Ky yll është për të gjithë ne (1952)
[….]
Dhe të gjeja përmes heshtjes në një yll në vendimin tonë në këtë ditar të grirë që më la komshiu im para se të vdiste në një pagure ku uji i saj i pakët cicëronte si buzëqeshja jote të gjeja në cigaret tona të ndezura që ndritnin në errësirë si lotët e tu të gjeja në dëshpërimin tonë, në shpresën tonë, në një shall të vogël gjysmën tjetër e mbante veshur një shok në orën që pushkatohej. Të kisha rigjetur, në të gjitha netët që nuk dija nëse do të shihja më. Dhe në mbrëmje kur mbështetesha në tendën e akullt dhe dëgjoja shiun, ëndërroja e të gjeja. Të gjeja, e dashur, në buzëqeshjen e njerëzve të nesërm. Po, e dashura ime. Shumë para se të të takoja unë të prisja. Gjithnjë të prisja. Kur isha fëmijë dhe nëna më shihte të pikëlluar kërrusej dhe më pyeste. Çfarë ke bir? Nuk flisja. Vetëm shihja prapa supit të saj një botë bosh pa ty. Dhe teksa mbartja ecejakeve shkumësin fëmijë e bëja për të mësuar të të shkruaja ty këngë. Kur mbështetesha tek xhami me shi, ishte se ende vonoheshe kur natën i shihja yjet, ishte sepse më mungonin sytë e ty dhe kur trokiste dera dhe e hapja nuk kish njeri. Por diku mes njerëzve ishte zemra jote që rrihte. Kështu jetova. Gjithnjë. Dhe kur u gjendëm për herë të parë- të kujtohet?- Më zgjate dorën tënde kaq butësisht sikur më njihje prej vitesh. Po sigurisht më njihje. Se para se të hyje në jetën time ende kishe jetuar shumë thellë ëndrrave të mija e dashura ime. Të kujtohet, e dashura ime, “ të madhen ditën tonë të parë” ? Të shkonte ky fustan i verdhë një fustan i lirë i thjeshtë, por ishte kaq e verdhë e bukur. Xhepat të qëndisura me lule të mëdhaja kafe. Të shkonte fytyrës tënde dielli të shkonte në cep të rrugës kjo ré e trëndafiltë dhe ai zë i largët i një mprehësi endacak të shkonte.
[…]
Pastaj erdhi shiu. E shkruaja në xhamat tona të avullta emrin tënd dhe kish një qiell të pastër në dhomën tonë. Të mbaja duart dhe kështu kishte gjithnjë jeta, qiell dhe besim. Të kujtohet që ulesha në gjunjë mbrëmjeve dhe të hiqja këpucët sa më hidhëronin këpucët e tua, gjithmonë të pikëlluara, në qoshka të ngrëna ndoshta të futej ujë, e dashura ime po nuk e thoje. Vetëm qeshje. Pastaj kërruseshe e heshtur dhe arnoje xhaketën time të vjetër. Një degëz e lulëzuar bajame qafëza jote e përkulur. Jo pra, nuk do të të marr prej duarve të mija era as nata askush nuk do të të marr. Dëgjon? Dëgjon?
[…]
perkth. dhe persht. nga greqishtja Ardita Jatru
