Karantina: një produkt i anktheve dhe kushteve ekzistuese të shoqërisë.
Papritur, llojet e masave ekstreme që shumë prej nesh nuk i menduan si kurrë të mundshme, veçanërisht në një shoqëri demokratike të lirë dhe të hapur, janë një realitet. Jo vetëm që janë vendosur këto masa ekstreme por një numër i madh njerëzish i kërkuan ato dhe e mirëpritën ardhjen e tyre, duke e ngritur në qiell “heroin” që po i mbronte nga armiku i padukshëm. Erozioni i autonomisë personale dhe mbikëqyrja e veprimeve të njerëzve tashmë është bërë normale dhe në një situatë të tillë, kur nga mjaft dukej si e pashmangshme. Por a ishte e pashmangshme? Jo. Koronavirusi nuk na tregoi si t'i përgjigjemi shfaqjes së tij. Vetë vlerat, normat dhe zgjedhjet tona formësuan veprimet tona drejt tij. Përgjigja ndaj koronavirusit rezultoi nga një kultivim dekadash i një kulture frike dhe shenjtërimi i sigurisë. Ai gjithashtu bazohet në hiperregulimin në rritje të jetës së përditshme dhe normalizimin në rritje të censurës dhe shtypjen e mosmarrëveshjeve.
Pavarësisht korit të unifikuar të zhurmshëm të zërave që thonë kështu, asnjëherë nuk ishte çështje e shpëtimit të jetës përkundrejt ‘lënie e njerëzve të vdesin’. Përgjigja jonë ndaj pandemisë - një bllokim mbarëkombëtar - gjithashtu mund të çojë në mijëra vdekje të panevojshme, si dhe të ketë pasoja shkatërruese psikologjike dhe ekonomike. Mungesa e ndershmërisë në këtë debat është befasuese. Në realitet, ne bëjmë analiza të nënkuptuara të kostos dhe përfitimit për jetën dhe vdekjen çdo ditë. Paradoksi i bllokimit është se sa më shumë që të përpiqeni të kontrolloni një sistem kompleks, si një shoqëri moderne, aq më shumë të ngjarë të keni sjellë pasoja shumë të këqija të padëshiruara.
Miliona njerëz ngasin makinat (me leje dhe pa leje dhe pastaj gjobiten e u falen gjobat), duke ditur që mijëra njerëz vdesin ose janë plagosur rëndë në aksidente automobilistike çdo vit. Një herë dalin pleqtë, pensionistët e të moshuarit… e një gratë me fëmijë e … Kudo leje për frikë. Frikë për leje. E gjitha një lidhje e së shkuarës me të sotshmen. E gjitha një bunkerizim i ri. Miliona njerëz mbiushqehen, duke ditur se kjo rrit ndjeshëm rrezikun e një game të gjerë të sëmundjeve. Ne bëjmë zgjedhje komplekse, morale gjatë gjithë kohës. Dhe prodhojmë fjali e togje të tilla vetëm për frikën e në lidhje me frikën. Dhe më e rëndësishmja, vendimet tona janë tonat, janë pjesë e pakonsumuar e lidhjes së vjetër në një ambient të ri, në një ambient ku frika e të rinjve nuk është e njëjta trysni me të vjetrit. Ne nuk jemi të pafuqishëm përballë këtij kompleksiteti. Ne kemi kompleksitetin e frikës. Në fakt, krejt e kundërta është e vërtetë. Frika e frikës… Njohja e kompleksitetit përfshin kërkimin e një game të gjerë pikëpamjesh dhe të vendosim për veten tonë. Do të thotë të bëhesh pjesëmarrës aktiv në formësimin e realitetit tonë të përbashkët. Frika dhe paniku, nga ana tjetër, krijojnë pafuqi. Frika ju konsumon. Dhe kjo frikë është ngritur nën sipërfaqen e jetës shoqërore tani për dekada.
Në të vërtetë, nëse shikojmë një numër të prirjeve sociale dhe politike, mund të shohim se përgjigjja ndaj koronavirusit ka qenë një përshpejtim i zhvillimeve para-ekzistuese. Marrëdhëniet shoqërore janë bërë të atomizuara dhe ndërmjetësohen gjithnjë e më shumë përmes teknologjisë.
