BËN FTOHTË
Trishtim,
boshllëk,
kohë e keqe!
Askush nuk e ka atë,
atë forcë të më thyej sot monotoninë time,
pesimizmin,
utopinë vrasëse.
Sot natyra është zbardhur!
Që dje, vazhdon të bjerë pa pushim dëborë e ngatërruar...
Bën ftohtë,
s'kam dalë fare.
Dhe kjo stinë ka bukurinë e saj kur horizonti është i mjegullt.
Por, do të ishte vërtet e bukur sikur të ishim të rinj!
Tani, vështroj nga dritarja,
dëgjoj muzikë italiane,
dhe kujtoj vitet e Savrës!
Vitet vrastare,
që na vranë fëmijërinë,
na vranë rininë,
na vranë të ardhmen.
Oh, sa të vështira që qenë ato!
Por ato, mbartin në vetvete bukurinë e rinisë sime.
Mbartin buzëqeshjen e padjallëzuar,
Virtytin, dëlirësinë vajzërore të pastër si kristali.
Zot, ndjej nostalgji!
Pak herë binte dëborë në Lushnje,
E ne e shfrytëzonim bardhësinë e saj,
luanim me topa bore,
vraponim, rrëshqisnim,
se brenda shpirtit kishim rininë e pamohuar.
Sa bukur që ishte!
Sot po derdh nostalgji për Savrën e rinisë sime,
edhe pse ishte fatkeqësia ime.
Savrën unë e tres me rininë,
bukurinë, vishkullin, energjinë e bukur,
rinore, e përmallshme.
Ajo më bëhet e bukur, e freskët, e paharrueshme.
Edhe sot e shoh gardhin e
vjetërsuar të kampit mbas shumë vjetësh,
oborrin, gjithçka për rreth,
e më kap një nostalgji,
duket sikur më vjen keq të largohem
nga ai internim i tmerrshëm.
Nga të pafajshmit e ngujuar brenda kampit me tela...
Që ca janë, e ca ikën... Ikën...
Tani, përmes kujtimeve
rrokullis ditët duke vështruar
e soditur natyrën dimërore brenda mureve,
nëpër parvazet e dritareve.
Dhe psherëtij brenda vetes,
sikur dua të arrij atë,
atë që se ka mbërritur e kthyer askush.
Mjerisht, dua apo s’dua unë,
kështu, në qetësi, do të mbyllen sytë një ditë,
në gjumësinë e përjetshme!
