Cikël me poezi nga Irena Kuka Dragoti
Ne qajmë ndryshe
E ku mund të takohemi ne të dy...?!
Hapat i kemi më të vegjël se koha.
Ecim në rrugë më të mëdha se vetja.
Ndaj, shpesh pyes veten...
... se ku mund të takohemi unë e ti.
Ndoshta, në ndonjë stacion pritjeje,
me pritje të ndryshme, por me kohë të njëjta...!
Ndoshta në nisje a duke udhëtuar...!
Nuk di vërtet se ku...
... mund të takohen dy njerëz,
me barriera sysh e ëndrrash si era,
që qeshin kaq ndryshe, për të njëjtat gjëra.
Dua gjurmë, të jem e nesërmja...
Nuk kam histori.
I hodha të gjitha:
radion Iliria,
furnelën me vajguri...
Shkula pemët shumëvjeçare,
rrëzova banjën prej qerpiçi...
Sa pak më ka mbetur...!
Muret e gjysmës së shtëpisë,
ato të gurtat me breza druri;
guri i ashpër te çezma
dhe shënimet që mami
gdhendte në mur.
Veç ato më flasin
për një kohë që ikën...
Më vegojnë kujtimet,
që pa shkruar mbetën.
Ca foto të vjetra bardhë e zi,
më enden duarve si sende të vlera.
Kam pak histori për të treguar!
Sikur një peme familjeje të mos i përkas...
Tani kërkoj ato nallane të drunjta
me rripa të sertë lëkure,
që babai i punonte fundjavave.
Nuk kam histori, por kam mall.
Kam shumë frikë nga harresa.
Frikë pafund dhe nga humbjet kam.
Kërkoj gjurmë nga e shkuara,
të jem e nesërmja...
Më prit një stinë
Më prit sa gjethi të bjerë.
Stinë e trishtuar për takim.
Sa drurëve lëkura t’u regjet.
Më prit i dashur, sa të vijë kjo stinë.
Me gjethe të arta do të bëj shtrojë.
Atje, ku shirat thith tokë e zhuritur.
Më prit, mes erërash zemrën do dërgoj.
Si pikla shiu do kem trokitur.
Më prit dhe kur hapat të mos m’i ndjesh.
Kur ditët gënjeshtare të ngatërrojnë stinë.
Kur dimri dhëmbët i skërmit pranverës
e vjeshta verës ia kthen shpinën.
Poshtë frutave lakuriqe më prit.
Kur era inatçore mbi udhë të platitet.
Më prit i dashur, më prit dhe një stinë.
Më prit dhe pak, pa numëruar ditët.
Gjaku të thërret, Baba!
Ti nuk e di kush jam unë.
Por, unë e di që të kam baba.
Në kujtesën tënde krejt jam fshirë.
Ti nuk e di sa mall të kam...
Ti nuk e di kush jam unë.
Kujtesa jote është krejt e fikur.
Ti nuk e di konceptin “larg”.
Por, unë e di si më ke rritur.
Ti nuk e di kush jam unë.
Dhe pse fëmijë e të kam baba,
por mendja s’e ka ndalur zemrën
e ti më do dhe s’di kush jam.
Ti nuk e di kush jam unë.
Në telefon të dhimbset zëri.
S’të thotë asgjë imja fytyrë,
por, gjaku thërret fort së brendshmi...
Veç vetja...
Asgjë nuk na mungon më shumë se vetja.
Një hije mbet’ strukur te kujtimet.
Një sy hidhet pas nga e djeshmja
e një pjesëz mendimtare për gabimet.
Gjymtyrët kaq shumë na kërcasin,
na therin dhe kur jemi në gjumë.
Nga dëshirat që zemrës i ndrydhëm
e vetja që na mungon kaq shumë.
Ajo vetja që kemi vetëdënuar
në hije dëgjimtare e pa zë.
Në prani të arsyes pa arsye,
kemi ikur pa kuptuar nga çdo gjë.
Ishim e mbetëm veç një copëz,
në të ardhmen delirante pa këmbë.
Nga jashtë lexojmë të brendshmen;
u thërrmuam e mend s’kemi vënë.
Në një epokë, ku dhe shpirtrat lexohen;
ku mjekohet e sërish dhemb çdo gjë;
kërkojmë kaq shumë përtej vetes,
kur veç vetes, nuk ka vlerë asgjë.
Qyteti gri...
Ky qytet është gri...
Qesh rrallë
ose asnjëherë.
Bën grimasa lodhjesh...
Ky qytet me udhëtarë të verbër
lahet rrallë.
Të njëjtën ngjyrë merr.
Mbulohet çdo ditë
me vello të hirtë.
Zgjohet përgjumur,
e i vrenjtur fle...
Ky qytet i madh
me lindje gri...
martohet,
vdes,
me membranë të trishtë...
... Ndoshta një ditë,
plot ngjyra do të jetë...
I paqtë… dhe i brishtë.
Dashuri në pol
Duke ngrysur netët në këtë vend polar...
Vonë, ah sa vonë më erdhe ti!
Herë afrohesh, herë më ikën larg.
Si stinë arktiku që feks ftohtësi.
Rrënjët teksa i ngul, në shtresën e vjetër...
Aty ku kisha ngritur dikur një shtëpi.
Të akullt, sa poli ku jam kaq afër,
lus ta ngrohë zjarri që më ndeze ti…
Stalaktitë varur, muret e shpresës...
Vegimshëm të ndiej në këtë vend polar.
Si bardhësi dëbore tenton të më verbësh.
Ndoshta më mbron nga ky i ftohtë acar…
Më erdhe vonë, si alien nga larg.
Si më e pakapshmja bukuri e ftohtë.
Mirazh akullnaje që më rri në prag…
Eh, është dimër për një dashuri në pol!
Ndërgjegje në udhëkryq
Prapë në udhëkryq...
Vetëm përsëri...
As në krahun tënd,
as në të kundërt...
Si nje kopsë e humbur,
zbërthyer gjer në shpirt...
makth pa limit...
ti, ndërgjegje e çmendur....
Nëse...
Nëse një yll do bjerë mbi tokë,
sa herë që mendoj për ty;
Qielli do fiket dhe nata sa shterpë...
Një vdekje e vogël në sy.
Nëse gjethet do binin nga pemët,
sa herë të të doja pranë;
Do ishte sikur të mos kish’ pranverë
e dashurisë t’i mungonin jargavanët.
Nëse një valë ndalon së përplasuri,
sa herë do shihja të qeshje ti;
Bregu i zymtë, frikshëm do ndihej.
Si një grumbull dherash i zi.
Nëse një këngë nuk do të këndohej,
sa herë shpirti do dhimbte për ty;
Heshtja me mungesën do puthitej.
Si një mjegull e dendur që bie mbi sy.
Por, asgjë nga këto nuk do të ndodhë
e bota do vazhdojë të rrotullohet.
Gjithçka njëjtë si dikur do frymojë.
Dashuritë nuk ikin, veç tjetërsohen.
Heshtja
Kush tha se heshtja është memece
dhe zërin na burgos brenda kordave?
Heshtja... privilegji i të mençurve,
është gjuha më e kthjellët...
... e të gjitha kohërave.
Ma vodhën atdheun...!
Ma vodhën atdheun.
Ma zhvatën.
Zvarrë ma tërhoqën.
Pa nam e pa nishan.
Ma humbën, ma flakën.
Dykëmbëshit si unë
i larguan
dhe rrahin gjoksin;
çirren si të marrë;
festojnë “Kuq e Zi”;
bëjnë ceremoniale...
Simpoziume mbajnë
Ata që këtë vend,
çdo ditë,
e varin prej qafe.
Ata, që me të dyja këmbët e shkelin,
pa shpirt...
Ma vodhën atdheun.
Dhe unë rri...
I shoh dhe festoj nga larg
përvjetore festash të trishta
të një vendi,
që me atdheun tim nuk më ngjan...
