Tek të kam e tek më ke,
unë këtu, ti larg atje,
as të shoh e as më sheh,
vallë ke ikur përmbi re?!
Shoqja-shoqen ndjejnë zëmrat,
pran`e pranë të sjellin ëndrrat.
Vitet ikën, unë kot i ngas,
oh, për ty, do qaj, do plas…!
Unë qaj këtu... ti qan atje…
Më kërkon e më s`më ke,
ku më humbe e si të humba?
Jetët vrarë si me plumba…
Zëmra ime mbet e mjerë.
Nuk më zbutet shpirti vrer.
Ta dish mirë o jeta ime,
s`shtyhen ditët me kujtime!
Ti zgjat dorën ndër kujtime,
flokëve thellë dhe gushës sime.
Kohërat, kërkon t’i afrosh;
brenda gjoksit t’më shtrëngosh.
Zgjohem, zgjohesh ndër agime…
Me mall shumë e lot ndër sy.
Veç në ëndrra, dhe kujtime,
më puth mua, e të puth ty.
Kur rrjedh loti, ndez një mall,
dhe përtërin këtë dashuri.
Aq sa të shkundet det e mal;
do të puthemi unë e ti.
Rendin vitet e shpresa rritet;
për një puthje thjesht mbi buzë…
Mirëpo s`mundet të arrihet;
sepse jeta na përbuz!
Mbaje zjarrin brenda lotit,
po ashtu dhe unë si ti.
Kur të vijë fund` i motit,
ndoshta jemi gji më gji!
Ndjenjat, puthjet njëri-tjetrit
larg nga larg po ia dhurojmë.
Vjen zhgënjimi rreth pasionit,
vetëm qajmë e më s’durojmë.
O dashuri, pse s`flet njëherë?!
ti je ndjenjë, përse nuk flet?
Oh, ti je aq shumë e thellë;
vjen çdo natë e më gërget!
Ky moment vjen si pranverë,
gjithë blerimin ma përqas!
Gjinjtë ndezur mban ngaherë,
zjarr’ i saj zëmër plot gaz…
Në çdo agim me prush në gji,
Vjen kjo ndjenjë plot ëmbëlsi.
Në mot me shi e në të ftohtë
Ësht’ e ëmbël, zjarr e ngrohtë.
Fshehur mbetën sa shumë gjëra,
në tëndin gji ashtu në timin!
Kohës i lutesh, dhe i thua:
përse s`e ndale fluturimin?!
Të ndalte koha fluturimin;
në kohë do ishim un` e ti.
Do më falje gjithë gëzimin,
dhe unë shpirtin tim safi.
Shpirtin tënd plot drit` e paqe,
që pafund dashuri më fal,
do ta ngre në këng` e vargje,
ta vendos mbi piedestal.
Ndryshe, mbytur në mes dallgësh,
në mes ëndrrash ndezur prush,
Mbytur lotëve në mes plagësh,
plagët që s`mi lidh dot kush!
Dhimbja si shiu do të qajë,
nëse s`bëhemi si njëherë.
Dhe pse ndizemi afsh, zjarr;
pranë s`do jemi asnjëherë?!
Më thuaj: kush i gjeti dashurisë
fundin, e s`ia gjetëm ne?!
Kush në jetë u desh më shumë,
e më pak u deshëm ne?!
Largoje sysh atë mjegullnajë
Mbështjellë të ka me tis!
Kalo male, fushë e pllajë;
si kalorës i më të mirit fis!
Të pres tani, të vish me erën,
që shkon pranë zëmrës sime!
Të pres me pranverën;
o flladi, pa gjëmime!
Prit puthjen time me aq freski
që ta nisa përmes dallgëve.
Le të digjet ajo puthje përsëri;
aty, te gjoksi, mes flakëve!
Ah, kur vije ti pranë ball’ zefirit;
më ndizje flatra sipër gjirit!
Më sillje përfund fllad e puhi,
sa më shkëlqenin sytë si yj.
Se për pasionet e forta ty po të flas;
s’kthehemi dot më nga kaluam.
Aq shumë ëndrra kemi lënë pas
sa t’na urrejnë e të na duan!
Thua kjo ndjenjë kaq hyjnore,
gërget kaq ëmbël shpirtit tim?
Shpirti më thur himne madhore
për dashurinë plot përvëlim.
Mbështes kryet tek gjoksi yt,
në gjirin tim diç përpëlit.
Më thuaj: të dua, fort, bërtit!
Që unë, t`i ndjej, hijeshitë!