PENA GJYMTYRE , E FJALA SHPIRT .
Eshtë e çuditshme çfarë efekti ka fjala e këtij shkrimtari të madh shqiptar tek lexuesi I vëmëndshëm . Unë për vete sa herë marr kontakt me gërmat e tij , sa herë përhumbem e jo thjeshtë lexoj , ndjej sinqerisht të mpihem , herë fluturoj , herë shëmbem , sytë më bëhen vatra zjarri dhe mendja rend trojeve të Artit të tij , ku mbirë kanë qindra lulegërma të buta e të egra , plot aromë poezie e lëng jete . Faruk Myrtaj është një Stacion I rëndësishëm i Letrave Shqip , sepse ai është gjithmonë në një udhëkryq , është tek një urtësi njerzore , tek ajo më e thukta , më e thella , më e nevojshmja , e meqënëse struktura e tij më shumë se materie është shpirt , fjala i vjen e ëmbël deri në dhimbje , e pastër deri në besim , në pakundërshtueshmërinë e saj ndodhesh aty ku thua : ´´Të duash do të thotë të zgjedhësh jetën , të vazhdosh të marrësh frymën që të takon , Dashurinë për njeriun dhe prej njeriut , ashtu si ajrin , si ujin , edhe fjalën .´´
Eshtë frymëmarja e Fjalës Pena e tij , është zëri i një shpirti të pastër që nuk rron dot as pa dinjitet , dhe as pa qenë i vërtetë .
Një EMBLEME e vyer e gërmave Shqip emri , që do të mbahet mend prej Brezash , sepse shkruan për të gjithë brezat . I pabujë , I pazhurshëm , si gjithë njerëzit e Mëdhenj , në kulmin e një fisnikërie që lind respektin maksimal për njerinë , ashtu vetiu , pa e kërkuar ai vetë ,duke të bërë një vend edhe ty si lexues , tek ajo që quhet Jetë , jetë e cila të ka munguar .
Kemi lexuar mijëra gjykime e përkufizime për Dashurinë , atë gjeneratore të jetës që për njeriun është dhe domosdoshmëri jetike . Të gjithë e admirojmë Shekspirin për Tragjedinë famoze të Romeos dhe Zhyljetës . Sa citate të vyera janë shkruar për këtë ndjesi sublime , por unë kam mbetur në këtë tog fjalësh të Myrtajt , i cili nuk nxë krahasim, me asnjë penë tjetër sado edhe pse me meritë i është lakuar emri vite e vite . .
Faruku përbën përjashtim, në mënyrën se si shpjegon : ´´Ç´është në jetën e njeriut DRITË , dhe se Drita lindur është nga dhimbja !´´. Ja si e mbështet ai bindjen e tij për këtë.
******
DASHURIA, SI LIRIA, DUHET MERITUAR CDO DITE...
Faruk Myrtaj
(fragment...)
...
Dashuria vjen si lindja. Duke u ndjerë. Është e pamundur shmangja. Je nisur në shtegun e saj dhe s’kthehesh dot më pas. Thjesht vazhdon të dashurosh, ngaqe s’ka shanc të bësh tjetër gjë.
Po, dhe pa dyshim po: edhe nëse s'do mund te ndjeheshe, ne kohe, reciprokisht. Edhe pse Një e Tërë, dashuria nuk është doemos dy gjysmash. Edhe pa të, dashuri është. Çmim i pashmangshem.
Të dashurosh është prani virtyti, ndjesi e mrekullim në vetvete, dlirësi e vetëmjaftueshme qe nuk mjafton dot kurre.
Jo këmbim në natyrë. Thjesht: dashuron ti - pa pretenduar të anasjelltën. Duke rrëfyer dashurine tende Je. Je Ti!
Të dashurosh, është të jesh gati të nisesh, të guxosh të fluturosh si për herë të fundme, të ëndërrosh zgjuar, të jesh zgjuar përgjatë ëndrrës, ta ndjesh dashurinë nevojshëm, si marrje-fryme, gulç të pa-këmbyeshëm jete.
Çmimi, edhe pse si dedikimi- tërësisht vetiak, megjithatë shënohet në llogarinë e përbashkët; e përballojnë dy elementët në reaksion.
Më shumë akoma: e paguajnë të gjithë, edhe ata që s’arrijnë të dashurojnë, edhe ata që nuk kanë fat, por pa dyshim dhe krejt pa-shmangshëm ata që guxojnë...
Mbase s’është aq e këndshme të thuhet, aspak e vështirë të pohojmë se dashurinë e provojnë edhe ata që zhgënjehen rreptë në lojën me të…
Sa herë bie fjala për dashurinë, po aq sa herë për jetën, duket se nxiton e ngre kokën vdekja...
. . .
Pasi i lexova për herë të parë këto rrjeshta , krejt instiktivisht fillova të imitoj së buzëqeshuri Mjeshtrin e Madh. Si ai , që e ka bërë tashmë zakon të jetë gjithë kohën me një buzëqeshje në buzë , për t´ja falur atë jo vetëm njerëzve por edhe natyrës , gjethes , resë në qiell , diellit , sepse . . . di të japë të bukurën e vetes që ka përbrenda . Arti i tij , si suplementar shpirtrash , ploteson tek lexuesi shumë gjëra , për të cilat nuk ke gjetur përgjigje kaq kohë . Ky është Faruku . Të nesërmen e pashë në një intervistë në një nga kanalet e TV Shqiptar . Me butësinë e njeriut të urtë dhe plot kulturë , i thjeshte , rrezatues ne fjale Drejtuesi i Emisionit i fliste me një lloj euforie , një lloj krenarie , vetëm e vetëm se ja kishte dalë të kishte në studio Faruk Myrtajn . Eshtë e vërtetë se Mjeshtri nuk i duron dot as kamerat e as lëvdatat , pikërisht se ai është si Çezari , ai e di se kush është , i lindur për të qënë i parë , për të udhëhequr në atë që di mirë , bazuar në aftësitë e vehtes dhe të moskënaqurit me pak , beson në ato që shkruan dhe e di se PENA i është bërë gjymtyrë , e kurrë se tradhëton . Gazetari vazhdonte ti bënte pyetje për krijimtarinë e tij të hershme , por dhe për atë të viteve të emigrimit në të përtejmen e Oqeanit . Shkrimtari përgjigjej shkurt për vehten , dhe me takt bisedën e çonte në promovimin e disa penave të reja të cilat sapo kishin filluar lulëzimin në Gazetat Digitale apo edhe me botimin me sukses të ndonjë libri . Përmendi dhe emra . Nguli këmbë . I quajta me vete fatlumë ata që kishin fituar besimin tek një Mjeshtër kaq te madh sa Myrtaj . Ai di ti dallojë vlerat dhe kjo është një garanci për këdo që merr vëmëndjen e tij . Padyshim është dhe përgjegjësi, edhe premtim , për të perfeksionuar artin me shumë punë , për të merituar besimin e shkrimtarit të madh . Më pas , drejtuesi emisionit hedh pyetjen e rradhës :
-Mjeshtër i nderuar ! Ç´është Vetëdija për ju ?
Rrotulloi një herë iridën e syrit në të kaltrën e saj , dhe aty ku buza i qeshte , u bë serioz .
-Ç´është Vetëdija , hëm . . .
Vetëdija kjo është . . . Mënçuria për të kuptuar ´´ gjysmën e kujt ´´ , ´´ cilën gjysëm , të kujt ´´, ´´ gjysmën që ai Tjetri – Tjetra ka pranuar ose e ka gjetur tek TI ´´ , ´´ cila qënka kjo e Plotë, gjysmën e së cilës e beson ti , si gëzim , qoftë edhe vuajtshëm . . . ´´
U krijua një pauzë . Mrekullonte fjala e Tij . Dukej sheshit .
- Bukur ! -u shpreh gazetari i entuziasmuar . Dhe pyetja e fundit Mjeshtër :
-Sikur Bota të ishte në nje krizë të madhe ekonomike , cila do deshët të ishte ajo gjë që nuk duhej të mungonte në raftet e super marketit të Lagjes tuaj ?
Këtu Mjeshtri buzëqeshi dhe fare shlirshëm e me bindje u përgjegj :
- Kokrrat , kokrrat ushqim te maces !
Ka njerëz që buzëqeshin sa herë u jepet rasti . ( njoh pak prej tyre , por ja pra , njoh ! ) Ata buzëqeshin aq bukur , dhe jo sepse jeta e tyre është e lehtë , e mrekullueshme apo siç e kish´ menduar ai , por sepse ka zgjedhur të jetë i gëzuar për gjithë ato gjëra që ai i ka , të jetë mirënjohës për gjithë ato probleme të cilat i njeh , dhe për të tjera që mund ti kishte dhe nuk i ka .
Të adhurueshëm janë !
