Fije bari
Fatmir Terziu
E mbaj fotografinë e nënës në dorë
meditoj,
vrapoj,
shkruaj,
lexoj,
rilexoj
ato që kurë nuk i kam mësuar në shkollë.
Një fije bari na ndan. Muri
Unë dhe mbulesat e çatisë
jemi nën një tarracë
flasim,
qeshim,
puthemi,
jemi bashkërisht të ndarë.
Një fije bari është ndasia jonë
kjo ndarje na bashkon.
E dëgjoj zërin e bimëzës së vogël;
në kopështin ndarës të shtëpisë
muzikë e çuditshme e panjohur rreth Botës
edhe për vetë perënditë
për ata që përhumben metropolit të Londrës
shtysë jete,
lëvizin, ngarendin mendjen e tyre, mallohen, treten
nën ritmin e një torbe që mbajnë me vete.
Mua që e shkruaj më alarmon si i zënë në faj,
e ndjej peshën e ndarjes me një fije bar,
e dhimbja më bëhet vaj
nëpër damarë.
Bimëza e vogël thatimet,
tretet e thahet nga dielli
me trupthin e përtharë, me sytë larg nga qielli.
Trupthi i saj nderet mbi fije të tjera të reja,
larg trëndafilit në gotën e mbushur me gargara lotësh
një laraskë tek kthehet nga mbareja
glason mbi fijen e barit bërë trokëz,
dhe bimëzës i (ri)kthehet hareja.
Kjo fije bari na ndan. Muret
nuk kanë më kuptim në këto anë
ndaj askush nuk e dëgjon atë kur bëzan,
i janë dylluar veshët Botës…
… e unë e dëgjoj zërin e bimëzës që tkurret
edhe kur i përkulet me madhështi shiut të Londrës...
Një fije bari na ndan. Muri
Unë dhe mbulesat e çatisë
jemi nën një tarracë
flasim,
qeshim,
nuk duam të qajmë,
jemi bashkërisht të ndarë.
Tashmë më kujtohet nëna kur thoshte e lodhur nga halli,
„Bir, ne jemi thjesht fije bari…!“
