Vullnet Mato
Zemra e dashuruar e botës së femrës
krijon një zemër tjetër brenda në trup
dhe ndjen trokitjen e re të zemrës,
Trok-truk!...Trok-truk!...Trok- truk!...
Jeta e saj krijon thelbin, një tjetër jete,
që filloi të trupëzohet si kokërr frut,
duke ndjerë të rrahin dy dallgë në dete,
Trok-truk!...Trok-truk!...Trok- truk!...
Gëzimi i saj arrin deri në majat kulmore,
ku shpirti këndon me volumin në fund.
sapo në trup tingëllon e arta kambanore,
Trok-truk!...Trok-truk!...Trok- truk!...
Nëna ndriçon natën me sytë e qeshur.
mjedisin e sheh të lulëzuar gjithkund.
Hapat i hedh me ritmin e ri të zemrës,
Trok-truk!...Trok-truk!...Trok- truk!...
Gjaku i bëhet nektar nëpër vëna,
të ushqej ëmbëlsisht zemrën e butë,
që rritet çdo çast nga rrahjet e veta,
Trok-truk!...Trok-truk!...Trok- truk!...
O njerëz, hapni udhën me përnderim!
Kalon shtatzëna me dy jetë në trup!
Sjell për ne, zëra gazmor me gjallërim,
sjell ardhmërinë e bukur gjithkund!...
Nëntë muaj, nëna me durimin kulmor,
përkund krijesën që noton te placenta.
Teksa ai rritet në shtratin e qiellit ujor
kërkon dalje, duke gjuajtur me shkelma.
Vjen dhe çasti kur me britmat e lindjes
të katër muret përqark, i tund me hare.
Pastaj bebja ndez dy yjet e tij në qiell
dhe thërret “Uaaa! Uaaa!” gjer në re.
Thotë: “Uaaa” u solla pranverë te shpirti,
ndaj më falni kohën tuaj ta kem për vete.
Diellin e dua të perëndoj dhe të lindi
aq herë sa unë fle e zgjohem me etje.
Nëna i përgjërohet, përditë e përnatë,
zemrën e saj, bën shtrat të zemrës së tij,
që bebja të arrijë degët e lisit të lartë,
për të zgjatur degën fisnore në përjetësi...
