MYSLIM MASKA
ME THONI JU…
Si do t’ia bëjmë,
Kur s’do të ketë më
As Dritë, as Errësirë?!
Shpirtra të bukur e të mirë?
Po kush do na gjykojë
Në HIÇËSIRËN e pafundme?!...
Kur dhe bukuroshja ime më e mençura e jetës,
Ka vdekur! …Pa u lindur…
Më thoni, ju lutem…
Një poezi e rrafshit filozofik për jetën dhe vazhdimësinë. Cikli i saj i pandalshëm: Brezat njerëzor vijnë e shkojnë si dallgët, si perëndimet e mëngjezet…
Kurdoherë me suksese miku im i çmuar Myslim! Përqafime! Kozmai.
I nderuar miku im Vasil!
I nderuar Z. Minush Hoxha!
Une pyeta me poezine time, dhe ju mu pergjigjet mjaft bukur dhe ne menyre lakonike.
Eshte e vertete absolute, ne vetem perseritim. ( Mbase edhe duhet?!)...Une e lashe te hapur ceshtjen.
Falnderimet e mia te perzemerta. Shendet dhe suksese te keni.
Me shume respekt dhe konsiderate,
Myslim Maska
Minush Hoxha
Nese kishte dikur, ne lashtesi te papërceptueshme, nje, dikush, diç qç bëri njeriun dhe të gjitha të tjerat, tia leme atij qe edhe te mendoj edhe te vendosi për këte. Është minor njeriu të miret me gjëra kaqë të mëdha.
Vasil Vasili
Një nerv ekzistencial dhe dlirësues për njeriun, një cikël që mbyllet dhe ç'mbetet? e përshkon poezinë e Myslimit. Kjo poezi është një ndër kuptimet e jetës e ditur që në zanafillë, ne, brezat, që shikojmë në jetën tonë e përsëritim.