KOALICION
Nga Fatmir Terziu
Motër “Zhurmë”, Vëlla “Klithmë”
do ta kuptonim
britma është gjithmonë e padurueshme,
grishëse, hutuese,
dëgjimi, shurllimi, trishtimi,
zëri i paarsyeshëm që zhbiron
largësitë e cipalit së kokës.
Motër “Zhurmë”, Vëlla “Klithmë”
Do të kuptonim? Si ndihmë?!
Zhurmë dhe Klithmë
dikur ishin shkrirë mirë -
munded të ishin formuar së bashku,
në formulën kohë pas kohe,
në pëllëmbë të duarve të Zotit
dashurisht së bashku në pafundësi
presioni, mjegulla dhe stigma e të ftohtit.
Ata ende janë një endje e veçantë,
mbushin themelin material të pamendësive
ndërmjet vetë zërave të planimetrive
që i sollën në jetë duke riskuar kohën
dora e Majtë dhe e Djathtë e Zotit,
para se të zhurmonin Tokën.
Ju e dini Fillimin:
Kur hynë Qiejt të shkrepëtijnë
(Kështu që mendjet nga burrat dhe gratë
pranonin ekzistencën e tyre si Një)
dhe atëherë Toka
ishte krijuar me vetëm një Zë.
Zoti lëvizi duart e Tij
(dhe Foli përmes tyre)
Toka, pa formën, e flaku të pavlefshmen:
Fjala në dorën e Zotit
U mrekullua me Dritën e Gjallë,
burimi i Gjërave në pah tej Kaosit
për kë ishte ëndërruar vallë?
Në kupolën e saj pafundësia,
shtriqej si një Jehonë e pakapshme
Zoti, dukej, natën dhe ditën,
kishte më shumë se një qëllim
të modulonte psherëtimën,
të ndante dritën me errësirën
e gjitha u tha dhe u bë në Një
ishte krijuar me vetëm një Zë.
Dhe klithma, duke ndjerë qëllimin
u xhelozua dhe u pushtua nga ndjenja,
pa interpretuar vërtetë arsyen “e rëndë”
si e tillë iu drejtua Zotit me shenja
u ndodh të ishte e ngjirrur nën dhëmbë
nga zhurma në timbrin e veshit,
kaq afër, në formë tallavaje u çbend
nisi biseda, dhe pse…pse… pse?
Pse nuk mbeti Zhurma,
pjesë e bisedës me ne?
Zhurma, në momentet kritike të motit
pasi Krijimi tashmë ishte ftilluar,
ia ktheu edhe ajo shpinën Zotit
poshtë veshëve të saj të shurdhuar
u bë një shenjë amorfe e Globit,
ndaj s’duhej më duruar.
Fjala u përpoq t’a mbante mënjanë
klithmën e saj të paparë
në një mjedis që bëhej më i ftohur
gjë që Zoti e kishte menduar si në përallë
me Fjalën e thjeshtë duke folur.
“Çfarë është duke bërë Zhurma,
Perëndia ime?”
E pyeti klithma, e shurlluar për herë të parë.
“Unë nuk e kuptoj.” i tha Zoti, me një zë të butë,
por kjo tashmë nuk është më përallë
në atë harvadisje tallavi turbulluese llaçi
i shtoi një shans të dytë me të urtë,
se vetëm ajo mund të mbetej ilaçi,
kur zhurma vetëm t’i flak matanë trutë.
E në këtë urti të Fillimit
nata kishte filluar Tokën për ta errësuar
me gjasa se ishte planifikuar prej shkrimit
kohën e Kohës për ta mbretëruar,
klithmën mbeti më pas duke e joshur
me shpirtin e saj intrigues e të lodhur.
Dhe Klithma filloi të zvarritej,
aty ku lakuriqësia vetëpëlqehej të krihej
në të gjithë këtë harbutëri psherëtima fryhej,
aty ku zhurma me delikatesë mund të fshihej,
e kështu si ardhje e zhurmshme prej fillimit,
mbeti për këtë skenar të sotshëm të filmit.
Zhurma u bufat në ekran kur pa veten
i bëri të gjitha gjërat që të treten.
Kështu Zhurma dhe klithma
bashkë pozonin.
Larg Prezencës së Krijuesit
vetë Zotin e injoronin.
Tani zhurma po e bën punën e saj
klithma është e tëra me të palë
dhe rinë e mburren përditë me radhë
se ky Koalicion është i Madh?!
Në fakt kjo është një histori e vdekur
…na ishte njëherë Zhurma
…na ishte dhe Klithma
na erdhi Kaosi, na mbyti errësira
mot mbas moti u kashtis vetëm Turma
pyet dhe nuk di se kush është e mira.
Motër “Zhurmë”, Vëlla “Klithmë”
Do të kuptonim koalicionin…? Si ndihmë?!
