Do t’i gris
gjithë ç’nuk kam shkruar...
I urrej
vjershat e mia me lirika dashurie...
Do t’i mbys e do t’i gris,
do t’i hedh tek varri i heshtjes,
t’i mallkoj e t’i harroj!...
se më çmendën!
Se më çmendën pa më çmendur,
se më tretën pa më vdekur...
Do t’i hedh tek varri i shpirtit,
do ti mbys e do t’i gris!
Ja kështu!
Kështu do bëj!
Shpirtin
do ta zboj nga shpirti!
Truri s’do më nxjerrë më vjersha!
Do ta marr veten nga dora,
do ta hip në trotuar,
të mos vritet nga makina...
Do ta ul tek stoli i drunjtë,
do t’i jap në dorë tespije...
Të jetojë pa jetuar, pa lirika dashurie!
Ja kështu,
kështu do bëj!
Do t’i mbyll qerpikët e syve,
jo me duar, por me gurë, pllaka varri...
Nuk do shoh
e pse të shoh, ç’vlerë ka më tej shikimi?!
Bota tjetër e unë tjetër,
do rri larg nga kush kam qenë,
as dhe veten s’do e shoh,
Një i çmendur i pa-çmendur...
Një i tretur, i pa-vdekur...
që jeton i pa-jetuar, pa lirika dashurie...
Humba veten,
pa e gjetur!
Do t’i mbys e do t’i gris,
gjithë ç’kam shkruar e s’kam shkruar!
Vetëm shpirtin s’e kap dot,
shpirti im s’qenka i vrarë?!
Shpirti im s’qenka në varr?
Shpirti im s’është më me mua?
Do t’i gris
gjithë ç’nuk kam
shkruar!...
Ditëlindja
Sa herë më vjen ditëlindja
bëhem fëmijë dhe bredh
mbi kalldrëmet e fshatit...
Humbas moshën,
humbas vdekjet e prindërve...
Dhe pllakat e varrit
i gdhend e i fshi nga kujtesa...
Xhafo Kurja
më tregon përralla...
Mbledh manaferra nga Rripa,
luaj me top-lecke
dhe s’di të shkruaj vjersha...
Sa herë më vjen ditëlindja
humbas veten nga vetja...
2. 5. 2004
Me Naimin më 25 maj
Me Naimin kam një ditë në lindje,
sup më sup te mali që shkrin borë,
ku dhe trëndelina rri në pritje,
malli për vendlindjen bëhet kollë...
Se ç’bëri Naimi,
dinë të gjithë...
Ç’bëj e ç’nuk po bëj,
unë s’di as vetë...
Edhe vdekja s’di ku do më vijë,
në vendlindje,
a në udhë-kurbet...
Por një gjë e di dhe do ta di:
me Naimin mbeta gjitoni...
Vitrina
Rri përballë vitrinës
me rroba fëmijësh...
Andej:
manekinët veshur bukur...
Këtej:
unë hesht mbi trotuar...
Një xham na ndan...
Ai djali-kukull
s’është më kukull...
Në vitrinën e fëmijërisë sime,
jam unë
i veshur bukur...
Prapë hesht mbi trotuar...
fshi trishtimin nga xhamat e syzave...
Me jetën time-fëmijë
një xham na ndan...
Ëndrra
Shpesh
më ndodh çudia më e thjeshtë:
Nuk e gdhij mëngjesin
pa një ëndërr...
Ëndrra:
herë si qiell...
herë si det...
herë si qumësht i ngrohtë te gjiri i nënës...
Sa mëngjese
gdhihem me babanë,
në ca vende që tani s’i di?!
Sa mëngjese
del një nuselalë
fshehur, bëjmë e bëjmë dashuri?!
Sa mëngjese
gdhihem si marrë,
don Kishot, pa Sançon shërbëtor?!
Sa mëngjese
gdhihem dhe i vrarë
si Pushkini, nga një trim e horr?!
Sa mëngjese
zbres diku në Kretë,
fluturoj mbi dete si shejtani...
flas me Kazanxaqin, qetë, qetë...
pi me Zorbën raki, ballëkazani?!....
Ëndrra,
që më fut te pus i thellë,
ku t’i dojë qejfi të më shpjerë!
Sytë e nënës
Sytë e nënës
më kanë mbet’ tek sytë,
shohin njëri-tjetrin e nuk çmallen..
e shoh çdo mëngjes e i them prit,
më sheh çdo mëngjes e më thotë dale...
Prit i them
të mbush fllaskën në krua,
ku dhe Perënditë freskojnë ballin,
të mbledh vezë thëllëze ndenë ftua,
të shkul ca salep, të mbledh çaj-mali...
Prit i them
të ulem ca në prehër,
të thith nga gjiri im ca qumësht gjiri...
mbase s’m’ë dridhet dora përmbi letër,
të mos më rrijë fshehur frymëzimi...
Sytë e nënës
më kanë mbet’ tek sytë,
shohin njëri-tjetrin e nuk çmallen...
e shoh çdo mëngjes e i them prit...
çdo mëngjes më sheh e më thotë, dale...
Prit i them,
por nëna më thotë dale,
bota dhe këtu, është plot me halle....
Poezi nga libri: "Jetë e hutuar" 2007
