Ishte koha e Picasso-s në Paris gjatë shfaqjes së keqe që ishte Lufta e Dytë Botërore. Por si u trajtua Picasso nga nazistët kur ai ishte në Paris?
Picasso, piktori i jashtëzakonshëm, jetonte në Paris kur nazistët vendosën ta pushtonin. Tani, ju do të mendonit për një djalë që në thelb ka rikrijuar artin do të trajtohej si mbret, apo jo? E gabuar.
Nazistët, me dashurinë e tyre për të gjitha gjërat e buta dhe jokreative (përveç uniformave të tyre, ato ishin të shkëlqyeshme), nuk e morën si të vërtet atmosferën e Pikasos.
Arti i tij? Shumë i çuditshëm. Ishte si t'i shërbeni një vakt me pesë pjatash dikujt që mendon se ushqimi i mirë është një garë e ngrënies së hot-dogut. Ata e etiketuan veprën e tij "art i degjeneruar".
Por ata nuk e hodhën Pikason poshtë. Jo, ata disi e lanë atë, por në një lloj mënyre "po të shikojmë si shok". Imagjinoni këtë: Picasso, në studion e tij, i rrethuar nga piktura që do të shiteshin për më shumë para sot, ishte vetëm aty, duke bërë zero qitje, duke vazhduar të krijojë ndërsa nazistët vizitonin studio e tij.
Thuhet se kur një oficer gjerman pa një foto të pikturës së Guernicës dhe e pyeti Pikason nëse e bëri këtë, Picasso u përgjigj me urtësi: "Jo, e bëtë ju".
Pra, me pak fjalë, Picasso u trajtua disi i toleruar, kryesisht i injoruar, por asnjëherë i heshtur. Dhe faleminderit për këtë, sepse Picasso sapo vazhdoi Picasso-ing, duke dëshmuar se arti dhe shpirti i vërtetë nuk mund të shkatërrohen.
Cezari dhe Aleksandri
Jul Cezari, gjenerali dhe burrë shteti i njohur romak, jetoi më shumë se tre shekuj pas Aleksandrit të Madh, mbretit dhe pushtuesit legjendar maqedonas. Pavarësisht nga hendeku i rëndësishëm në kohë midis mbretërimeve të tyre, Cezari mbajti admirim dhe respekt të madh për Aleksandrin e Madh.
Cezari e shihte Aleksandrin si një gjeni ushtarak dhe një organizator strategjik që arriti sukses të pashoq në pushtimet e tij. Ai e pa zgjerimin e shpejtë të Perandorisë Maqedonase nga ana e Aleksandrit, e cila shtrihej nga Greqia në Egjipt dhe në Persi, si një testament për aftësitë e tij të jashtëzakonshme drejtuese dhe aftësitë taktike. Cezari ka të ngjarë të jetë frymëzuar nga guximi i Aleksandrit në fushën e betejës, pasi ai vetë njihej për fushatat e tij të guximshme ushtarake dhe fitoret strategjike.
Për më tepër, Cezari mund të jetë ndikuar nga trashëgimia e qëndrueshme që Aleksandri la pas. Ndikimi i pushtimeve të Aleksandrit në botën e lashtë ishte i thellë, duke formësuar rrjedhën e historisë dhe duke lënë një gjurmë të qëndrueshme në gjeneratat e mëvonshme të udhëheqësve dhe pushtuesve. Cezari, si student i historisë dhe një udhëheqës vizionar, do të kishte njohur dhe vlerësuar madhësinë e arritjeve të Aleksandrit dhe pasojat e gjera të veprimeve të tij.
Për më tepër, ambicia dhe dëshira e vetë Cezarit për pushtet mund të kenë rezonuar me përpjekjen e Aleksandrit për pushtim dhe lavdi. Të dy burrat ishin të shtyrë nga një kërkim i pamëshirshëm i madhështisë dhe një vendosmëri për të lënë gjurmën e tyre në botë. Cezari, ashtu si Aleksandri, u përpoq të zgjeronte ndikimin e tij dhe të siguronte vendin e tij në histori përmes pushtimeve ushtarake dhe manovrave politike.
Në përgjithësi, admirimi i Julius Cezarit për Aleksandrin e Madh ka të ngjarë të rrjedhë nga një kombinim faktorësh, duke përfshirë arritjet e tij ushtarake, mprehtësinë strategjike dhe trashëgiminë e qëndrueshme. Ndërsa të dy udhëheqësit i përkisnin epokave dhe perandorive të ndryshme, cilësitë e tyre të përbashkëta të ambicies, guximit dhe vizionit i lidhën ata gjatë shekujve. Admirimi i Cezarit për Aleksandrin shërben si një testament për trashëgiminë e qëndrueshme të një prej pushtuesve më të mëdhenj të historisë dhe ndikimin e thellë që ai pati në gjeneratat pasuese të udhëheqësve dhe pushtuesve
