tregim
Më i çuditshmi ndër miqtë e të shoqit ishte komandanti i kufirit; kur i hipnin nervat ushtarët i quante Bubureca të Blertë. Ai vinte çdo muaj në qytet për të marë pjesë në takimet e shkrimtarëve e poetëve; në revista e gazeta ushtarake botonte reportazhe, tregime dhe poezi nga heroizmat e kufitarëve. Mirëpo, përveç tyre, ai kishte mbushur edhe një fletore gjashtëdhjetëekatërlekshe me vjersha dashurie. Ato ia përkushtonte Vetullushkës, kamariere në klubin e oficerave. Në mes të kartmonedhës së palosur fuste letrën me poezitë e reja e këtë marifet filloi ta bëjë nga dita kur i mbiu në tru fara e dashurisë për Vetullushkën. Letrën e fundit me poezi e futi në mes të një kartmonedhe mijëshe e Vetullushka, pa pikë turpi, nuk i ktheu kusurin. Komandanti i kufirit, përflakur nga dashuria, i kishte thënë:
"Mbaje kusurin, moj e bukura Vetullushkë, por më thuaj një fjalë për vjershat e mia, se më lojte nga mendtë."
Ndërsa ajo kishte përdredhur vetullat, "ehu, - mërmëriti, - sa të tjerë më janë ngjitur rrodhe si ty" dhe u pati dhënë flokëve lart me një lëvizje të vrullshme të qafës e zverkut. Pastaj kishte mbërrthyer pëllëmbët pas belit dhe tha me zë të lartë:
-I mjeri ti, o Dashnor Hyjnor Me Kapotë Jeshile.
Dashnori Hyjnor Me Kapotë Jeshile jo vetëm në klub, por edhe kur zinte shtratin e gjumit, vazhdonte recitimin e vjershave me sytë e mbërrthyera në tavan. Recitimet zëlarta ua prishën gjumin klientëve në Hotelin e Ushtarakëve, pastaj edhe në atë te Hotel Turizmit. Atëherë Ciceroni, që e rendiste veten poet kombëtar, e ftoi komandantin e kufirit të flinte në shtëpinë e tij sa herë ai vinte në qytet. Trëndafilja, e shoqja e Ciceronit, ishte habitur që herën e parë kur Dashnori Hyjnor me Kapotë Jeshile bujti në shtëpinë e tyre. Recitimin e vazhdoi me zjarr poeti gjersa këndoi këndezi i fundit dhe gjumi e kaplloi kur zbardhi dita. Gjuha e saj kishte lëshuar pandehmën e hidhur, "do t’i rroitë mendja të gjorit" - e ishte penduar menjëherë. - E mjera unë, - kishte përpjekur pëllëmbët, - si harrova se burri im është poet?"
Dashnori Hyjnor Me Kapotë Jeshile vinte në qytet hipur mbi një kalë larush dhe i shoqëruar nga dy ushtarë të armatosur gjer në dhëmbë. Ai nuk harronte të mbushte çantën me kuti konserva mishi e peshku, por sillte edhe ndonjë palë këpucë me qafë dhe peliçe ushtarake, të cilat ua falte miqve të tij. Ciceroni ishte ndër më fatlumët; në dimër mbante këpucë kufitari, nga ato me qafa, që nuk fusnin ujë dhe xhup oficeri me jakë të gjërë, veshur me gëzof nga brenda.
"Në verë civil, në dimër ushtarak," – i thoshin Ciceronit kur dilte shëtitje.
Mirëpo, Dashnorit Me Kapotë Jeshile iu prushua dashuria për Vetullushkën. Ai i shtoi ardhjet në qytet, jo njëherë në muaj, por gati çdo javë. Trëndafilja hynte në dhomën ku ai kishte fjetur, nuhaste çarçafët e këllëfët e jastëkëve dhe i ankohej të shoqit:
"Kur do të vijë dita të shpëtoj nga kutërbimi ushtarak: djersë e thartuar, alkol, rryp, parafinë."
Asaj iu zhvillua aq shumë intuita e nuhatjes, sa filloi të mburrej se ish në gjendje të dallonte, me nuhatje, nëse bujtësi qe intelektual, qytetar, fshatar, ushtarak, edhe sikur ushtaraku të qe i veshur civil. Natën e shkuar, ende pa ngritur llozin e portës, ajo kishte njohur kutërbimin përçor që erdhi nga përtej kanatës. Menjëherë i pati shkuar mendja se i shoqi kishte sjellë për të fjetur në shtëpinë e tyre një bari dhish. Ende pa hapur portën kishte dëgjuar gurgullimën e shurrosjes të një kali. U bind se Ciceronin dhe bariun e dhive i pati sjellë nga klubi në shtëpinë e tyre karrocieri i komunales.
"Edhe era e përçit më kishte munguar në shtëpi," – i kishte mërmëritur mbrëmë të shoqit. Të njëjtën mërmërimë e përsëriti edhe në mëngjes kur dëgjoi tështimën e fortë. Dera e studios të shoqit u hap nga presioni i ajrit e ajo pa bariun e dhive kur hyri në banjë. Ktheu veshin e majtë nga dera e banjës, (ai vesh i dëgjonte më mirë) dhe përgjoi shurrosjen e bujtësit të çuditshëm; llokovitja e ujit në gropëzën e WC- së i ngjasoi me shurrosjen e kalit që tërhiqte karron e plehrave. Si për çudi, por dhe për inat të saj, kali Laragan i komunales prej mëse njëzet e pesë vitesh, qysh kur ajo kishte hyrë nuse në këtë shtëpi, e bënte shurrën duke mbushur të njëjtën llokaçe para portës së tyre. Shurrë e verdhë si lëng pelini, e shkumbëzuar e kutërbonte për dreq! Por, karrocieri që mblidhte plehrat e Lagjes Qytetare, i kishte thënë se kuajt janë të shenjtë dhe Kali Laragan nuk duhej bërë me faj.
“Nëse kuajt janë të shenjtë, ata nuk duhet të ndyjnë rrugët e qytetit,” – i kishte thënë Trëndafilja me karocierit. Nuk i qe mbushur mendja për shenjtërinë e kuajve edhe kur ai u mburr se përkëdhelte më shumë Laraganin se gruan dhe fëmijët e tij.
- Kuajt marin gjithnjë kashanë 1) pasi ngjitin të përpjetën, – ishte justifikuar ai.
-Pse pikërisht para portës tonë, – kishte klithur Trëndafilja.
-Sepse në qoshet e portës tuaj shurrosin sarhoshët, – qe përgjigjur karrocieri e ia kishte shkrepur të qeshurës. Pastaj, ishte kurdisur të tregojë hollësira për huqet e kuajve dhe të pelave. Problemi i shurrosjes së pelave ishte zgjidhur që në Kohën e Mbretërisë. Mbreti kishte dërguar në Paris njërin nga karrocierët e Oborrit Mbretëror të sillte në mbretërinë e tij përvojën franceze. Përvoja franceze për pelat kishte qenë fare e thjeshtë: mjaftonte një trastë lëkure varur nën bishtin e tyre dhe bajgat e shurra mblidheshin në të - por karrocierët e plehrave të botës, - kishte shtuar ai, - akoma kruajnë kokën nga inati që nuk gjejnë zgjidhje me shurrosjen e kuajve meshkuj. Karrocierët anglezë, gjermanë e francezë, mbajnë varur në brez një trastë prej lëkure dhe e përdorin në rast emergjence - e karrocieri i komunales i kishte treguar me zë të ulët se gjyshi i tij kishte shërbyer në Oborrin e Sulltanit. Sulltanit i pëlqente të shkelte mbi bajgat e kuajve e çdo mëngjes pinte një gotë me qumësht pele. Majën e shpatës e ngjishte në llokaçet e mbushura me shurrë kali. Andej, nga Kina dhe Japonia, - kishte shtuar, - i varnin kokën majë hurit karrocierit edhe kalit, nëse një pikë shurrë binte në Oborrin Perandorak. - Që atë ditë Trëndafilja ia kishte treguar këto historira të shoqit dhe Ciceroni qe ankuar në Drejtorinë e Komunales të Qytetit. Ehu, ankesë e dhjetë a pesëmbëdhjetë viteve të shkuara; drejtori i komunales e kishte ftuar Ciceronin në zyrë dhe i shpiegoi se shurrosja e kuajve meshkuj ishte problem madhor edhe në kryeqytet. Njëri nga karrocierët e dalluar, ai që mblidhte plehrat në Bllokun e Udhëheqësave, ishte zotuar se do të shpikte një trastë prej plasmasi për të mbledhur ujin e hollë të kuajve meshkuj.
"Mirëpo kuajt, sa më shumë vjetërohen, aq më shumë shurrosin dhe pjerdhin," – kishte thënë karrocieri novator në mbledhjen e Partisë të Bllokut, ku mernin pjesë edhe antarë të Byrosë Politike.
Ndërkohë që barriu i dhive jepte e merte në banjë, Trëndafilles i shkoi mendja se kush e di edhe sa vite të tjera do të iknin, gjersa karrocat e komunizmit të zëvëndësoheshin me makina. Befas, ajo nderi dorën mbi tavolinë dhe zbuloi kanistrën ku mbanin bukën; ishte vetëm një thelë.
“Sikur bariu i dhive të kërkojë të hajë mëngjes, unë do të mbetem me turp për tërë jetën,”- mendoi e tërhoqi sirtarin; dyqind lek, aq sa për të blerë bukën e javës. Asaj i duhej të shënonte edhe sot emrin në listën e dyqanit të ushqimeve. Borxhet do t’i shlyente në fund të muajit kur t’i dërgonte lekë e bija nga Tirana. Trëndafilja u trishtua si kurrë ndonjëherë. Përpara se Ciceroni të dilte nga shtëpia, i kishte thënë për bariun mjekrosh të dhive: “ lere të flerë gjersa ti dalë gjumi. Mbrëmi piu si dreqi e qau dy herë. Nga veshja, flokët e mjekra duket lypsar, por ta thyen kokën me para” dhe Trëndafiles i doli psherëtima me pëshpërimën shpresëmadhe:
-Ah, sikur të shkulë një dhjetëmijëshe nga xhepi!
Atë çast i lindi edhe ideja e re: "Unë, – foli me vete, – do të gjej rastin të takoj deputetin e Partisë Blu e do t’i them: jam Trëndafilja, mbesa e atij ballistit që Partia Komuniste e pushkatoi pa gjyq. Të lutem gjeji një punë zyre Ciceronit se kemi mbetur në mëshirën e fatit. Po ushqehemi me lëmoshat që na dërgon ime’ bijë. Asaj nuk i del hesapi për familjen e saj … ”
Bariu i dhive jepte e merte në banjë, kurse Trëndafilja ra në çarkun e dyshimeve që i mbërthen gratë e urta shtëpiake. Qysh prej pese vite të shkuara, Ciceroni dhe ajo përfituan asistencë, por edhe asistenca mbaroi dhe i shoqi nuk e kishte vrarë mendjen të gjente ndonjë punë. Trëndafilja i thoshte: "Shko gatuaj llaç në kompanitë e ndërtimit," por ai përgjigjej se nuk do ta lejonte veten që njerëzit të qeshnin me të kur të shikonin poetin kombëtar nëpër skela. "Atëherë shko shit cigare e çakmakë, ose, - kishte këmbëngulur Trëndafilja – t’i shtojmë pulat. Kemi shtatë pula. Dy prej tyre janë gati të bijen klloçka" – dhe ajo ia kishte shkoqitur llogarinë të shoqit: me pesë vezë blije një pllakë bukë, me dhjetë vezë një shishe vaj, një pulë bën njëqind vezë në vit…
Trëndafilja edhe tani përhumbi në llogari pulash e vezësh. Përfytyroi Ciceronin, me shportën varur në bryl, duke trokitur derë në derë të Lagjes Qytetare për të shitur vezët. E hoqi mendjen nga ky përfytyrim sepse iu duk harxhim i kotë kohe dhe nervash, kur kujtoi krenarinë e të shoqit. Mirëpo edhe llogaritë këtij mëngjesi iu ngatëruan keqas: pulat kërkonin të hanin dhe ajo nuk dinte çmimin e një kilogrami gruri apo misri. Goditi me pëllëmbë mbi tavolinë dhe e vendosi:
“Sa të përcjell bujtësin mjekrosh, do t’i bie pazarit kryq e tërthor për të parë me sa shitet gruri e misri.”
Shpalosi perden e dritares të kuzhinës dhe kqyri oborrin e pasmë. Përtej gardhit pa vilarët me rrjeta teli që komshiu i kishte rrëmbyer vite të shkuara kur u shemb kloni në kufi. “Një krah dërrasa, disa llamarina dhe një villar me rrjetë teli do të na i japësh o, komshi, – hamendësoi ajo. – Të kisha sot pesë mijë lek, jo më shumë, do blija njëzet jariçka. Jariçkat për katër muaj bëhen pula" – por u shkëput nga këto mendime shpresëmëdha kur u kujtua se javën e ardhshme Ciceroni kishte pesëdhjetë vjetorin dhe ajo nuk do të hapte gojën të lajmëronte njerëzit e fisit dhe miqtë e të shoqit. Me se ta festonte përvjetorin e tij? Në shtëpi nuk kishte një pikë raki dhe as një karamele për të qerasur. Ciceronit edhe mbrëmë nuk i mbahej shurra dhe shkoi tri herë në banjë.
"U plake, – i kishte thënë Trëndafilja, – njëlloj si kali Laragan,” ndërsa Ciceroni i qe përgjigjur se burrat në moshën e tij, edhe kur dëgjojnë që derdhet ujë, u vjen për të shurdhjerë.
"Frifrikë kakam plepleqërinë,"- i qe përgjigjur ai me të folurën gjysëm memece dhe, sa vuri kokën në jastëk, e zuri gjumi me gërhima.
Trëndafiles iu rishfaq i vjehri. Për vite të tëra ai kishte njomur dyshekun dhe dyshekun e qulloi me shurrë edhe ditën që vdiq. Për ta hequr mendjen nga i vjehri, ardhi rrotull nëpër kuzhinë, harroi pulat e vezët, harroi dhe bujtësin që të “thththyen kokokën me para”, sepse atë çast në mendje iu ngul si pykë dyshimi përfundimtar: Ciceroni i ngjiste të atit dhe historia e dyshekëve të shurruar do të fillonte edhe njëherë nga e para në shtëpinë e tyre. - Dhëntë Zoti, – mërmëriti, – mos më mbërrthejë reumatizma se do të qelbemi kokë e këmbë. E kishim lidhur jetën me vajzën tonë, por neve na ra në short dhëndërr nevrik. Ai nuk i duron prindërit e tij, e jo më të na pleqërojë neve. E zeza unë, im shoq nuk di të bëjë një kotec për pula dhe as të lajë shaminë e hundëve…"
Dëgjoi zhurmën e ujit që mblidhej në pëllëmbën e mjekroshit, pastaj të shfryra me tërsëllëmë kur ai i hidhte ujin fytyrës.
Kalë, – tha Trëndafilja me zë. – turfullon si kali Laragan kur ngjit të përpjetën e lagjes tonë.
Gërvinë menteshetë e ndryshkura të derës së banjës. Barriu mjekrosh u dha tek dera e kuzhinës dhe vari çantën në sup.
-Burrat nuk dinë si të bëjnë: të pijnë apo të mos pijnë? Çukisnim gotat dhe kujtonim Paganinin, – tha.
-Lum Paganini! – thirri Trëndafilja. – Paganini shtrin hapin në kalldrëmet e famshme të Vjenës. Helena e Trojës më dha lajmin e mirë: “Paganini luan kitarën në orkestrën e Shtrausit”. E shkreta, ajo akoma e ka mendjen pas tij. Syri i kaltër i bëhet jeshil kur kujton Paganinin. Në koncertin e shkollarëve Paganini doli në skenë dhe na la gojëhapur me telat e kitarës. Të gjithë thirrën të ngazëllyer: “Rroftë Paganini ynë”, sepse qëlloi java e filmit “Paganini”. Kujtoj rininë time dhe bëhem me krahë, - vazhdoi Trëndafilja. - Ciceroni, kur ishte i ri, shkroi një vandak me vjersha për mua. Të mëdhenjtë e partisë e vështronin vëngër, gjersa njëri prej tyre i pëshpëriti në vesh: “Mjaft shkrove vargje për flokët, buskat dhe fustankat e vajzave. Dëgjoje stuhinë e revolucionit proletar” dhe im shoq e kurdisi mendjen të thurrë vjersha për Partinë, për Enverin dhe për klasën puntore. Shkroi poemën për fishkëllimat e lokomotivave, poemën për taracat e ullinjtë e Lukovës. Thurri vjersha për metalurgët, për minatorët, për kombanjerë e traktoristë, për kooperativistët e dalluar që bënin nga dy e tre norma në ditë. Im shoq vizitoi pika kufitare. Ushtarët e kufirit i krahasonte me skifterë e shqiponja. Ciceroni u thinj krejt kur shkroi poemën për pushkët partizane me gjalmë. Që ta dish, ditën që vdiq Enveri, për pesë minuta, në tavolinën e Klubit të Hamejve, shkroi vjershën e cila ngjethi popullin shqiptar. Vjersha u recitua në radio dhe televizion. Të nesërmen doli me gërma të mëdha në gazetën Zëri i Popullit. Sa e mbuluan Enverin, Partia e mori Ciceronin me sy të mirë. I thanë se Lufta e Klasave ishte zbutur dhe mos merakosej për dajiun ballist të së shoqes. E pranuan në parti. E hoqën nga puna e rëndë në lavazhin e zhavorrit dhe e çuan ekonomist në SMT. Filluan ta ftojnë nëpër bankete. E vinin nëpër presidiume. Nxënësit e shkollave recitonin poemat dhe vjershat e tij. Ciceroni ndjehej i gëzuar dhe i lumtur si kurrë ndonjëherë. Ngrihej çdo natë në gjumë. Hidhte valle në të mbathura e kanotiere, me krahët e shtrira mbrapa, duke imituar fluturimin e shqiponjave e të skifterëve. Të nesërmen unë i tregoja me të qeshur se ç’kishte bërë natën e kaluar, por im shoq nuk mbante mend asgjë. U shemb komunizmi, - shtoi Trëndafilja zëdredhur - dhe tim’shoqi i iku gjithë mundimi kot. Nuk i përmendin më emrin në gazeta e as e ftojnë të flasë në televizor. Fle as fle dy orë në natë. Nuk ka guxim të ikë gjëkundi refugjat dhe të zërë ndonjë dorë me para se kemi mbetur në pikë të hallit. Çatia na pikon e duhet riparuar. Po me se ta riparojmë? Çatitë nuk riparohen me vjersha dashurie e as me vjersha patriotike. Ime bijë harxhoi një dorë të mirë me para dhe i botoi poezitë e dikurshme të dashurisë, që im shoq shkroi për mua. Por nuk u shit një kopje. - Dashuritë e komunizmit, - tha ime bijë, - nuk shiten në kapitalizëm. Ciceroni ua dhuroi librat shokëve e miqve, por ata nuk dinë ku kanë kokën e jo të lexojnë vjershat e tij. Ime bijë e këshilloi: “Babi, në kapitalizëm vjershat nuk sjellin para. Futu në Partinë Blu, ose në Partinë Jargavan, mprihe lapsin nga ana tjetër dhe përvishu të shash komunizmin, përdryshe mbete për tërë jetën fukara.” - Kështu e këshilloi Ciceronin ime bijë, kurse mua më shkon mendja t’i shtojmë pulat, – tha Trëndafilja dhe e pa drejt në sy bariun e dhive. – Mirëpo, që të blesh pula duhen para. Duhet kotec i madh. Pulat kërkojnë grurë e misër. Mua më vjen ndorjesh të ris pula, kurse im shoq di vetëm t’i hajë ato të pjekura. "Ç’ke që rënkon në gjumë, - e pyeta tim’shoq javën e shkuar. - Më thuaj çfarë halli ke se më lojte nga mentë. “Nuk rënkoj unë, por hija ime – m’u përgjigj – Talentin m’a thëthiu stuhia e kuqe dhe ndjehem bosh, fare bosh, si gajdë e shfryrë.” Doktorët e këshillojnë të pijë ilaçe për nervat, por ilaçet nuk i bëjnë efekt. Cieceroni ia sëllon rakisë dhe konjakut. Mua, të gjorës, më shkon mendja për ters: mos e gjejë ndonjë e keqe si Dashnorin Hyjnor Me Kapotë Jeshile. Ke dëgjuar për Dashnorin Hyjnor Me Kapotë Jeshile?
-Moj e Ciceronit, – e ndërpreu bariu i dhive ligjërimin e Trëndafiles. – Mos më fut nëpër thekra poetësh dhe shkrimtarësh. Nuk kam lexuar kurrë një libër në jetën time dhe as kam idenë si bëhen librat, por ama e di se librat nuk haen. Ç’janë këta, dashnorë me kapota jeshile, me kapota të kuqe dhe me kapota blu?
-Ta shpiegoj unë, – tha Trëndafilja. U mbush fort me frymë dhe lehtësoi mushkëritë me një psherëtimë të thellë keqardhëse. – Dashnori Hyjnor Me Kapotë Jeshile akoma nuk ka dalë nga çmendina. Truri iu thartua nga dashuria për Vetullushkën. Para një viti u hodh nga taraca e spitalit, por për fat, ra në një grumbull me rërë. Nga këmbët mbeti bajmak. Ecën me paterica. Kur e mori vesh se Vetullushka nuk e donte, ai filloi të shkruajë poezi të përçartura. “Poeti Hyjnor Me Kapotë Jeshile ka filluar të flasë nga nëntoka”, më tha Ciceroni, kurse për veten e tij shtoi: “Mua mos ma qaj hallin. Dashurisë dhe famës ia piva lëngun sa më djersiu mustaqja. Unë i kam këmbët mbi tokë dhe kokën nën re. Unë jam poet i madh sepse poemat e poezitë e mia janë pasuri kombëtare. Poetët si unë vdesin të varfër, ama, pasi të qetohen gjakrat e partive politike, do më ngrenë bustin në mes të qytetit tonë dhe një bust tjetër, më të madh, përpara Akadamisë” - dhe unë e shkreta qava me fjalët e tim shoqi. Që ta dish, jo vetëm në dashuri, por edhe në poezi, po e teprove, e pëson keq. Unë e Ciceroni jemi martuar me dashuri. Dashuria jonë lëshoi rrënjë që kur ishim në gjimnaz. Paganini kompozoi disa vjersha të tim shoqi. Vinin e m’i këndonin nën dritaren e dhomës së gjumit dhe mua më dukej vetja se isha vërtet trëndafile. Fluturoja nga gëzimi porsi pëllumbeshë. Ciceroni e ka zërin bilbil. Kur këndon goja nuk i meret fare. Ama, kam qenë edhe unë bukuroshe dhe goxha vajzë! Jam e një brezi me të famshmen Helenën e Trojës, yllin e qytetit tonë. Tani mosha më ka vënë poshtë. Jam mbushur me tule e thinja, ama, po të shikosh fotografitë kur kam qenë e re, do të çuditesh.
Trëndafilja bëri për nga dhoma e gjumit duke shtuar:
-Prit të të tregoj fotografitë e vajzërisë time.
Atëherë bariu i dhive bëri një hap mbrapa pragut të kuzhinës.
-Aman, moj e Ciceronit, lermë të ik. Nuk më mban vendi. Nuk kam durim të shikoj fotografi. Mbrëmë piva pesë dopio raki e koka më gjëmon si daulle. Nuk më preu meraku për të parë Helenën e Trojës. Paganini, miku im, jeton në Kërthizë të Evropës dhe femra të bukura, më të bukura se Helena e Trojës, i ndron çdo natë. Moj e Ciceronit, sot unë e kam syrin të egërsuar si kurrë ndonjëherë në jetën time: më ka shkrepur të shkoj në Vjenë! Prandaj nuk dua të shikoj asgjë, përveç vetes time, të qethur, të rrojtur dhe të veshur bandill. Do të iki larg, moj e Ciceronit. E di se do të më zërë malli për Shqipërinë, por unë do ta bëj zemrën gur dhe do të duroj siç kanë duruar kurbetlinjtë e qëmotshëm. Sa të zë një dorë të mirë me para, do vij turist në atdheun tim. Dëshiroj t’ju gjej mirë me shëndet ty dhe Ciceronin. Të falenderoj që mbrëmë ma hape portën. Me që të ka shkuar mendja të rritësh pula, oborrin prapa shtëpisë e kini të gjërë. Oborri juaj nxe edhe njëmijë pula. Megjithëse pulat bëjnë glasa dhe të qelbin shtëpinë, kur bie në siklet, era e glasave të duket aromë livandoje. Moj e Ciceronit, unë në ëndrra kam parë gjithnjë çudira dhe ëndrrat më kanë dalë të vërteta. Në daç besomë, në daç jo. Nën divanin ku fjeta sonte kakarisnin njëqind pula dhe dhjetë gjela. Ikaaa! – thirri bariu i dhive dhe doli nga shtëpia si errë e marrë.
-Rrugë të mbarë, – i uroi Trëndafilja. – Bëji të fala Paganinit nga unë.
Mjekroshi nuk e goditi kokën në qemerin e portës. As gjunjët nuk i përtheu, por vari kokën si deng me bar mbi njërin sup dhe doli në rrugë.
Nën divanin ku ai kishte fjetur Trëndafilja gjeti aq para sa mund të blinte vërtet njëqind pula dhe dhjetë këndeza. Studjoja e të shoqit i ardhi rrotull dhe ajo u plandua mbi dysheme.
