TRE POEZI NGA MYSLIM MASKA
DROBONIKU
Droboniku
Është fshati më i bukur i botës
Jo pse njerëzit
Ftojnë nga rruga dhe të huaj
Për nje kafe, një gotë raki, një gotë dhallë…
As për qershitë.
Që stolisen me vëthë të florinjtë
Më keq se arixheshkat.
As për ullinjtë
Që kur fryn erë
Përplasin krahët dhe duan të fluturojnë
Si fazan gjigant pa e ditur për ku…
As për marrokun e fshatit
Që në një natë pa hënë
Hodhi në qiell një kokërr mandarine
Dhe yjet u lajthitën pas saj,
Thjesht për MAKON
Të vocklën, të rrudhurën, “këmbështrembrën”
Nënën time…
Droboniku është më i bukuri i botës.
ZYRA E VARRIMEVE…
Rendnim, putheshim, qeshnim
Nëpër rrugicat e qytetit.
Befas,
Ti ndale para një vitrine,
Flokët t’i zbukuroje,
T’i krihje…
Një zyrë varrimesh ishte!...
Qysh atëherë,
Mbi flokun tënd dhe timin
Shoh arkivole të vegjël
TË ZINJË…
VARREZAT
Pranë çdo qyteti një qytezë:
Me shtëpiza të vockla
Me mermer të kuq a të bardhë
Dy herë një dy metër katror.
Rrugica të ngushta
Trëndafila
Qiparisa…
Një rreze dielli
Ngrin mbi shtëpizën e një bebeje
Një rreze hëne
Mbi shtëpizën e një nëne!
Kalon nxitimthi një zog
Dhe klith me dëshpërim…
