EMËRIN ENVER, JETËN ZEHER
Atje ku krahët zgjat Trebishti
Dhe symbërthyer ruan shkjau
Qielli-sterrë, me plumb goditi
Toka nën këmbë t’u drodh e shkau
Po vdekjen s’deshe t’a pranoje
Me pabesinë e shtetit brenda
Ndaj dhëndërrinë, që ëndërroje
E vare telave me gjemba
Të zezën jetë, brengat t’a nxinë
Te buza kënga ishte tharë
Mallkim e lutje tok të rrinë
Dhe shpirti s’di si doli vallë?
Emrin Enver, jetën zeher
Ca fate grash ishin trazuar
Po ti mes tyre, pse përherë
Nën pranga fjalësh i gozhduar?!
Çdo përvjetor, në prill a maj
Kush vallë derdh lot mbi varrin tënd?
Qyqja këndon këngën e saj
Dhe sillet rreth e s’gjën dot vënd
P.S:
Enver Duka, i rritur jetim, ka një histori tragjike të jetës dhe të vdekjes. U lind më 20.04.1966 në Gusmar dhe u vra më 20.05.1990 në Trebisht të Peshkopisë, teksa tentonte kalimin e kufirit. Shqiptarët qëllonin pa mëshirë mbi bashkëvuajtësit dhe bashkëkombasit e tyre. Kështu ndodhi edhe me Enverin, 24 vjeçarin fatgremisur. E vrau pabesia dhe plumbat e shtetit. Pse jo, edhe e gjakut të tij. Një cigare e pirë atje ku prehen eshtrat, një kafe e hidhur me njerëzit e tij të afërt, dy fjalë të largëta e të vonuara ngushullimi, janë nderim për një jetë njerëzore.
