Babai kishte lënë duhanin

Nga Fatmir Terziu

Nëna e quante kohë tymi,

Babai mërmëriste në heshtje dhe trulloste tymin,

tymi bridhte qoshe më qoshe,

herë kaçurrel,

herë një vijë e vogël me tegel,

herë një lëvizje boshe,

herë në formën e një shigjete,

që pasohej nga një dihamë në heshtje.

Ne heshtnim të shtatë

ndërsa Nëna vazhdonte të bënte shamatë,

tymi nuk priste tymin,

ikte rrokadë,

mbi rrudhat e babait bënte yshtin e parë,

dhe pastaj,

babai dridhte një tjetër cigar…

Vinte nata.

Dhe Babai dukej se bënte leksionin e radhës,

…një cigare nën qiellin e natës

është një mik që dëgjon,

dhe e di

të qetëson.

Nëna si gjithnjë, „E pastaj?“

Fuqia e një cigareje

është magjia e saj.

Kur të mbarojë tymi tek e veta

thelbi mbetet

siç bën jeta.

Nëse pirja e duhanit të një cigareje nuk të frymëzon fare,

atëherë cigarja nuk është cigare.

Ne të shtatë shihnim nga dritarja gjysëm e hapur,

diçka nga ajo magji për të kapur,

derisa hëna ikte e mbarsur,

e sytë tanë ishin përflakur.

E dinim ne të shtatë,

tymi nuk do të shkonte gjatë,

netët u bënë të paqtë,

nuk kishte më shamatë.

Qetësia shponte tashmë tavanin,

Babai kishte lënë duhanin.

תגובה אחת