KAPITULLI 2 – MENDJA
JETA DHE MISTERET E SAJ
Frank L. Hammer - Dorrance & Company
Philadelphia – 1945
Pjesa e dytë
"Sa mendje kemi?" Shumë konfuzion ka për shkak të terminologjive të ndryshme me të cilat përcaktohet mendja dhe mendjet e shumta që supozohet të ketë njeriu. Dëgjohen shprehje të tilla si nënvetëdije, pavetëdije, supervetëdije, vetëdije; mendje shtazore dhe njerëzore; më e ulët dhe më e lartë; subjektive dhe objektive, që e hutojnë shkollarin dhe ai nuk bën përparimin që duhej të bënte.
Njeriu ka një mendje, jo shumë mendje ose disa; por një mendje e aftë të funksionojë në shumë mënyra. Dallimi më i thjeshtë, sipas punës së mendjes, kemi gjetur të jetë vetëdija, nënvetëdija dhe mbivetëdija. Dëgjojmë shpesh të thuhet për nënvetëdijen si mendje e pavetëdijshme. Këto terma janë në kontradiktë dhe është e pamundur të jenë e njëjta gjë. Mendja është gjithmonë e ndërgjegjshme. Që ne, vetja ose egoja, nuk jemi të vetëdijshëm për aktivitetet e saj nuk do të thotë se mendja nuk po funksionon ose se është "e pavetëdijshme".
Ne jemi të vetëdijshëm vetëm për atë fazë të punës së mendjes ku identifikohet vetja, por e gjithë mendja është e ndërgjegjshme gjatë gjithë kohës. Mendja është plotësisht e zgjuar gjatë gjumit, anestezisë dhe kur truri është i pavetëdijshëm për shkak të dëmtimit ose sëmundjeve. Truri mund të mos marrë ngacmime, por megjithatë ato regjistrohen në nënndërgjegje.
Asnjë shfaqje e mendjes nuk është më e zgjuar dhe aktive sesa nënndërgjegjja. Ajo asnjëherë nuk pushon dhe nuk fle. Është si një depo e të gjitha përvojave dhe kujtimeve të racës. Është kjo mendje që kujdeset për kërkesat e mëdha të trupit fizik, rigjenerimin dhe shërimin. Mund të edukohet për të na shërbyer ne me dobinë më të lartë. Por kjo mendje ka aftësinë të jetë vetëm shërbëtori ynë, nuk duhet të lejohet të jetë zot për ne e të na komandojë.
"Ku ruhet kujtesa në tru apo në mendje?"
Kujtesa nuk është në qelizat e trurit ose neuronet, por në mendje. Kujtesa është një aftësi mendore që përdor trurin si mjet. Kujtesa është ajo aftësi që ruan në mendje çdo përshtypje nga jeta dhe e mban atë si njohuri të nënndërgjegjes të mendimeve, ndjenjave, perceptimeve ose përvojave të tjera mendore të mëparshme, që janë të afta për t'u kthyer në vetëdije.
Ky proces i kthimit të regjistrimeve të kujtesës të përvojave të mëparshme quhet kujtesë dhe mund të jetë i vullnetshëm ose i pavullnetshëm. Memoria është funksioni i ruajtjes. Kujtesa është biblioteka në të cilën ruhen vëllimet e jetës. “Bibliotekari” po kujton. Platoni tha: "Shpirti i di të gjitha gjërat, të mësuarit është vetëm kujtesë".
Substanca e paprishshme e mendjes regjistron çdo dëshirë, nevojë, mendim dhe veprim të jetës. Asgjë nuk humbet, por regjistrohet për përjetësinë. Mendimet dhe veprimet riprodhohen në substancën e ndjeshme të mendjes në mënyrë të ngjashme si muzika në një disk; natyrisht me një përjashtim, regjistrimet e fonografit mund të dëmtohen ose prishen lehtë, ndërsa është e pamundur që të dëmtosh ose të shkatërrosh në ndonjë mënyrë atë që është gdhendur në substancën e mendjes. Kur diçka mund të harrohet nuk do të thotë se është jashtë mendjes. Shumë kujtime të harruara mund të rikujtohen me hipnozë dhe shpesh dalin në sipërfaqe gjatë delirit apo anestezisë.
Regjistri i pashkatërrueshëm i jetës ka emra të ndryshëm; të krishterët i referohen si "Libri i jetës". Të tjerët, "Dita e Gjykimit", "Regjistri Akashik", ose "Drita Astrale". Është ky regjistër, i cili është gjykatësi i njeriut kur del para Gjykatës së Lartë ku zbatohet drejtësia absolute dhe që përcakton vendin e secilit në Qiej.
Jo vetëm njeriu, por çdo gjë që ekziston ka historinë e vet të paprishshme. Kafshët, bimët dhe mineralet janë gjithashtu të rrethuar nga aurat e tyre. Dhe është një proces relativisht i thjeshtë për atë që i ka të zhvilluara aftësitë shpirtërore për të lexuar këtë regjistrim të jetës në të dy format, frymore dhe jo frymore. Ai mund të shikojë në jetën e një individi dhe të lexojë çdo faqe në të. Ora e parë e jetës lexohet po aq lehtë sa ajo e djeshmja.
Për ta shpjeguar më plotësisht këtë proces do të citojmë një parashikues të famshëm të shekullit të kaluar:
"Format spektrale të kohëve më të largëta janë fiksuar në mënyrë të pashkatërrueshme në "dritën astrale", e cila është atmosfera shpirtërore e universit, ku mijëra forma varen në muret e galerisë në një botë të paprishshme qeniesh shpirtërore. Asgjë që ka qenë ndonjëherë nuk humbet, asgjë që është tani nuk mund të fshihet, asgjë që do të jetë nuk është e mbuluar tërësisht."
Një prodhues i shquar filmash disa vjet më parë tha përmes radios, se ai po shihte mundësinë, që përmes ligjit të vibrimeve, të kontaktonte çdo ngjarje të së kaluarës, pavarësisht sa e largët ishte në kohë. Për shembull, në vend që të lexojmë fjalimin e Lincoln Gettysburg, ose Predikimet dhe mësimet e Jezusit në Mal, ne mund të lidhemi me ato vibrime të veçanta dhe të shohim dhe dëgjojmë Edukatorin dhe Mjeshtrin ashtu siç ishte atëherë. E pamundur, thoni? Aspak. Ky është vizion profetik i një mendjeje që frymëzohet dhe që është e përparuar. Sidoqoftë, një gjë është e sigurt - kur të ndodhë kjo, historitë biblike dhe laike do të duhet të rishkruhen.
"A kanë kafshët mendje?" Shumica e njerëzve në një kohë ose në një tjetër kanë spekuluar mbi shkallën e inteligjencës që zotërojnë kafshët, veçanërisht qeni, kali, elefanti dhe majmuni. Të gjitha kafshët shfaqin një nivel të caktuar të mendjes. Bimët gjithashtu, tregojnë zgjuarsi të mrekullueshme në planifikimin që bëjnë të kapin dritë dhe lagështi, të tërheqjen insektet për fekondimin, për ruajtjen dhe shpërndarjen e farave të tyre. "Dëshirë" është termi që zakonisht përdoret për mendjen e perimeve. "Afiniteti i brendshëm" është funksionimi i mendjes në mbretërinë e mineraleve, ndërsa "instinkti" i referohet inteligjencës së shfaqur nga kafshët.
Kafshët jetojnë në të njëjtin oqean të substancës mendore si edhe njeriu, por ata nuk kanë sistemin nervor kompleks të njeriut, as trurin shumë të zhvilluar të tij. Kafshët janë të pajisura me atë lloj truri që është më i përshtatshmi për kërkesat e tyre specifike, as më shumë as më pak. Të gjitha qeniet janë të pajisura me organizmën më të pajtueshëm me nevojat e tyre.
Sidoqoftë, ekziston një ndryshim i madh në sasinë e inteligjencës që zotëron niveli më i lartë i jetës së kafshëve dhe niveli më i ulët i jetës njerëzore. Qeniet njerëzore kanë neurone shtesë të cilat bëjnë të mundur kulturën dhe përparimin e tij. Njeriu ka fuqinë e modifikimit dhe ndryshimit të mjedisit dhe rrethanave të tij, të cilat nga ana e tyre do të veprojnë mbi të në të ardhmen. Ai ka fuqinë e zgjedhjes, të vullnetit të lirë; njeriu mund të parashikojë të ardhmen. Kafshët nuk munden. Askush nuk mund, imagjinoni për shembull një qen ose një majmun të planifikojë se çfarë do të bëjë të nesërmen.
Është theksuar se reflekset e shpendëve dhe insekteve janë aq të përsosura dhe të shumta sa mund të evoluojnë shumë më tej në mënyrë progresive. E bëjnë këtë, sepse nuk mund të bëjnë ndryshe, si një makinë që është vënë në veprim. Zogjtë ndërtojnë foletë e tyre në të njëjtën mënyrë, me të njëjtat materiale si paraardhësit e tyre, dhe e bëjnë punën po njësoj mirë si të parën edhe të fundit. Të gjitha veprimet e tyre janë në sekuencë të rregullt, një veprim është i fillimit dhe shkaku fillestar i ngjarjes që pason.
Sa ndryshe funksionon kjo tek kafshët dhe njeriu! Kastori e ndërton digën e tij njësoj që kur kastori i parë u vendos në tokë. Dallëndyshet i ndërtojnë foletë e tyre saktësisht njësoj. Merimanga rrotullon rrjetën e saj, pa devijimin më të vogël nga modeli origjinal. Por njeriu, çfarë kontrasti midis banesave të para, vendeve prej balte ose guri, me pallatet e së tashmes, madhështia e arkitekturës dhe bukuria e vizatimit!
Klasa njerëzore ka përparuar për shkak të njohurive që përcillen nga një brez në tjetrin - njohuri për strukturat, artet, muzikën, librat, etj., të cilat i përkasin vetëm klasës njerëzore të jetës. Arritjet në jetën e një kafshe të caktuar, sado progresive, humbasin kur ajo vdes për pjesën tjetër të llojit të saj.
Fjala dhe gjuha gjithashtu kanë pasur role jashtëzakonisht të rëndësishme në evolucionin dhe përparimin e njeriut. Plus, njeriu që flet ka lidhur me trupin e tij një parim ose shpirt të pavdekshëm që i është mohuar kafshës.
Dhurata e pavdekësisë që na është dhënë dëshmon përfundimisht, se njeriu është një krijim i veçantë që dallon prej të tjerëve dhe zotëron një forcë Hyjnore. Është e pamundur që njeriu të ketë evoluar nga një kafshë që nuk e ka këtë forcë. Njeriu ka fuqi kur mëson ta përdorë këtë forcë, për ta vendosur veten në raport me Qenien e Pafund. Njerëzit nuk janë hibridë, por bijë të Zotit. Nuk ka "lidhje të munguara" në planin Hyjnor të Krijimit. Mendja është nyja lidhëse midis pluhurit dhe Perëndisë.
Materializmi është shkëmbi mbi të cilin shumë shkencëtarë i kanë shkatërruar anijet e tyre. Në studimet e tyre ata kanë eliminuar këtë forcë ose frymë Hyjnore dhe funksionimin e saj duke thënë: "Një forcë është rezultat i lëvizjeve atomike". Vërtetë, të gjitha forcat janë - përveç forcës që fillon së pari lëvizjet atomike.
Njeriu, ashtu si Zoti, ka fuqinë për të krijuar. Ai është arkitekti i karakterit të tij dhe formuesi i fatit të tij. Mendimet janë mjeti që njeriu përdor për të sjellë çfarëdo kushti apo ndryshimi që dëshiron.
Manifestimi më i ulët i mendjes është ndjesia - më e larta, imagjinata. Ka qenie më të larta se njeriu sic është njeriu më lart se një insekt. Të gjithë janë pjesëmarrës të mendjes universale.
