Meraku i fundit
Nga Fatmir Terziu
Im Atë nuk kishte nevojë për shumë shkrepëse
edhe pse e pinte duhanin,
e mbante gjithnjë një masat me vete,
me eshka të thata, në gur që kallen,
me to e ndizte një cigare në mëngjes,
e pastaj deri në mbrëmje cigarja ndizte cigaren.
Nuk e pyeta dot pse vepronte ashtu,
e shihja, por se shuaja misterin e tij,
hesht tani para fotografisë kur e shoh këtu,
si atëherë, kur isha thjesht një fëmijë.
Shpesh i mburresha burrërisht vetes,
duke e imituar babain në pasqyrë,
por vetëm me dy gishtat, për hir të së vërtetës,
e mundohesha të prodhoja rrudhat e tij në fytyrë
në ballë e nën sy,
cigarja më mungone gjithësesi.
E dëgjoja të grindej me mamanë,
gjithnjë për hir të duhanit,
ndërsa tymi ngrihej si murg i zi deri në tavan,
mamaja i thoshte ia nxorre frymën katranit.
Atëherë zbutej im Atë,
me të qeshur ia kthente mamasë,
e sheh që e djeg atë me inatë,
të digjet, të tymohet, të pëlcasë.
Një ditë u ngrita herët e i struka paketën,
mendova të mos bënin më shamatë,
im Atë bërtiti aq fort, sikur dikush t'ia kish marrë jetën
e unë s'e bëra më të gjatë.
Pastaj vonë kur tregonte unë e mësova të vertetën,
im Atë e pinte të harronte hallet,
nuk kishte të bënte vetëm me kuletën,
me të donte të harronte edhe „llafet“.
Im Atë e la cigaren,
e la cigarja tim Atë
në sytë e mamasë lotët zunë të falen
në qiellin e pastër atje Lart.
E atë kohë ishte edhe natë, edhe ditë
im Atë ishte veshur me aromën e bardhë
në sy i kishin zbritur vetëm perënditë
dhimbja ime në zemër mbeti sa një mal,
tek shoh tashmë fotografitë,
i ndjej mendimet njëra pas tjetrës të kallen
vetëm një gjë nuk i përvolla tim Eti nga sytë
si të ndez dhe si të fik cigaren.
