LIBRI I MBRËMJES
Ata u puthën me zjarr atë mbrëmje
dhe cipa e qiejve u bë
një hartë buzëqeshje
Nuk u ndodha aty
por në librin e mbrëmjes
ishte shkruar gjithçka
dridhja e ajrit
parathënia e lëvizjeve
prekjet e para dhe psherëtimat
Etimologjia e zjarreve
që ndodhen në trupat e tyre
do të jetë e paqartë
Më vonë kur bukinistët
do ta marrin në dorë atë libër
do të ngelen në mëdyshje
dhe në vend që ta shesin
do ta mbajnë për vete
PEMË E VETMUAR
Pemë e vetmuar në kodrën me erë
me degë të harlisura mbas trupit të saj të fortë
dhe me heshtjen si mike
Gjithmonë e vetme dhe me askënd tjetër pranë
thua se mbi të ka rënë një mallkim
pylli është larg
lumi është larg
dhe asnjë mike s’pranon të mbijë
dhe të rritet pranë teje
as zogjtë
Të paktën kështu të mbaj mend nga fillesa
e vetme
dhe që nga neoliti i vonë
ti guxove të rriteshe mbi kodrinën e erërave
ndryshe nga të tjerat që pranuan të rriteshin
nën shoqërinë e gëmushave
dhe bimëve zvarritëse
Pemë e vetmuar në këtë kodrinë
ku s’frymon as djalli
e di që të ka vrarë zemërimi i erërave
por ti ja
ke guxuar
dhe ia ke dalë
S’ka gjë se degët t’i kanë shtrembëruar erërat
dhe netëve vazhdon të grindesh me mërite e natës
dhe zogjve grabitqare
S’ka gjë se në ditën tënde të mbramë
nuk do kesh asnjë pranë
ti dhe atëherë do mbetesh përsëri e fisme
se fisnikëria ka lindur pikërisht për ty...
APOTEOZE DIELLORE
Qielli i vjeshtës u nxi krejt papritur
ndërsa patat e egra të verës ikën në lindje
trembur prej shiut që bie me rrëmbim
Ku je zhdukur bardi im i përjetshëm
ku je fshehur i dashuri im
ka kaq ditë që ke shkuar
në adresë të paditur
Prapa ke lënë një peizazh dimëror
trumcakët në degë që dihasin
pemët në fusha që psherëtijnë trishtim
Ku je zhdukur miku im i çdo dite
ku je fshehur këtë çast bardi im
mbrapa teje lëviz e padukshme
duke ndjerë kaq acar nën lëkure
Më ke qetësuar me rreze
dhe në çdo agim je zgjuar me mua
Ku ke humbur miku im i përjetshëm
ku je fshehur i dashuri im
