atë ishte veshur me aromën e bardhë
në sy i kishin zbritur vetëm perënditë
dhimbja ime në zemër mbeti sa një mal,
tek shoh tashmë fotografitë,
i ndjej mendimet njëra pas tjetrës të kallen
vetëm një gjë nuk i përvolla tim Eti nga sytë
si të ndez dhe si të fik cigaren.
Të emocionon ky krijim, veçanerisht me pafajësinë, sinqeritetin, thjeshtësinë.
Është si pikëllimi, pritja, përqafimi, që pa thënë asnjë fjalë të godasin edhe më shumë.
Kjo poezi e plotë e plotë të tjera tregojnë që Fatmir Terziu është poet i lindur. Urime!