Babai kishte lënë duhanin
Nga Fatmir Terziu
Nëna e quante kohë tymi,
Babai mërmëriste në heshtje dhe trulloste tymin,
tymi bridhte qoshe më qoshe,
herë kaçurrel,
herë një vijë e vogël me tegel,
herë një lëvizje boshe,
herë në formën e një shigjete,
që pasohej nga një dihamë në heshtje.
Ne heshtnim të shtatë
ndërsa Nëna vazhdonte të bënte shamatë,
tymi nuk priste tymin,
ikte rrokadë,
mbi rrudhat e babait bënte yshtin e parë,
dhe pastaj,
babai dridhte një tjetër cigar…
Vinte nata.
Dhe Babai dukej se bënte leksionin e radhës,
…një cigare nën qiellin e natës
është një mik që dëgjon,
dhe e di
të qetëson.
Nëna si gjithnjë, „E pastaj?“
Fuqia e një cigareje
është magjia e saj.
Kur të mbarojë tymi tek e veta
thelbi mbetet
siç bën jeta.
Nëse pirja e duhanit të një cigareje nuk të frymëzon fare,
atëherë cigarja nuk është cigare.
Ne të shtatë shihnim nga dritarja gjysëm e hapur,
diçka nga ajo magji për të kapur,
derisa hëna ikte e mbarsur,
e sytë tanë ishin përflakur.
E dinim ne të shtatë,
tymi nuk do të shkonte gjatë,
netët u bënë të paqtë,
nuk kishte më shamatë.
Qetësia shponte tashmë tavanin,
Babai kishte lënë duhanin.
