…mbi lotë që shtrydhin dhimbjen e çdo Nane!
Nga Fatmir Terziu
Përtej një fotografie zgjoj memorje. Gjilpëra
kalon në të ftohtën e gjarpëruar të mëngës
oh, sa lotë janë fshehur
në sytë e nënës!
Këtu për herë të parë m'u errësua shikimi
dhe një rrufe e pamëshirshme u rrotullua mbi mua
sa i dhimbshëm mbetet arnimi
një trup në një trup të huaj.
Këtu dëgjova heshtjen të flasë një pasthirrmë: - Ndalo!
të zbulosh dhe të prekësh - është e ndaluar
fryti i dashurisë - dhe në vendet e liga
ëndrrat tuaja do të jenë përgjithmonë robër
një copë e këputur e arnuar
nuk mund t'i fshij lotët
me mollën e ndaluar.
E coha endet një magmë e lëngët e pikëlluar
muzeumit të madh të memorjes
kënd i vetmuar i përmallimit tim i pavizituar
drejt ftohjes
ku endet për rehati loti i hutuar.
Dhe fotografia ka humbur në djerrinën e madhe.
Aty ka lule. Sytë nuk shkojnë më përtej.
Sytë si sy kanë të tjera halle
shumë mendime të thella detyrojnë të shpërthej,
se nuk dua të kujtoj rrufetë në ato male,
se nuk dua të flej…
mbi lotë që shtrydhin dhimbjen e çdo Nane!
