Tek të kam e tek më ke,
unë këtu, ti larg atje,
as të shoh e as më sheh,
vallë ke ikur përmbi re?!
Shoqja-shoqen ndjejnë zëmrat,
pran`e pranë të sjellin ëndrrat.
Vitet ikën, unë kot i ngas,
oh, për ty, do qaj, do plas…!
Unë qaj këtu... ti qan atje…
Më kërkon e më s`më ke,
ku më humbe e si të humba?
Jetët vrarë si me plumba…
Zëmra ime mbet e mjerë.
Nuk më zbutet shpirti vrer.
Ta dish mirë o jeta ime,
s`shtyhen ditët me kujtime!
Ti zgjat dorën ndër kujtime,
flokëve thellë dhe gushës sime.
Kohërat, kërkon t’i afrosh;
brenda gjoksit t’më shtrëngosh.
Zgjohem, zgjohesh ndër agime…
Me mall shumë e lot ndër sy.
Veç në ëndrra, dhe kujtime,
më puth mua, e të puth ty.
Kur rrjedh loti, ndez një mall,
dhe përtërin këtë dashuri.
Aq sa të shkundet det e mal;
do të puthemi unë e ti.
Rendin vitet e shpresa rritet;
për një puthje thjesht mbi buzë…
Mirëpo s`mundet të arrihet;
sepse jeta na përbuz!
Mbaje zjarrin brenda lotit,
po ashtu dhe unë si ti.
Kur të vijë fund` i motit,
ndoshta jemi gji më gji!
Ndjenjat, puthjet njëri-tjetrit
larg nga larg po ia dhurojmë.
Vjen zhgënjimi rreth pasionit,
vetëm qajmë e më s’durojmë.
O dashuri, pse s`flet njëherë?!
ti je ndjenjë, përse nuk flet?
Oh, ti je aq shumë e thellë;
vjen çdo natë e më gërget!
Ky moment vjen si pranverë,
gjithë blerimin ma përqas!
Gjinjtë ndezur mban ngaherë,
zjarr’ i saj zëmër plot gaz…
Në çdo agim me prush në gji,
Vjen kjo ndjenjë plot ëmbëlsi.
Në mot me shi e në të ftohtë
Ësht’ e ëmbël, zjarr e ngrohtë.
Fshehur mbetën sa shumë gjëra,
në tëndin gji ashtu në timin!
Kohës i lutesh, dhe i thua:
përse s`e ndale fluturimin?!
Të ndalte koha fluturimin;
në kohë do ishim un` e ti.
Do më falje gjithë gëzimin,
dhe unë shpirtin tim safi.
Shpirtin tënd plot drit` e paqe,
që pafund dashuri më fal,
do ta ngre në këng` e vargje,
ta vendos mbi piedestal.
Ndryshe, mbytur në mes dallgësh,
në mes ëndrrash ndezur prush,
Mbytur lotëve në mes plagësh,
plagët që s`mi lidh dot kush!
Dhimbja si shiu do të qajë,
nëse s`bëhemi si njëherë.
Dhe pse ndizemi afsh, zjarr;
pranë s`do jemi asnjëherë?!
Më thuaj: kush i gjeti dashurisë
fundin, e s`ia gjetëm ne?!
Kush në jetë u desh më shumë,
e më pak u deshëm ne?!
Largoje sysh atë mjegullnajë
Mbështjellë të ka me tis!
Kalo male, fushë e pllajë;
si kalorës i më të mirit fis!
Të pres tani, të vish me erën,
që shkon pranë zëmrës sime!
Të pres me pranverën;
o flladi, pa gjëmime!
Prit puthjen time me aq freski
që ta nisa përmes dallgëve.
Le të digjet ajo puthje përsëri;
aty, te gjoksi, mes flakëve!
Ah, kur vije ti pranë ball’ zefirit;
më ndizje flatra sipër gjirit!
Më sillje përfund fllad e puhi,
sa më shkëlqenin sytë si yj.
Se për pasionet e forta ty po të flas;
s’kthehemi dot më nga kaluam.
Aq shumë ëndrra kemi lënë pas
sa t’na urrejnë e të na duan!
Thua kjo ndjenjë kaq hyjnore,
gërget kaq ëmbël shpirtit tim?
Shpirti më thur himne madhore
për dashurinë plot përvëlim.
Mbështes kryet tek gjoksi yt,
në gjirin tim diç përpëlit.
Më thuaj: të dua, fort, bërtit!
Që unë, t`i ndjej, hijeshitë!
Thuaj: s`shkojmë dot më atje,
tek kishte dal` ylli ynë!
Kur hëna ndriste përmbi ne,
lëndinash, gjer në agim.
Sa vuaj këto çaste, sikur ta dini!
Lotoj, dhe s`jam aspak e qetë.
Dikur të plotë e kisha dashurinë,
porsi vargmale të vërtetë!
Por, ja, dhe kujtimet rrëzohen,
dhe mbetem me zëmrën thatë.
Në shtrat ndjenjat rebelohen,
si do ta gdhij unë këtë natë?!
Më vjen ndër mënd kur natën shpoje,
me vrullin e rinisë, vije dhe shkoje…
Tani, vij vërdallë ah, me shpirtin bosh,
me kaq kujtime a rrehem dot?!
Por çfarë të bëj? Më mashtron truri,
një dehje shpirti, nga një gotë verë.
Ti vjen më puth, më ndizet kurmi;
dhe afshit thellë më çel pranverë…
Ti më je larg, por të mbërrish dua,
që t’më ngrohësh shpirtin mua!
Dhe kërkoj si një skifter të vish;
me gaz e puthje t’më përfshish.
Tani zogjtë kthehen me cicërima,
natyra nis, bleron, e qesh përsëri!
Por zëmra më qan me psherëtima…
Shpirti përpëlitet në erë e stuhi!
A thua nga virtyti unë po zhvishem,
dhe kam humbur të lartën dashuri?
Se kam rënë kaq poshtë, sa shtirem;
dhe si lypsare zgjas dorën tek ty?
E shoh që kjo dashuri po më shthur,
këtë thesar ndjenjash s`e lë dot pas!
Shpuzë do qëndroj, zëmrën s`e tkurr!
Pres të më vish, siç vije gjithë gaz…
Betohem o shpirt tani përnjëmend,
nuk më mban dot, asgjë larg teje!
Dhe pres e pres, ta dëgjoj atë zë;
që s`humbi kurrë brenda meje!
Rikthimi do më sjell ngazëllim në sy,
zjarresh do më ndezi pa reshtje!
Atëherë, miq, veç atëherë duhet ta dini;
shpirti do të bjerë në heshtje!
Pse ashpër shpirtin e godet dashuria,
jemi duke drithëruar të dy pakufi!
Sypatrembur do të mbetet pafajësia,
kur sërish do të jem në tëndin gji.
E përgjëruar sa i ndoqa lëvizjet e tua,
të dëgjoja dihatjen e gjoksit kumbues.
Pa vyshkur trëndafilin të ta jap dua;
aromë dehëse prej shpirtit vezullues.
Trupin prej Afërdite, më thoshe, ta dua!
Pa vjelë dashurinë nuk quhet dashuri!
Eja merr nga unë përndezur, ç`të duash;
dhe më jep nga vetja veç të tuat stoli.
Eh, ç`na fali ajo pranverë e paharruar,
më bën të ndjej një flakë pa pushim!
Po e mbroj un` këtë flakë të amshuar;
se dalldinë po më ndez të pa shërim.
Përmbytem rrjedhave kaq të lumtura,
luhatj` e brishtë jargavan u ngrit.
Çaste t’pa përsëritshme, kaq të bukura;
me lotët rrëkajë zëmra mi mbyt.
Ndaj fillo blero, ti o dashuri e zjarrtë,
që rritesh ditë më ditë e me afsh rinon!
Lulëzon brenda në të, trëndafil i artë;
që ngjitet në shpuzë të zëmrës e vlon.
Është natë errësirë më zien gjaku në dej,
për ty i shtrenjti im, që kudo të ndjej.
Vajtueshëm vjen drithërima më këndell,
Çdo çast të jetës brenda meje të gjej!
Kur afron ky perëndim kaq i ngrysur;
mbushen plot kopshtet me vesë.
Ah, por ti, s`vjen kurrë vetullngrysur
dhe etjen shuan buzës së rrëkesë.
Sakaq neve pranvera na rrëmben,
dhe ato çaste thuren intime…
Po a e di, malli kur na shpërthen,
ndizet mëkatare zëmra ime!
Ndaluar s`je t’më shprehësh dashuri,
prandaj ti më vjen netëve pareshtur.
Oh, sytë e tu seç vibrojnë ëmbëlsi,
kur më gjen si një qiri të ndezur!
O Zot, ti mbart magjin` e bukurisë,
e luhatjen e brishtë të dashurisë!
Të një shpirti me kumbime prore;
mes tingujsh e zjarresh femërore.
Do endem rrugëve, shtigjeve ngado,
e marrë le të thonë, un` do të ngas.
Bilbilat do të këndojnë në kohë;
e marra do të ngasë, do të ngasë…
Ndjenjë dashurie o mrekulli e zbuluar!
Eja ngazëllim, puth buzën prush!
Prushi po zbret mbi gushë e gji zbuluar;
endem në ekstazë me ty si askush.
Kështu flakëruar ngrita vargje të zjarrta!
Derdhur në magji të shpirtit tënd fisnik.
Mall hyjnie, ngrita në ty ndjenja të flakta
shpirti yt, njëlloj me timin, ish besnik.
Dehur nga vera, nga vlimi zjarr ndezur,
dhelet e ëmbla t’i kërkoj me pasion.
Nuk dua të mbetem me shpirt të etur,
ballëlartë të dua, fisnik, medaljon...!
S`mund të mbaroj unë brenda shpirtit,
sepse, të kam ty që më dashuron!
Tek unë jeton kjo ndjenjë ngazëllimi;
agimit kjo rreze vjen më rrëzon…
Si asnjë tjetër shkëlqim nëpër botë
tani më flet, më puth e më gëzon!
Pa dashuri a thua është kaq e kotë!
Të rrosh, apo, më mirë të shkosh?
Si lulëz me erë më merr një suferinë,
fluturoj për tek ti e mbuluar me borë!
Pastaj më le në një të gjelbër lëndinë;
ti vjen më puth, më ledhaton me dorë.
Kjo natë sonte s`po më lë shpirtin mërdhirë,
Pran` e pranë ndjenjat jepen, oh, psherëtijnë!
Pra, eja që të pimë, s`do flemë as në të gdhirë,
do t` ndizemi nga puthjet siç ndez një vetëtimë...!
Tani dielli po ngroh edhe mendimin tim,
ku ende e dehur fort të kam nëpër gji.
Belbëzojmë, gajasemi, psherëtijmë të dy;
qajm`e puthemi plot zjarr e furi.
Shpirtin ti ma mbush me kupën e fundit,
në të bukur moshë më duket se jam.
Eja zbërthemë gjer kopsën e fundit!
Le t’i ndezim oxhaqet të dy anembanë.
Pasionet e forta të shpien dhe në parajsë;
truri sakaq më afron oh, dashurinë!
Lumturohem tani dhe shpirtin e gajas,
kur ti vetëtimthi puthje më qas.
Dallgë e dashurisë fluturon gjer tek ti,
atëherë e shoh veten me ty në furi!
Paçka që është ëndërr a ndoshta vegim,
dashuri do bëjmë gjer vonë në agim.
A thua, vallë veshi ëndrrën time ta zuri;
dhe unë t`u duka e bukur si biluri?
Zëmra ime pareshtur zëmrën tënde ndoqi,
afsh e zjarr, shpirti yt, më tërhoqi.
Ajo ndjenjë e bukur brenda meje ngazëllon
diçka të ajërt sjell, gjithë netët m`i gëzon.
Kotësi mbushur, askurrë, s`e dua jetën e thatë,
të ëmbël e dua, ah, të ëmbël, mjaltë!
Me zjarrin që më ndeze, e me ndjenjat prush,
me gaz vjen më rrok, i lumturuar, në gushë.
Tani në syrin tim, ti s`sheh më lot pikëllimi;
veçse puthjet e tua dhënë në stad shfrenimi.
Sa bukur ti, sa ëmbël e nise dashurinë i pari!
U dhe jetë, dritë, ëndrrave të mia si kristali.
Më solle pranverën, shpirt i im lule po çel;
se ti me afshin tënd, më shkri, më këndell!
Sa lumturohesh kur më sheh si lule sot!
Prej orësh më janë tharë të shkretët lot.
Nuk dua tjetër qiell mbi mua të bjerë!
Këta lot të mi, në kupë do t’i mbledh!
A s`jemi larg dhe afër sa herë që duam?
Se nuk duron dot ky shpirt i përvëluar.
Të lumtur jemi përnatë, të dy në shtrat,
jemi të dashuruar, që është virtyt i lartë!
Kujtojmë shpejt se jemi zgjuar, dhe të dy
si përherë kuvendojmë e bëjmë dashuri.
Ju betohem për hyjnoren, dashurinë tonë,
pa përfytyrim të plotë, jeta nuk shkon!
E sjell çastin, kur dashurinë kam nisur,
siç e sheh, akoma, nuk e kam bitisur!
Më duket një marshim në dëborë e tufan;
ku vështirë hyra e më vështirë të dal.
Dashuria përnatë vjen flakëron e unë;
shkëlqej para saj nis bëhem furtunë.
Thoni! A dashuroni kaq fort edhe ju?
Qani për dashurinë posa unë këtu?
Ah, nuk ndërron dashuria ajo mbetet një,
të vërtetën e dua, kujtoj e qaj për të!
Brenda meje ngrihen male me gurë;
me gurë në zemër veç mure thur.
Shpirtin mos më lër në zjarr e në helm;
atë që humbëm erdh koha ta kthejmë.
Flakadan si askush të kam zënë besë,
e mbushur me dashuri gjersa të vdes.
E shoh jetën tënde si ëndërr të kulluar,
dhe vij tek ty i dashur duke kënduar.
Pastaj shoh blerimin te sytë e adhuruar,
tis i natës violë më gjen të harbuar.
Nëpër lulishte mbushur me trëndafila;
përgatis buqeta ngjyrash me gëzim.
Ashtu buzë shtratit i vendos me dafina,
pasione na ndezin, e rreze në agim.
I vij rrotull shtratit e shoh me kujdes;
s’dua t’i mungojë e bukura shpresë!
Me lot puth çarçafin e shtrëngoj në gji;
mos vallë ka mbetur aroma që le ti?
Me dhimbje petalet tutje flak ngado,
duke mërmëritur “më do a s`më do”
Se sa të dashuroj, për çudi, e dinë ato,
e pa i sosur mirë më përgjigjen: “po”.
Mbush-zbrazem me mall aq sa përpëlitem,
ku je, pse s’vjen? Shpresa s`më venitet.
Betohem për çdo ditë, për të madhin Zot!
Se nga ty i dashur, ja që s’ndahem dot!
Aromë trëndafili ti m’ke lënë ngado;
dhe shpresën e ndezur, drit`e bën ajo.
Përherë i imi yll, ti jo, s’ më braktis,
e jotja do mbetem, dhe në paradisë…
Në dritare të zëmrës dil që të të shoh,
se më je i shtrenjtë, të lutem nxito!
Dua, të të prek, leht`e lehtë në faqe;
që të jesh i imi tash e gjer në paqe!
Dua të të shoh buzë malesh të lartë!
Ballëndritur atje, pranë diellit të artë.
Pranë teje të jem duke kuvenduar;
për hatër të zotit eja i dashuruar.
S`kam ç`të them, fjalët m`u mbaruan,
ngado të kërkoj me sy të turbulluar!
E harlisur mbeta në qiell e në tokë,
me lot ëndrra thur, si një Penelopë. .
Shtrati ynë i dashur mbeti akull ngrirë…
Që kur më ke ikur, ai ka mërdhirë.
Fort më ankohet për çdo natë të thellë,
aromën e njohur e lyp pa u ndjerë.
Në çarçafët tanë mardha të mos hyjë!
Eja! Nxito pak, në krahë më përfshi.
Le ta ndezim në flakë psherëtimën tonë;
dashuri e ëmbël, dashuria jonë...
Por nëse do mundesh sonte të më vish,
do të më gjesh ulur aty pranë shtëpisë.
Do të pres me ëndje gjer ylli të dalë,
mbështjellë rreth gushës, shallin tënd të bardhë.
Orët po kalojnë unë me këngë në gojë!
Trimin tim po pres me zëmër në dorë.
Pres por jo vetmuar, vjen hëna që lart;
zbukuruar udhën çdo gjë në ar e larë.
Pranë meje po s`erdhe, më dërgo haber;
pas zogjve të malit, me të fortën erë.
Edhe pas ushtimës së lumit të gjatë,
pas dritës së diellit, pas rrezes së zjarrtë.
Atëher`e shkatëruar do kthehem pa ty,
në mëshirë të fatit me zëmër në hi.
Loti do më mbysë deri natën vonë,
Oh, për ty i dashur, zëmra ngashëron!
Dua t’i përgjigjem unë të ngrohtit lot,
të mos më godasë porsi mot `i ftohtë!
Do ta lë të zbrazet qiellin pakufi,
që të vijnë agimet me rrezen e tij.
Vezullim diellor, o dashuri jetime,
veshur me tis malli rri në zëmrën time.
Të kërkoj pareshtur natën nëpër shtrat,
pas aromës tënde, mallin e përflak...!
Dua udhët tona, nëpër fusha e pyje,
atje ku e nisëm, shtrirë nëpër hije.
Atje ku u puthëm agimit të bardhë;
lart lartësive për herën e parë.
Atje te lëndina fjalët ç’u ngatërruan,
dhe na zuri agimi të dy përqafuar.
Puthjet ndezën zjarre ëmbël sërë-sërë
dhe malet bleruan atë natë të tërë.
Atë natë kërkuam erëza trëndelinë,
atje anembanë sa zambakë mbinë!
Ato ditë vinin porsi dallgë shpirti;
se u rritëm bashkë si lastarë lisi.
Unë u dashurova, valë mbi valë deti,
ah kjo dashuri, pavdekshmëri si loti!
Oh, ndizen petalet gjelbëron çdo fushë;
shpirti më kallet, s’jemi gushë më gushë!
Ah, sikur të mundja qiellin ta afroja!
Të ta bëja të ditur sa të dashuroja.
Që të hiqja mallin, Zot, vetëm njëherë!
Zëmra përpëlitet, oh zëmër e mjerë!
Kot sa flas me vete, bëhem erë mali,
shpirti po më nget, seç e dogji zjarri.
Monolog i thatë, vetmon në çdo udhë;
Ah, s`e ndien njeri, askush veçse unë!
Eh, sa do të doja zërin t`më dëgjoje!
agimit të blertë, gjumin të më zgjoje,
të më belbëzoje: oh, zëmër të dua!
Aq fort të më pushtoje në krahët e tua.
Ah sikur të vije ti me të vërtetë!
Do t`më ktheje mua një të ëmbël jetë.
Syri do më qeshte, s`do dukej më trishtimi;
sepse loti yt do ish dhe imi.
Një rreze sapo çeli aty në rrëzë të pyllit.
Shpresa m’bëhet engjëll, nata i flet yllit.
Në botën engjëllore unë meshoj thellë,
nga prush i zëmrës tënde trëndafili çel!
Në të famshmen pranverë që botën zë harlis,
dashurova me flatra përmes kaltërsisë.
Shkula e mbolla shpresë, në dëshpërim e tëra;
tani më shpojnë lotët, pik-pik, siç shpon gjilpëra…
A do t’m`i fshish lotët, me shaminë e shpirtit,
që unë të lulëzoj porsi lul`e prillit?!
Në zëmër më mbaj, ashtu siç të dua,
jeta më tronditet e më bën të vuaj.
Në atë shpirt të thellë shoh blerimin tënd,
tek më afron mua, më puth e më kënd.
Në jetë u freskova në të tuat ujëvara,
moj parajsa ime, me ditët e vrara!
Opmerkingen