Meraku i fundit

Meraku i fundit

Nga Fatmir Terziu

Im Atë nuk kishte nevojë për shumë shkrepëse

edhe pse e pinte duhanin,

e mbante gjithnjë një masat me vete,

me eshka të thata, në gur që kallen,

me to e ndizte një cigare në mëngjes,

e pastaj deri në mbrëmje cigarja ndizte cigaren.

Nuk e pyeta dot pse vepronte ashtu,

e shihja, por se shuaja misterin e tij,

hesht tani para fotografisë kur e shoh këtu,

si atëherë, kur isha thjesht një fëmijë.

Shpesh i mburresha burrërisht vetes,

duke e imituar babain në pasqyrë,

por vetëm me dy gishtat, për hir të së vërtetës,

e mundohesha të prodhoja rrudhat e tij në fytyrë

në ballë e nën sy,

cigarja më mungone gjithësesi.

E dëgjoja të grindej me mamanë,

gjithnjë për hir të duhanit,

ndërsa tymi ngrihej si murg i zi deri në tavan,

mamaja i thoshte ia nxorre frymën katranit.

Atëherë zbutej im Atë,

me të qeshur ia kthente mamasë,

e sheh që e djeg atë me inatë,

të digjet, të tymohet, të pëlcasë.

Një ditë u ngrita herët e i struka paketën,

mendova të mos bënin më shamatë,

im Atë bërtiti aq fort, sikur dikush t'ia kish marrë jetën

e unë s'e bëra më të gjatë.

Pastaj vonë kur tregonte unë e mësova të vertetën,

im Atë e pinte të harronte hallet,

nuk kishte të bënte vetëm me kuletën,

me të donte të harronte edhe „llafet“.

Im Atë e la cigaren,

e la cigarja tim Atë

në sytë e mamasë lotët zunë të falen

në qiellin e pastër atje Lart.

E atë kohë ishte edhe natë, edhe ditë

im Atë ishte veshur me aromën e bardhë

në sy i kishin zbritur vetëm perënditë

dhimbja ime në zemër mbeti sa një mal,

tek shoh tashmë fotografitë,

i ndjej mendimet njëra pas tjetrës të kallen

vetëm një gjë nuk i përvolla tim Eti nga sytë

si të ndez dhe si të fik cigaren.