KOHA GRI

KOHA GRI

-Cikël me poezi-

NGA PANAJOT BOLI

KJO LULEDELE, PSHERËTIMË...

Mister kjo luledele

Profetja e dashurisë

Me zemër diell prarim

Të tijat petalet

Psherëtimë në numërim

Më do, s’më do

Si jo ? Si jo?

Më thuaj moj e bardha petale

Me ankthin dridhem..

Bësoj, domosdo

Mister kjo luledele

Çudi.

Me zemër diell

Me petale dritë

Me shpirtin qiell

Mister kjo luledele

Petalet,

Me frikë t’i prek

Me magji i ke lyer

Që zërin po ma mëk?

Mister kjo luledele

Me bardhësinë

Fustan palë-palë

Si puhizë e lehtë

I tund me ngadalë

Mister kjo luledele

Prapë ngeli psherëtimë

Në çdo petal një pikë loti

Në çdo prekje

Një urim

PEIZAZH I SHPËRFYTYRUAR

Hëna doli e shastisur e nusëron mbi qafën e malit

Me sytë e qelqtë e dritë të zbehtë praron trishtim

Një qyqe e ve, e vetmuar i shkon pranë t’i bëj shoqëri

Puthen në heshtje, drita e mardhur me këngën vajtim

Serenata rigon dhembje e zbut zëmrën e gurtë të malit

Pikëllimi i dritës e vaji i qyqes i bëhen lëmsh në fyt

Dridhet agimi i brishtë i mëngjesit me monica thëllimi

E lulet me barin në lëndinë, e kthejnë vesën në lot dritë.

Shpirtnxira natë i prishi qetësinë dhe ëndërrimin hënës

Nxiti erën t’ishkulë flokët pemëve dhe zogjtë t’i tremb

Pa nisi lart edhe ca re budallaqe t’i mbulojnë fytyrën

Të zhgaravisin peizazhin me ligësi, ta përqesh, ta nëm

Dhe hëna e zbehtë u mërzit e iku pa thënë asnjë fjalë

U zu me natën lugate, veshur me mantelin e saj të zi

Ia prishi mbrëmjen, ëndrrën e ëmbël me magji hyjnore

Irritoi peizazhin romantik e pikoi dhembje melankoli.

KY SHI NË PRANVERË

Kaçurrelat e pranverës ca pika shiu i lag

Sytë e saj po trishtohen, lotët gati në prag

Hedh në sup një mantel, mos prish kostumin

Mbulon me gjirin e saj lulet e qetëson lumin

I lutet shiut të ndalet, të bëhet i butë si vesë

Të var në gjoks ngjyrat e ylberit në mëngjes

Edhe qiellin e qorton, i thotë retë tutje t’zboj

Me krem blu fytyrën ta lyej, të ndrijë, të vezulloj

Pastaj të thërras agimin e ëmbël, diellin të zgjoj

T’u jap uratën zogjve, lulet një nga një t’i bekoj

KOHA GRI

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Fytyra i është zbehur e nga sytë marazi i loton

Pranverës i kërkoi ndjesë:jam pa qejf moj e mirë.

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Nuk ngroh aq shumë shpirti yt, pa më thuaj pse?

Buzëqeshjen pranverës ia rrudhe me lule të ngrirë

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Hej dreq, ne e shamë diellin, e ofenduam shumë

Pranverën e sperkatëm me pika urrejtje vranësirë.

EDHE SOT...

Edhe sot lindi dielli, e nxori kokën pas malit me frikë

Me kollë të thatë, me rreze të vyshkura e pak nostalgjik

Lulet e pjeshkës ftojnë fluturat, ato të dehura belbëzojnë

Zukatin bletët si në meshë,një këngë të trishtë mërmëzojnë

Lundron misteri ngadalë në një anije të bardhë në oqean

Qetësi hyjnore ku natyra e çmendur ndërron çdo orë fustan

Zogjtë çmenden në epsh, siç pret e etshme buzët një vajzë

Ne jemi në endërr? Robotë u bëmë? Apo jetojmë në parajsë?

KUNDROJ DRITËN

Kam kundruar diellin kur lindte në mëngjes

Misteri i çuditshëm më dukej drita e tij

Burimin e saj kërkoja

Me trillet si fëmijë

Me doçkat e vogla doja ta prekja në sy

Ajo qeshte me mua

Rigonte magji

Kam kundruar llambën në mes të tavanit

Kolovitesha me gaz si mbi një ujëvarë

Behej befas si Syri i Qikllopit

Më ndiqte si e marrë

Vërtitesha e vërtitesha rreth saj si flutur

Diej, disqe fluturues e alienë

Skicoja në mur

Ende si fëmijë i magjepsur kundroj dritën

Të puth diellin tek lundron në sytë e saj

Të pi kaltërsinë me etje

Të ndizem si maj.

Ngadalë të tretem si pluhur drite e florinjë

Si varëse e shtrenjtë t’i qëndroj

Në gushë e gjinjtë

DITË E VRENJTUR

As lulet nuk buzëqeshën sot

Iu prish humori edhe bilbilit

Në degën e bulëzuar të pjeshkës

E mpirë rri një flutur

...Të trishta edhe gjethet e tërfilit

Kollitet mëngjesi nga azma

Nuk pati kohë të lahet qielli

Peshqirin nga dora ia morën retë

Mos atë e morën peng

Apo vallë i tradhëtoi dielli?

Heshtja është gri

Si mjegull kuturiset

Hyn në oborr të shpirtit

Aty struket...pastaj ngryset