Jemi një

Jemi një

Nga Fatmir Terziu

Në të gjitha stinët

jemi një.

E hap një libër. Dimër

nëse bardhësia sheh me syrin tënd

kristalet e ditës së parë

dhe shkrirjen e një akulli që bëhet lëng,

nëse prek me retinë në dritaren e hapur,

gjen qershinë ku dëshmitare janë dallëndyshet,

e mendja ia ka mbathur,

të bëjë palë buzët,

je pranë zjarrit,

prushërrohen udhët,

hiri shuguron në mjegullën e syrit,

në fletën tjetër ngatërrohen stinët,

gjithçka më çon tek ti,

sikur gjithçka që ekziston,

ngarkohet në sy,

drejt atyre qosheve ku qëndron

sekreti që mbajmë të dy.

Në të gjitha mendimet

jemi një.

Shtëpia ngre kollona. Dyert

hapen e mbyllen sikur janë në një det me dallgë,

një dritë e bardhë zbret, krihet,

lëshon vetvetiu ndonjë fjalë,

e mendimet,

ngarkohen në varka të vogla

bashkë me shkrimet,

shënimet e kota,

dhe disa zhgarravina të tjera,

shtëpia ikën dhe vjen sikur të jetë me rrota,

apo anije e ngritur me vela,

ti je gjithnjë në mes të gjërave,

ke përhumbur mendimeve të thella,

më kërkon,

tashmë jam duke shkruar vargje më të ndjera,

mendon!

Në të gjitha ditët

jemi një.

Trupi i ndjen rrënjët. Aritmetika

thjesht si një aritmetikë na mbush me numra

mbaj mend ku na nganë këmbët

që çdo ditë,

në të gjitha orët,

gris një fletë kalendari dhe e hedh në krahët e mi

dhe fletët ikin për të kërkuar lotët

zbrazëtisë në sy

nëse çdo ditë,

çdo orë,

i mungon ti,

në çdo kohë,

e di,

jemi një,

të destinuar për njëri-tjetrin me më ëmbëlsi,

nëse çdo ditë një lule na flet pa zë

zjarri në buzë është risi,

s'është më shumë asgjë,

se ti je unë, e unë jam ti.

Në të gjitha jetët

kjo quhet Dashuri.