top of page

Babai kishte lënë duhanin


Babai kishte lënë duhanin

Nga Fatmir Terziu


Nëna e quante kohë tymi,

Babai mërmëriste në heshtje dhe trulloste tymin,

tymi bridhte qoshe më qoshe,

herë kaçurrel,

herë një vijë e vogël me tegel,

herë një lëvizje boshe,

herë në formën e një shigjete,

që pasohej nga një dihamë në heshtje.


Ne heshtnim të shtatë

ndërsa Nëna vazhdonte të bënte shamatë,

tymi nuk priste tymin,

ikte rrokadë,

mbi rrudhat e babait bënte yshtin e parë,

dhe pastaj,

babai dridhte një tjetër cigar…


Vinte nata.

Dhe Babai dukej se bënte leksionin e radhës,

…një cigare nën qiellin e natës

është një mik që dëgjon,

dhe e di

të qetëson.

Nëna si gjithnjë, „E pastaj?“

Fuqia e një cigareje

është magjia e saj.

Kur të mbarojë tymi tek e veta

thelbi mbetet

siç bën jeta.

Nëse pirja e duhanit të një cigareje nuk të frymëzon fare,

atëherë cigarja nuk është cigare.

Ne të shtatë shihnim nga dritarja gjysëm e hapur,

diçka nga ajo magji për të kapur,

derisa hëna ikte e mbarsur,

e sytë tanë ishin përflakur.


E dinim ne të shtatë,

tymi nuk do të shkonte gjatë,

netët u bënë të paqtë,

nuk kishte më shamatë.


Qetësia shponte tashmë tavanin,

Babai kishte lënë duhanin.

תגובה אחת


Kozma Gjergji
Kozma Gjergji
19 ביולי 2022

Krijim poetik me një origjinalitet krejt të veçant dhe mjaft prekës për nga thjeshtësia

e dramaciteti. Tymi i duhanit që shkruan në ajër brenga, shpresa…

Shkurt, është poezi që të rrëmben me ndjeshmërine e thellë dhe sinqeritetin therës.

לייק

Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page