AS QË E KISHIM MENDUAR PULËBARDHËN
POEZI NGA QAZIM SHEHU
As që e kishim menduar pulëbardhën
Ajo klithte mbi det me një skaj intim,
Detit i shihnim vetëm dallgën
Ç`kënaqësi jep dallga me gjëmim...
Dikur letrat e dashurisë i quanim pulëbardha
Veç me një pullë i nisnim për fluturim,
Ky zog i bënte me flatra,
Zëri i tij saj na jepte ngazëllim…
Ka kohë, i harruam pulëbardhat
Pa i përshëndetur me dorë,
Se për të tjerë fluturojnë e vijnë kaq afër
Si shkëndija gëzimi madhështor…
KY MAL
Dashuria më sjell pranë këtij mali
Në gji të mbrëmjes pyllin sodit
Kërkoj me sy një ujëvarë
Që lumit poshtë i jep shpirt.
Po këtë mal s`do ta doja aq
Për një shkas trilli romantik
Sikur mos ishte poshtë tij një fshat
Dhe gra që lindin çdo vit…
Sikur mos ndizeshin dritat mbrëmjeve
Bori mos binin kthesave
Dhe hëna me lopatë të saj
Mos hidhte xhevahire nëpër dhembje…
Këtë mal nuk do e doja aq
Për ca përralla-legjenda mitike
Po të mos nxiteshin fjalët
Nga të fshehtat që ndrydh një mike…
NDODH
Ndodh që ne u takuam në rrugë
Njëri-tjetrit udhë nuk i hapëm
Ndodh ,dy re na duket sikur takohen
E nga takimi shkrihen, por nuk përplasen…
Sikur të ishim dy re ,sa mirë,
Duke u shkrirë me njëri -tjetrin
Do hidhnim mbi të kaluarën shi
Dhe së ardhmes do i hapnim diellin…
Po ne nuk jemi dy re,
Se fort jemi barrëtuar
Brenga e mërisë pa fre
Në shkëmb na ka gurëzuar
VERË
Filloi dhe vera me vapë të nxehtë
Me ajër që s`lëviz , i bllokuar,
Aty këtu, shfaqen të rralla retë
Në skaje qielli si të hutuara.
Nuk mund të rrihet jashtë
Ajri përcëllon ,dielli djeg,
Ditën e shan, i thua e mbrapshtë
Gjinkallen merr inat vërtet…
Me syze dielli kalon një bionde
Më e verdhë se dielli,si në film,
Asgjë s`të tërheq vëmendje
Mendimi thua s`është mendim…
Ç`ndodh vallë dhe ndihem si guak
Përse marr inat ajrin e mpirë
E di,vera asnjë faj s`më ka aspak
Sikur mos takoja një njeri të vështirë…
STREHIMI
Pashë një njeri në rrugë
Ishte ftohtë ,binte shi,
M`u dhimbs dhe si fugë
Vërtitej i gjori njeri…
I lagur i tëri m`u duk
Fërgëllonte e ligështohej,
Një zjarr të ndizja apo nuk
Ka më dashuri njerëzore…
Për një çast m`u duk si im vëlla
Ai ishte biond, flokëkaçurrel
Shiu derdhej në pikla të mëdha
I egër,mosmirënjohës,rebel…
Iu afrova,krahun i hodha
Dridhej i tëri nga rrebeshi,
Më pa me fytyrë të lodhur
Mezi buzëqeshi…
Nuk e pyeta pse rrinte në shi
Mund të qe udhëtar i vonuar
Ose i braktisur nga një dashuri
Zemrën e ndjente të pastrehuar….
VIJAT
Ndriçohet nata nga dashuria
Me brengë të poetit,
Nga vija e pëllëmbëve të mia
Shoh një udhë anës detit…
Të sjell sonte në mendje ty
Atë vragë ku desha të ec,
Natë, ngrohtë,pak vetmi,
Një rreze te dritarja ngec.
Kështu u thye vështrimi jot
Para çasteve të vështira,
Nga vijat e duarve të tua
Zgjatet rruga gjer te kinkaleria…
Çfarë mund të dhuroja unë ty
Dashuri e poetit është veç dhuratë
Guxim i dashurisë së vështirë
S`e bind dot këtë natë….
PUNËTORI
Mos e shpërdoro djersën time
Mos ma përvetëso qesharakërisht
I thua kohës jetime
Që ty të lë në bisht…
Hesht për thashethemen e sëmurë
I thua pronarit mediokër
Fjala është fjalë ,në bëhet gur
S`e bluan dot asnjë mokër…
Kupto sekretin e dashurisë së madhe
I thua vajzës së pronarit
Ndershmëria është lule e livadhit
Ruhet ajo edhe në pikë të hallit…
Të ardhmen, vetëm ti e afron
Me lumin e djersës së madhe
Dje një urë ,sot një stacion
Dhe nesër një bllok me pallate…
Të ardhmen veç ti e afron
Pa ty si mund të jetë pronari,
Por dreqi atë e ndihmon
Për të thatin i njomë digjet bari….
RRUGËT E JETËS
Takova një shok me të cilin dikur
Pata miqësi të ngushtë…
Ne rrinim bashkë si dy lule mbi mur
Që nuk i sheh kush…
Të dy studionim në një bankë
Ai nga një fshat, unë nga një fshat
Më i zgjuar se unë qe në çdo lëndë
Veç në dashuri nuk pati fat…
Atëherë shkruaja poezi
Ai poezinë e kishte inat
Ndoshta pse me një varg të ri
E hidhja grepin dhe më jepte fat…
Ikën vitet dhe më s`u pamë
Koha na vërtiti skaj në terr
Po dikur, për të më thanë
Se qe ngjitur në karrierë…
Më erdh mirë natyrisht
Mbetur në udhën time të jetës
Dhe dashurinë e përmenda sigurisht
Si pjesë të gënjeshtrës…
TREGTARË HERONJSH
Ata menduan,bustin e heroit
Mbi një kodër ta vinin, sipër shpatit
Këtu dëgjon ligjërimet e kroit
Sheh yjet këputur monopatit…
Dhe pyll është aty pranë
Lëndina me lule përmbi,
Dielli lind më mirë nga ajo anë
Hëna po ashtu lind andej…
Është e natyrshme ,tha drejtori
Busti të vihet këtu
Natyrë e bukur, kodra bleroshe
Turistë gjithashtu…
E të tjera fjalë u thanë
Jo ra për larvdinë e për këtë pyll
Jo t`i heqim kapën, se si flakë
E djeg atë një yll…
Askush nuk u kujtua për moshën
Për germat që shkroi me gjak,
Pa e ditur se për natyrën
Heroi nuk vritet aspak…
Ai vritet për lirinë
Për njeriun i lirë në të…
Më tepër se piedestali që ngrenë
Jeta i duhet,të frymojë me zë…
Po ata nuk mendonin këtë
Nxituan dhe e shpërndanë një link lirik,
Ish vendi më i përshtatshëm thanë
Edhe për atraksion turistik…
KUNDËR VETMISË
Jam i vetmuar e pres të më vijë dikush
Të paktën një zog i vogël
Askush s`vjen ,në muzg
Dielli rrëshqet pas malit si gogël…
Me duar në xhepa eci nëpër dhomë
Thërras në ndihmë dy -tri melodi,
Dritaren hap për pak aromë
Shkopsitur për pak freski…
S`kuptoj shkak e pasojë
Nga vjen shurdhëri e tmerrshme
Dhe nata nuk kursen asnjë bojë
Mbi sqepë malesh në heshtje…
Befas një dritë ndizet në mal
Zë i një fëmije u ndie,
Diku thirri ngutshëm një vajzë
Dashuria zërin e saj bie…
Nga gjilpëra të padukshme hapësira
Shpohej dhe rroben e vet shpaloste
Nga aroma zërash të lirë
Pa rend si drejt një sosje…
I isha lutur gjithë ditën fantazisë
Të gjente një shkas,të më lidhte me jetën
A thua kisha mbaruar prej mërzisë
Mjaftuan ato zëra që të ndiznin heshtjen…
LIBRAZHDI NATËN
Unë rri mbi një kodër,dhe Librazhdi mbi një govatë rri.
Lahet me Shkumbinin tij.
Lumë që e përvetësojnë disa rrethe
Vetëm kur kalon në Librazhd ndien më shumë ethe…
S`janë ethe sëmundjesh,por ethe malli
Pa të, do kisha mbaruar për së gjalli…
Dhe të jesh i marrosur kaq shumë për një lumë
Por,në kurriz të valës së tij, mendjen shëtita unë…
Me ledhatime, e herë me furi ma mori
Brodhi gjithandej dhe veten e lodhi
Dhe erdh e u kthye po te ky Shkumbin
Në govatë të tij, Librazhdi lahet e i pastër ndrin…
TI MË MËSOVE GJUHËN E ZOGJVE
Nuk e dija gjuhën e zogjve
Nuk e dija që hapi hidhet në tokë më shpejt,
Atëherë dhe tani nuk e mendoj që në mendje
Më strehohet ndonjë varg i ardhshëm.
Eca në rrugë dhe takova një ëndërr
Që priste të vishej me shpirtin tim
Mos më braktis, thoshte kodra në të majtë
S`të lejohet,thoshte pylli në fëshfërimë…
U nisa të përktheja erën në nota
Më shumë qiell në dëshirë,
S`ish faji jot që nuk ishin aq të plota
Gjërat që nuk mbushen veç me natyrë…
Por, për të gjitha,në çdo gjë dhe për çdo gjë
Të falemnderit Kostenjë…
PËR TY QË SONTE NUK JE
Për ty që sonte nuk je
Pylli blerimin kthen në qumësht
Nata kërkon më shpejt të ecë drejt ditës,
Dhe përroi aty ka mbetur,nanuritës
Ku vjen ,çepkat e ik zogu më zërin klithës;
Dhe ti ndihesh i gjithështrirë
Në kujtesën përvëluese të mallit,
Jeta që mbushet me dhimbje paprerë
Të afron më shumë te të gjallët…
Dhe mali thotë:S`kam qenë më i lartë se ti
Fusha,më e gjerë se ti, s`kam qenë,
Dhe gjelat që këndojnë pa gdhirë
Më herët se ti nuk janë çuar….
Po edhe vargjet e mia kaq shumë nuk janë barrëtuar
Kaq të dobët me qenë, si një vishkull i hollë që trupin e drurit të prerë mba,
Baba…
