Bota është një grua në hall
Nga Fatmir Terziu
Bota është një grimim. Sytë i qëndis
me mijëra vite ëndrra
ku udhëton miti nga memorja
e udhëtarit me shkopin magjik,
mbi telajon
e dëshirave të përfjetura
në një botë tjetër
kërkon të zbresë hënën e fshehur
pas gjetheve të veshura me butësinë e reve
e zabelet ngrihen pas mëndafshit të bëhen pyje të dendur
në këtë botë
drita depërton nga linjat
e hija shëtit të kot
me stilin e një gruaje mitike ngjyrat
mbi të gjithë shtjellën,
e thënë që herrët,
e kuqja është forca që mbush rrjedhën
në një natë të errët
ku hyn natyrshëm agu, pronari i një dite të re
të kërkojë thellë në pronën e saj
e hëna është shtrirë tetë pashë në dhe
me duart e Mikelanxhelos në vaj
të zbardhet përsëri agu tjetër për ne,
e pronari i agut shëtit ende shekujve
për të kaluar udhën pas një gjiri të madh,
e lë veten të lutet mes tempujve
bota është një grua në hall,
nga e treguara tek e sotmja, tek e thëna
ngulur mes dy hapësirave në një majë,
e lindur sikurse e ka bërë vetë nëna,
Mikelanxhelo thotë se ajo nuk ka faj,
pse në mes i mbeti hëna.
