DHUROMENI PAK DIELL
Në këtë vend
Ku drita është vjedhur
Dhe asgjë e zjartrtë nuk ngroh
Në këtë vend
Ku jeta
Vërtitet humnerave të shpirtit
Si një lypëse
për dashuri dhe paqe…
Më jepni pak diell,
Falmëni sa më shumë dashuri
Dhe po mundet o njerëz
Më jepni një puthje…
Këmbët e mia të zbathura
Dhëmbin tek rend
Drejt shpresës
Me duart e mardhura
Mbushur me vesë lotësh…
Mos e lini të mbytet
Thirrja ime prej vetmitari
Në detin plot stuhi
I zbrisni litarët e vetëtimave
Të kapemi të gjithë
Mbi jelet e tërbuara të qiellit
Ndërsa kënga ime prej ajëri
Ndërton qytetet e dhimbjes
Me rrugët prej dielli
Aty është shpresa dhe jeta
Është zjarri dhe drita
Është fjala jonë
Që kërkon horizontet e dashurisë
Botën e madhe njerzore
Me qytetet e pafund të puthes …
Me jepni pak diell
Një grusht prush yjor
Të ndezë gjithë shpresat
Dhe me diell
Vetëm me diell hyjnor
Të vesh ëndërrën tonë…
