Ç’Prill marroz bën në Alaskë!
Bardhësi vrastare;
në shtrat të florinjtë,
trupin e akulluar m’a ndez një kuqalashkë,
hiri i verdhë mbulon thëngjijtë...
I lodhur e mërdhirë;
mbështjellë me lëkurë,
Londoni më shkul veshin e thërret fort:
-Ëndërra me flori pashë edhe unë,
një shekull iku e nuk zgjohem dot!
I grisur qielli;
yjet cifluar,
Kashta e Kumtrit mullar mbi Dauson.
Habitem:
Kaq larg, o Thani, ç’dreqin ke kërkuar?!
Dhe hëna anemike mbi mua mërmëron....
