(Fragment në progres)
Dikur ishte një djalë. Paksa ndryshe. Ndryshe, fare ndryshe nga ajo që njihej në jetën e atjeshme të djelmoshave. Dukej si i pushtuar nga lakmia. Ngjante, madje dhe i tmerruar nga dështimi. Nëna dhe babai i tij interesoheshin në jetë vetëm për një gjë. Pasi ai u erdhi dhuratë nga Zoti, ata u tërbuan pas tij, edhe pse u binte në sy aq shumë sjellja e tij fëminore. Sytë e tij ishin thuajse me ngjyrat e qiellit, kur errësira do të binte mbi to. Shfaqej vetëm me ngjyrat e tilla të mistershme në sytë e tyre, ngjyra që vetëm një djallush si ai do t'i kishte. Ishte pigment i shkëlqyer, i kuq, i ndezur. Si një virmilion i vërtetë. Rrethi i tillë ngjyracak shtrihej në periferi të horizontit kaftinë, dhe qasej disi ngjyrë vjollce në afërsi të fryrjes së faqeve. E kafta me këtë ngjyrë vjollce dukej sikur e korruptonte tërësinë e asaj lëkure qumështore, ndërsa shihej se ngjyrimet gërshetoheshin përmes padukshmërisë së errësirës, që u ngjante se perceptohej brenda shpirtit të tij. Pikërisht aty, dhe vetëm aty, dukej sikur nëna dhe babai i tij shihnin një demonush vocërak. Dhe që atëherë ata u hutuan, edhe pse bënin shumë e shumë pas tij. U përhumbën. U eksituan. Ama jetuan me këtë dhuratë Hyjnore …
Jetuan, por qëndruan larg, mjaft larg, larg nga ekzistenca e tij. Dhe kështu, ngadalë e ngadalë, dashuria e tyre filloi të zbehet. Ky djalë kishte një emër. Një emër, që prindërit e tij e harruan shpejt. Edhe pse emri i tij përkonte me emrin e një luleje të dashur, një lule që e kishin për zemër, ata filluan ta shkulnin këtë dhuratë gjithandej, madje edhe nga fotografitë. Flitej tashmë për mosekzistencë. Për mosekzistencën e tij. Ai ishte thjesht një…, një ëndërr e shfaqur dhe e zhdukur tashmë për ta. Ndërsa, tek të tjerët, ai sërrish quhej Dandoleon.
Mendja e Dandoleonit ishte tashmë një mendje specilisti. Dhe kjo mendje kishte shënjuar vetvetiu dhe shkurtesën e emrin. Quhej Dando! Ai tashmë vetvetiu, gati-gati transformonte gjithmonë gjithçka. Me transformin kuptohej dhe pasuria. Me pasurinë e tij nuk bëhej fjalë fare. E vetmja herë që prindërit e tij komunikuan ishte kur ai shtrëngoi dorën me një nga armiqtë e tyre të hershëm. E panë kur u takuan me duart në qafë. Madje dhe buzët i kishte gati flakë për flakë. I ndoqën në tërë atë zjarr. Ata u takuan, u përqafuan si dy të dashuruar dhe folën vetëm për monedha, ar dhe punë.
Dando thuajse ishte i tërbuar. Pas kësaj ai dukej gjithnjë i zënë, gjithmonë duke punuar. Gjithnjë duke numëruar paratë. Nuk ekzistonte asgjë tjetër për të. I mjaftonte ajo që kalkulohej dhe mbetej tek syri i tij i kuq zjarr, pra pasuria. I mjaftonte vetëm paraja. Ëndrra e pasurisë e bënte sikur të kishte të gjithë universin në duart e tij. Fundja për dy prindërit e tij, ai kurë nuk kishte qenë thjesht një fëmijë… Dhe ashtu Dando e kishte menduar gjatë. E kishte sajuar dhë një përrallë…
Në sytë e Dandos, gjithkush dukej narcist, dukej se po lahej brenda një ambushtie me xhelozi, frikë dhe shpresa të mëdha.
Qeshi kur e dëgjoi një zë.
„Eja fëmija im! Eja, gjunjëzohu para meje!“ u ngjir ai zë.
Ai u habit, por nuk bëri ndonjë mëdyshje, edhe në vetvete dukej sikur gajasej, dhe vazhdoi drejt ati zëri. Ai u gjunjëzua tre metra larg. Pastaj ngriti kokën. Njeriu që i foli dukej gati si një shtyllë e lartë betoni. U përkul paksa dhe e shikoi në sytë e tij ngjyrë vjollce dhe i pëshpëriti në vesh: „Ti je ndryshe nga të tjerët“.
Papritur ai gulçoi, u ngrit shpejt dhe filloi të këndojë një melodi sikur të ishte i hipnotizuar. Dando njëkohësisht pa një shkëlqim të lehtë në sytë e tij. Disa çaste më vonë, ai u mundua të pyeste disi i hutuar, se kush ishte…
„Ju lutem a mund të më thoni se me kë kam të bëj?!
Ai nuk denjoi të përgjigjej, por i foli në vesh „do të jesh i shkëlqyeshëm“. Me këtë togfjalësh ai u rrotullua, hyri në qerren e tij që e tërhiqnin dy kuaj të bardhë dhe vazhdoi rrugën.
Dando instiktivisht po e ndiqte nga pas, deri sa pa një burrë, rreth të tridhjetave, të veshur me një mantel, që mbante një kuti me pamje të çuditshme. Duket se askush nuk e vuri re atë. Kaq ishte, ai vazhdoi të shkonte pas njeriut misterioz, që tërhoqi vëmendjen e tij. Nuk kaloi shumë kohë derisa ai e vuri re Dandon që e ndiqte.
„Më duhet të të pyes, pse po më ndjek?“
Dando i ngriu hapat e tij, „çfarë ka në kuti?“ pëshpëriti ai.
Burri qeshi, „do të doje ta zbuloje? Dando bëri me kokë… Burri filloi të pëshpëriste. Pas pak i tha të mbyllte sytë dhe si për çudi Dando tashmë ishte në një zyrë, kishte kolltukë, kishte sekretare, kishte… Ishte bërë i madh!
Ja e sheh se çfarë kam në këtë kuti… Kam … Më saktë jam një magjistar. Dhe tashmë ti do të jesh unë, dhe unë do të jemi ti. Ne do të jemi dy, me siguri, por me këtë kuti, pra me këtë do të jemi gjithnjë një.
„Po të tjerët?!“
„Të tjerët nuk kanë shumë rëndësi. Rëndësi ka që jemi edhe unë, edhe ti, vetëm ti.“
„Po sikur…, sikur të na ndodhë ndonjë gjë?“
„Atëherë kam sekretin në atë kuti, është si të thuash …, fare e thjeshtë, pra do të sajojmë një kukull tjetër…“
„Pra, unë …, Unë Dando, unë… jam një kukull sipas teje?“
Vazhdon…
