TREGIM NGA MYSLIM MASKA
Menjëherë sa u ktheva nga puna në shtëpi, më dërguan një mesazh:
-«Të presim tek taverna. Është dhe kasapi”. Nuk dija asgjë se kush ishin, por nga numri i celularit kuptova që ishin miqtë e mi. Me kasapin do takohesha për të dytën herë. Herën e parë më kishte lënë përshtypje shumë të mira. Ishte njeri anekdotik e me humor. Pak ekzotik dhe fals, megjithatë me njerëz të tillë, tavolina bëhet e gjallë dhe gazmore. Por, në çastin, që u ngritëm për të ikur, nga duart e tij pashë të pikonin pika gjaku, dhe pas pak mu duk i tëri i lyer me gjak, aq sa i dhashë dorën i trembur dhe në mënyrë mekanike.
-Sa dola nga taverna në orën njëzetë e tridhjetë më prisnin të tjerë, pashë babanë me lopën përdore dhe unë pas që po e çonim në kasaphanë. (Babai kishte dhjetë vjet që kishte vdekur). Unë atëherë isha shtatë ose tetë vjeç. Babai ecte përpara me lopën për litari dhe unë pas saj. Herë pas here i përkëdhelja gjinjtë e fishkur dhe qimet e florinjta të bishtit. U plak e shkreta dhe po e çonim në kasaphanë. Të them të vërtetën nuk e dija se ç’ishte kasaphana, (shpesh e ngatërroja me fjalën Kasaba). Dhe më bëhej qejfi, që lopa nga sot e tutje do të rronte në qytet, d.m.th në Kasaba. Na kishte mbajtur gjallë; me qumësht, kos, djathë, gjizë, dhallë. Menjëherë sa hymë në kasaphanë, u lemerisa. Vetëtima hanxharësh prisnin koka kafshësh. Ulërima,
rënkime! Sy që s’do shihnin më dritë. Cërkla gjaku që vërviteshin gjer në qiell. M’u drodh shpirti e m’u ngritën leshrat përpjetë. Kapa fort bishtin e lopës dhe e tërhoqa mbrapa.
-Baba, baba, baba, -të lutem mos e lër lopën këtu. Lëre të vdesë tek livadhet e fshatit!...
Mbaj mend që babai u kthye me lopën për litari dhe më rrëmbeu menjëherë mes duarsh. Ndoshta isha zverdhur e më kishte rënë të fikët. Kur u përmenda pashë në qiell një mirazh të tmerrshëm. Mijëra kasap vërtisnin hanxharët e prisnin koka njerëzish në gjithë botën...Pas tre muajve, nëna dhe babai më nxorën nga spitali...
* * *
Ra përsëri celulari. Ishin miqtë e mi që më prisnin, ku ishte dhe kasapi. Nuk e zgjata. Bëra shpejt e shpejt një dush, u ndërrova dhe jo më shumë se tridhjetë-dyzetë minuta u nisa drejt adresës që më dhanë. Ishte një mbrëmje e bukur e me hënë të plotë, nga ato që rrallë i shijojmë në jetën tonë. Gjatë rrugës, para se të kaloja tek fanarët, për një çast më ndodhi një gjë e çuditshme. Nuk mund t’ju them saktë nëse këtë lojë përndjellëse e tunduese e bëri Hëna apo mendja ime e lodhur dhe e rraskapitur nga puna e përditëshme. Ankthe, strese, rropalla e budallallëqe, që na e bëjnë shpirtin rrëmujë. Apo diçka tjetër. Nuk e di. Para meje ra Hëna. Mbaj mend që isha tek fanarët. Prisja që të shfaqej simboli i njeriut me rroba jeshile që të kaloja. Por, para meje, siç ua thashë pak më parë, ra hëna, e butë dhe e shkrifët si mëndafsh bardhosh. Ca petale jasemini vërtiteshin para meje. Dhe një lojë e mahnitshme ngjyrash. Ndihesha i tëri i kredhur brenda tyre. M’u duk atë çast sikur hëna u shndërrua në një liqen të argjëntë dhe ndjeja plluquritjet e valëzave dhe zërat misterioze të tyre, meqenëse frynte erë. S’kisha parë asnjëherë në jetën time një liqen të tillë të mahnitshëm , të dridhshëm e të gjallë, si flori i shkrirë. Gati sa të zhvishesha e të kridhesha brenda tij. Befas në sup më preku dikush: -Ku shkon po kalojnë makinat
-Faleminderit i thashë mekanikisht, sepse atë çast m’u bë sikur isha në një botë tjetër. Më mori prej krahu e më nxori matanë nga fanari i dytë. Kështu m’u duk mua. Ndoshta bëjgabim.Ndoshta kështu ndodhi vërtetë.
Në të dy anët e bulevardit lëviznin lumenj makinash. Dhe unë u çudita si ia dola mbanë. Vërtet ia dola mbanë?...Apo kjo qe thjeshtë një lojë çmendurake midis mendjes dhe shpirtit, midis realitetit dhe fantazisë?...
-Faleminderit i thashë dhe një herë atij që më ndihmoi, por kur ktheva kokën, nuk pashë asnjë njeri...
Ndjehesha i vetmuar, i hutuar...i trembur...Lart në qiell, vetëtinin dhe tringëllonin hanxharët. Qielli dridhej i përgjakur. Hëna se ku qe fshehur. Kur futa kokën poshtë fanarit për t’u mbrojtur nga cërkat e gjakut, përballë pashë babanë, të lodhur e të munduar, me lopën për litari, që po e çonte të kulloste e lirë tek lëndinat e fshatit.
* * *
Menjëherë sa kalova fanarin e dytë, Hëna si një lëmsh i florinjtë përsëri mu ngatërrua nëpër këmbë dhe s’më linte të ecja. Ajo e florinjtë, sigurisht isha bërë dhe unë i florinjtë puplar e hënor. Nuk e di, ndoshta. Pikërisht për këtë i thashë:
- Po ti, ç’bën me mua?
Para meje u shfaq një bukuroshe e derdhur në ngjyra hënore.
-Unë, - më tha,-dhe më hëngri me sy.
-Po pra, ti. Ti bukuroshja marramendëse (thashë me vete)
Asaj m’u duk se iu bë qejfi, gjersa u shkri brenda meje.(U çudita si më dëgjoj se unë me vete fola). Më puthi dhe e putha siç puth drita-dritën. Nuk qe prej kockash dhe mishi, por më tronditi shumë, sa m’u drodh shpirti. Mos shko tek kasapi, - më tha e më puthi në buzë. ( E para herë në jetë ).që buzët m’u bën shkrumb. Mos shko tek kasapi, dhe më shkeli syrin. Siç isha e rrëmbeva dhe e putha plotë zjarr. Nga puthjet xixa shkreptinë. Nuk ndjeva, si preka as mish dhe as kocka. E putha prapë dhe prapë, por sikur putha zjarrin, hiçin dhe dritën...S’ka gjë, - vazhdoi, sikur ta dinte, s’ka gjë më tha krejt e qetë...Mbi të hëna farfurinte, në shpirtin tim qenë mbledhur retë. S’ka gjë më thoshte dhe, nga bukuroshe, në një lëmsh hënor u shndërrua prapë. Doja të ikja por nuk mundja, por dhe të rrija s’mundja dot!
Por ç’të qe vallë? Ndoshta ekzistoka diçka demoniake dhe e pa shpjegueshme në shpirtin e njeriut, ku të paqenën ta bënë të qenë, aq sa ti i beson të paqenës si një gjë reale? Sigurisht që kjo është e gjitha fantazi, por ja që dhe fantazia ta dërrmoka dhe ta tallazitka shpirtin më keq se realja. Në fund të fundit e tillë është jeta. Ndoshta ka një harmoni brenda tyre, miliarda fije të pa dukshme që japin e marrin me njëra tjetrën, ku trupëzimet shkrifërohen dhe treten në hapësirë dhe të pa dukshmet trupëzohen e lëvizin të gjalla, të bukura e të mençura para teje dhe meje. Nuk e di, ndoshta. Qënkërka e trishtueshme të të vij keq për shumë pa drejtësi që bëhen në këtë botë, siç është shumë më e trishtueshme kur nuk ke se për çfarë të të vijë keq.
Hëna më kishte shkrifëruar, turbulluar dhe harbuar...Babai tërhiqte lopën për litari, për ta lënë të lirë tek livadhet e fshatit dhe unë shtatë- tetë vjeçari i përkëdhelja gjinjtë e fishkur dhe lozja me bishtin e saj të florinjtë.
Isha tek fanari. Vërtetë isha tek fanari, apo jo? Nuk e di. Miliona petale jasemini vërtiteshin para meje... Midis tokës dhe qiellit vetëtinte HANXHARI. Kasapi përkëdhelte mustaqet...
