Arti i Zvarritjes

Arti i Zvarritjes

Fatmir Terziu

Në fillim u shfaqe si një “Yll”. Pastaj …, pastaj sikurse ndodh duke u lazdruar në qiellnajë. E më pas në sy. Duke u zvarritur në sytë e tu pashë një Galaktikë. E kështu ndoqa udhën. E kamuflova duke u zvarritur me sytë e mi. U ndodha i tillë pikërisht aty. U gjenda aty ku malet mbi maja shpërthenin nga dhomat e tokës së zjarrtë të lavës së rënduar. Pashë me sytë e mi se si duke u zvarritur i kaplove edhe majat. Por tek sytë e tu pashë, se edhe malet mbi maja rrëzoheshin përsëri dhe zvarriteshin vetvetiu në peizazhin e tyre. Zvarriteshin aty ku binin në retinën e syve edhe pamje ferrash. Edhe ato pamje, po aq shpejt.

Pashë tej zvarritjes natyrale dhe zvarritjen luganake të syve. Pashë se si valët sulmonin plazhin me delikatesën e tyre, duke goditur shenjën e yshtur mbi rërë dhe duke e larë atë në të njëjtën frymë. Dhe aty zvarritja kaplonte mistere. Aty ku bardhësia ftonte pulëbardhat dhe kaltërsia yshtte gjithëfarësoj zogjsh, fluturakësh, të gjindeshin në gjindje. Dhe ata fluturonin rreth e rreth, duke mësuar të lundrojnë edhe retë, ndërsa delfinët fluturonin në hapësirën e tyre të madhe të detit të artë.

Pashë me këtë zvarritje tipike edhe Njerëzit të detyruar të zvarriteshin, (edhe brezi im) për t’iu përshtatur luftës me njëri-tjetrin për lavdi të përgjakshme. Pashë (dhe e ndjeva) se kjo zvarritje i detyronte vetë ata (edhe ne) të nënshkruajnë dhe nënshkruajmë një rrip letre, që pranohet me gojë dhe me shkrim se lufta duhet të ndalet, pastaj në mënyrë injorante vazhdonin me të kaluarën e tyre të dhunshme.

Këto pas zvarritjes së syve i lexova, i mendova, u binda dhe i shkrova. Larg, mbrapa botës së tillë të fraksioneve të shpërndara, pashë dhe studiova edhe misteret e veprave pretencioze të Artit të seleksionuar, stazhionuar, improvizuar, derivuar, direktivë-adresuar. Dhe sikurse ndodh jashtë syve, jashtë zvarritjes së tyre, shkrimtari vëren gjithë këtë zvarritje në sy Klasikësh të Mëdhenj. Gjithë këtë zvarritje që kur lind si fëmijë e deri kur i ikën nga sytë një “Yll”, që i tretet tashmë jo aty ku duhet, më saktë një yll që i përvjellur i humbet syrit në Galaktikë.

E gjitha ishte pasuria më e madhe e Çirakut të mëditjes, larg Botës së Lirë, larg Dijes. E heshtja përdridhej në rrethinën e ngushtuar. Ashtu e ftohtë, e hutuar, e kamufluar… përtej të duhurës, brenda frikës, jashtë pritjes. E dikush guxonte, tek të guxuarës të thoshte „Miq mos kini frikë, ky është thjesht Arti i Zvarritjes. Nuk është thjesht frikë… Por turp dhe pikë. Nuk ka politikë?!

Klithma

Le ta quaj “klithma”. Jo se ishte e ngjashme. Jo. Por, se për mua ishte një klithmë e pandjeshme. E brendshme, e athshme. E heshtur. E fjetur në atë dromcë të kristaltë të fytyrës ëngjëllore. Ishte nga ato klithma që vijnë e ikin, që shuhen pa dalë nga humbëtira e zjarrtë e fytit. Ishte... Ishte si shenjëza e mishit të përcëlluar nga prushi. Ishte... Vinte në klubin e ri matanë godinës së Televizionit dhe gjerbte uiski, dridhte cigare të lehta dhe porosiste dy kafe “expresso” me një theks tretës. Por ama ishte. Ishte një gllënjkë e fryrë e vetë gotës së uiskit që shfaqej e lehtë në atë gotë kristal të bardhë. E pastaj rrëshqiste si bula e uiskit në një qoshkë të vogël të bulevardit kryesor të qytetit. Në atë kënd ku ishte hapur agjensia e parë e ceremonialeve. Ajo ishte përgjëgjësja e zyrës, që drejtohej nga kryeqyteti.

E para sigurisht ishte hapur atje me bekimin e vetë Kryeministrit. Dhe natyrshëm pas një suksesi spektaklesh, ceremonish zyrtare, festive, sportive e mjaft të tjera të ngjashme, ajo kishte menduar të organizonte dhe në atë qytet të dremitur, të përfjetur, një zgjim të mundshëm, ku të paktën zyrat, Bashkia, Prefekutura, Qarku e Universiteti, bashkë me shkollat e mesme do të zgjoheshin e do të trokisnin në atë zyrë të vogël, por mjaft domethënëse. Dhe tej idesë dhe mendimit, do të bëhej ana ceremoniale e shkrimit!

E kështu nisi ta fillonte këtë nismë nga vetja. Nga idetë e saj doli dhe fruti i parë. Në të ftoi jo pak njërëz, por ama të gjithë (sipas saj) ishin kollaret e qytetit, kuletat e dëgjuara dhe vipat e fushave të tjera, deri tek sekserët, që kollofisnin miliona më shumë se vetë biznesmenët. Natyrisht, kishte gjykatës, prokurorë, drejtorë, profesorë, policë, berberë, shefa e të tjerë. Ishte natyrisht dhe ai, botuesi i vetëm i qytetit, ai burrë i paparë, që pak a shumë njihej dhe si dashnori i saj “zyrtar”.

Se, që ta themi troç, ore fare hapur, një bukuroshe e tillë, dhe në një qytet që i gjuante femrat e tilla, shumë për aq sa dimë, ishte mjaft vështirë të ishe thjesht një “klithmë”. Mes të përditshmes me një klithmë përshpirtjesh. Fundja thoshin se për të burrat më të dëgjuar e më me karakter në qytet, klithnin e bërtisnin me furi edhe në gjumë. Por, ama Ai kishte edhe aftësitë e tij. Kishte mjaft miqësi, madje dhe me shumicën e atyre që ftonte ajo përditë, ai forconte miqësitë, por kur vinte puna në atë mjedis ku shfaqej zëri i saj, brumi dhe moduli i saj, aty ku dilte ajo në skenë, natyrshëm ai ishte thjesht ai, dashnori “zyrtar” i saj. Puthjet, prekjet, ledhatimet, fotografimet, shtrëngimet e duarve e deri dhe disa intimitete të vogla gëzonin padronë të tjerë. Dhe ata ishin lista me të cilën “klithma” i bënte të alarmoheshin, të harronin vetveten, të shkonin në hell, pa u pjekur ende nga gjurmët e padukshme të zjarrit të saj.

Ai botonte. Botonte libra, gazeta, revista, fletëpalosje, anketime, reklama, e deri tek të gjitha që vinin nga zyrat. Ai kishte miqësi pafund, por ama jo më kot e kishte dhe atë gjithkund. Dhe kështu tenderat, edhe ato tendera për stampime në letëra, shfaqeshin ku shfaqeshin përditë, por lekun e derdhnin në llogarinë e tij, deri në cent, atje tej tek Banka “Raiffeisen”. Dhe ai heshtte. Edhe kur dikush e shpotiste, apo e ngacmonte dhe aty ku s’mban pilafi ujë, ai e dridhte, e shpinte bisedën tek filmat. “Filmi i mbrëmshëm, ai me atë gradën e madhe Gjeneral, eh ai, ku kishte tjetër hall..., ai pra, Gjenerali i madh pasi e pallonte atë, që e kishte më të vogël dy herë se vetja, ikte dhe gjuante të tjera...” Një herë tjetër, fliste për Artista që kanë mjaft të dashura. Ndodhte të tregonte dhe filma të paparë, të sajonte rrëfenja me ustallarë e mjeshtra të radhë, të kurdiste ndonjë përrallë, por asnjëherë nuk i dilte qoftë dhe një bulëz apo damar në ballë, as kur dikush i thoshte se atë ia kishin parë..., ia kishin parë në një sallë, ia kishin parë... në një mal.

Ai ishte në fakt ndryshe nga burrat e tjerë në atë qytet, jo se ishte i ardhur, as se pse ishte i vetmi në atë biznes botimi, por se ai kishte një kontratë. Kishte një marrëveshje të rallë, mjaft enigmatike e të fshehtë, me më të bukurën femër në qytet. Dhe kontrata e fshehtë me siguri të nënshkruhej nuk ka qenë aq e lehtë. Kontrata nuk dihej saktë, por kuptohej fare qartë. Të gjitha lëvizjet të shpinin aty, më saktë. Tek ajo kontratë. Ndryshe aq shpejt, ai nuk do të kishte fluturuar aq lartë. Po, po mjaft lart! Në mëngjesin e ditës së parë, pas ceremonisë së radhë, Ajo dhe Ai, nuk kishin më fjalë.

Në klubin e ri matanë Televizionit nuk gjerbej me një gotë uiski, por ishte prorositur një arkë. Ajo natyrisht e dridhte një cigarë. Dhe Ai, ai sillte mendjen vërdallë. Mos ishte në ëndërr? Mos ishte përrallë? Ai do të ngjitej shumë shpejt atje lart. Atje në Ministrinë e Kulturës do të bënte art. Ai, pra botuesi, tashmë do të drejtonte nga lart, gjithë rrugët që të shpinin në art. Do të përkujdesej për libra, revista, gazeta, tendera, vlera, fatura, artista, teatro, kinema, filma, efekte e natyrisht do të kishte nën vete mjaft nga ata që zonjëza e tij, dashnorja e tij i prekte, i mekte.

“Eh, kontratë, kontratë. Të durova, të heshta, të durova kur u bëra baltë, por ama tashti fare paqtë, fare paqtë..., do të ngjitem lart e më lart. Le të thotë ky mjedis i midistë, se bota qenka e pistë. Le të thotë ai pus i midistë, se Bota prej aty mund të kthehet përmbys... Fundja kush e di se kjo ngjitje e tillë, nisi nga rruga mes kofshëve të pistë?” Kaq mundi të meditonte më vete, kur në xhamin e klubit lëvizën lehtë perdet. E një dorë e pavrarë ia bëri të hypte në vendin e parë. Ishte një benz. Një benz i ri. Shoferi ishte, vetëm ai, drejtuesi i atij benzi, në krahun e tij. Fshiu sytë, jo s’e nuk e besonte, por që të sigurohej se ku do të ndalonte. Ishte një godinë e madhe, kurrë s’kishte provuar të ngjitej në shkallë të atilla. I ngjante sikur digjej diçka e përcëlluar në një brendësi furre, jo sikur ndodhej në atë godinë, në atë lartësi kulture. Nisi të ngjiste shkallët. Dhe nëpër shkallë dëgjonte klithma të forta, i dukej se ishin nga eskorta. Eskorta e ceremonive të dashnores. Kur dikush mbylli dritaret e korridoreve u qetësua dhe atëherë e ndjeu qetësinë e asaj godine. Tashmë ndjente vetëm një lloj fryme...

Ishte fryma që vinte nga salla e madhe e ceremonive. Atje ishin mbledhur drejtorë, shefa, inspektorë, tregëtarë, biznesmenë, asnjë lidhje kulture, asnjë lidhje libri, filmi, televizioni, apo thjesht letërsie, por të gjithë me lidhje bujqësie. “Bujqësia, kultura “agro” miqtë e mi, të nderuarit e kësaj salle të madhe, na bën më të lumtur, na bën të largojmë hallet. Thjesht duke flakur tymin në ajër, ja kaq thjesht tymin e tillë duke e flakur ne bëhemi mjaft të paqtë, mjaft të dashur”. Ngriti kokën mbi të tjerët dhe pa se ishte ajo, ishte “klithma” me zërin e trupin e saj, ishte Ajo në atë sallë të Ministrisë së Kulturës, ku flitej për Bujqësinë, për agro-kulturën. E si të mos duartrokiste dhe ai, kur truri i saj e gjeti lidhjen: “A nuk i bashkon kultura, të dy këto lidhje të bukura? Kultura e ..., dhe kultura “agro” a nuk kanë pikërisht kulturën në mes?” Kaq duhej të mirëkuptohej, pa theks.

Ai nuk do të lodhej më. Nga zyra e tij dy vajza me trup të gjatë, të veshura mini, me një bukuri përrallë, në duar mbanin një tabakë. Mbi të shtrihej gjerë e gjatë një pjatancë. Në pjatancë një pastë. Mbi pastë shkruhej me të artë: “Dhuratë! Suksese nismës së re të Ministrisë në projektin e ri me miqtë e Bujqësisë...” Sa vajzat hynë në sallë, në sallë u shkëput dhe një britmë. U duk sikur ishte një fjalë e paqartë, u duk si një klithmë. E gjitha pastaj u festua gjatë. Disa thanë se festa shkoi deri në mesnatë. Disa thonë se ata u zgjuan mbi atë pjatancë të artë. Mbi atë pastë “dhuratë”.

Xanxafillja

Nuk e di kur u këput gjethja e fundit e xanxafilles sime atë vjeshtë, por di që kokrrën e fundit ma hëngri postieri. E përkujdesja shpirtërisht. Përse do më duhej të kujdesesha aq shumë për një xanxafille? A nuk ju ndodh që të bëheni petë pas ndonjë rastësie në jetë? Ja thjesht t’ju lidhë me ndonjë kujtesë fëmijërie, me rininë, me dashurinë, apo me ndonjë puthje? Një pemëz e tillë të mban në jetë, të kon me etje, të ushqen me jetën e saj, të jep shpresë për një çast. Me një të tillë, si xanxafilla ime, shpirti dhe trupi im janë bërë një. Sytë janë dashuruar me të. Veshët janë bërë rroje të gjithëgjendshme të trupit të saj. Duart doktoresha të të gjitha sëmundjeve. Por nuk dua të ndalem më shumë për këtë përkujdesje të vazhdueshme ndër vite. Përkushtimi ka një lidhje me njeriun. Është vendimi, kur njeriu e merr pa pyetur, pa e ditur, pa u zgjatur më tutje në diskutime. E morra rrënjë të vogël matanë gardhit të ngjitur me komshijen time dhe thuajse u rritëm bashkë. Bashkë me ne hodhi shtat edhe komshija. Dhe kështu kaluam vite, dhe vitet kaluan me ne, dhe ne u bëmë akoma më shumë të përkushtuar. Deri sa një ditë dhe u puthëm poshtë xanxafilles. Ishim dashuruar? Nuk e di ta them këtë, por në ëndërr e shihja dhe bërtisja me zë. Këtë më thoshte dhe ajo, por ç’e do? Atë e fejuan.

Xanxafithja në krye të katër viteve më dha kokrrat e para. Komshija ime i quante ide, ndërsa unë nuk e di pse i nakatosa me emrin xanxafille. Diku e kisha dëgjuar, por në atë çast mu desh ta pagëzoja me atë emër. E bëja gjithnjë të kundërtën me atë që bënte komshija. Kur nuk doja të pajtohesha me të, qoftë dhe me një fjalë si kjo: “ide” apo “xanxafithe”. Fundja isha djalosh i përkëdhelur e kjo ndoshta më bënte të krekosesha më shumë. Por ndërsa gjithnjë isha kundërshtar me komshijen, me buzëqeshjen e saj gati përhumbesha, gati e mbaja të ngulitur në tru derisa më zinte gjumi. Dhe jetoi vite të tëra kjo lidhje treshe, xanxafille, komshije, dhe vetja ime. Jetoi deri sa një ditë u ndez oxhaku i komshijes dhe u dogj shtëpia e saj. Kopshti i saj mori flakë dhe disa nga pemët e kopshtit tim gjithashtu u bënë kallkan. Flaka e preku paksa dhe xanxafillen, por nuk e dogji fare. Xanxafillja pas këtij zjarri, holli shtrat më shumë, doli më në diell, sikur të ishte në tjetër botë dhe filloi të bënte kokrra plot. Komshija bashkë me familjen e saj të varfër, nuk gjetën ndonjë përkujdesje shtetërore, ndaj bashkë me familjes iku që aty dhe u vendos tek kushërrinjtë e të atit në fshat. Ishte paksa më larg, por ne shikoheshim prapë, jo si në ditët kur na ndante avllia, por ashtu sikurse i thonë radhë e për merak.

Shiheshim dhe me frikë. Ajo kishte pas saj gjithnjë atë djalë. E kishte të bëshëm, e kishte të pafjalë. Ai e donte shumë. Ajo nuk e di a e donte dhe aq. Por i shihja kur bëheshin bashkë. Dhe kështu i pashë bashkë, mjaft. Një ditë e pashë nga larg, ajo ishte me prindërit e saj, ndërsa ai pas disa ditësh ishte me dhëmbët deri në grykë me një tjetër vajzë. Shpotiteshin, nguceshin, sikurse bëjnë dy vetë në zjarr. Nuk e takova më atë vajzë. Nuk dija ku ta gjeja në fakt nuk dija ku binte ai fshat. Dhe kur e gjeta fshatin e saj kisha turp të pyesja, apo të lëshoja ndonjë fjalë. Kaq ishte, kaq e pat. Qëndrova disa vite me atë puthjen e parë. Me atë puthje zanafille poshtë të mirës, të ëmbëlës xanxafille. Kur mora guxim të shkoja për së dyti në atë fshat, unë vërtet kisha hedhur goxha shtat. Mësova nga një djalë se ajo kishte ikur larg. Madje nuk dihej nëse ishte tashmë edhe gjallë. Babai dhe nëna e saj ishin plakur. E jeta kishte marrë mjaft tëposhtë, i kishte flakur.

Kur u ktheva atë ditë, ndalova përsëri poshtë nën xanxafillë. Prita në heshtje, mos më rikthehej ajo buzëqeshje, ndenja minuta të tëra më tutje, plot lutje, të riëmbëlsohesha nga ajo puthje. Por, jo edhe memorja, edhe gjërat e mbira në kokë, kishin filluar të binin si gjethet e xanxafilles në tokë. Ndërsa qëndroja në heshtje shikoja se si natyra zhvishej në ato ditë vjeshte. Ikte një veshje e lodhur nga ditët e ngarkuara me diell duke huazuar retë që sapo kishin filluar të shtrëngonin dhëmbët lart në qiell. Ikte një fat dhe vinte një tjetër. Ikte një gjethe dhe linte shenjëzat mbi korsinë e vjetër. Ikje dhe vetëm ikje. Filizat shkundeshin lehtë e lehtë dhe trungu ngjasonte si pleqtë në një garë përhumbjeje mes gishtave dhe tespijes. Nga larg një krokamë. E zezë në tufë, u ndal çaf-çuf, zbrazi mbi degë e mbi dërrasa dhjetëra glasa dhe iku pa ditur se ku ishte nisur. Pjesa tjetër që lëvizte nën, dhe mbi xanxafillë, dukej e leqenosur, e pakujdesshme, e stisur. Era pasonte të ftohtin që vinte ngahera tutje poshtë ndarjes së murtë dhe e piskëllonte sa nga dritaret dhe aq nga dera. Dhe Unë … Unë vetëm „Uf“…“Uf”. Nuk e kuptova pse e kisha këtë duf.

Nuk dija asgjë më për atë. Nuk kisha asnjë shenjë. Asnjë. Kisha vetëm një puthje në buzë dhe një buzëqeshje me e pa zë. Kisha vetëm një xanxafillë. Memece si gjithë drurët e pafaj. Kisha dhe një sakëlldi në trup që më lëvizte si vaj. Meqë isha vetëm kërkoja më kot të bëhesha i guximshëm në këtë botë. Shihja plot dritëza që shkëlqenin ndanë shtëpisë sime, në oborre të tjera, në shëtitje, xhirrot e natës në bulevard, por asgjë, asgjë asnjë shenjëz nga ai zjarr që më përvëlonte edhe nga larg. Shihja këto vajza të bukura, i shihja dhe i kacafytja në sy, por jo, ishte kot, të gjitha më iknin si flutura, më iknin në kohë e në pakohë. Një ditë vendosa të ndizja një qiri tek Kisha. Kështu dola me një frymë dhe kapërceva hijet e pishave të gjata tek Kalaja. Si për dreq një qen i zi, leshtor, nga ata endacakët më doli përpara. Kur hyra në Kishë gati më ishte zhdukur fjala. Nuk dija nga ta nisja, me zorr merrja frymë e jo më të lutesha, apo të flisja. Ngadalë mu afrua Prifti. Më foli si prift me të qeshur. Pastaj më tha të mbyllja sytë e të lutesha duke heshtur. Dhe kur më mbaroi lutja, pashë Priftin të më bënte me shenjë nga kurbja.

“Ndize një qiri! Ndize!”

Kujtova se mos vallë ishte provokim, mos ai po më ndiqte.

“Ndize, more djalë, ndize. I lëshon qenit të zi, pas çdo hije frike. Ndize!”

E në fakt edhe pse m’u duk sikur më fliste ndryshe, unë për të ndezur qiriun i isha ngjizur asaj kishe. Buzëqesha, dhe unë më në fund lehtë dhe e ndeza qiriun vetë. Hodha dhe një pesëqindëshe në arkën e vogël. Lutja kishte bërë që të më dalin dhe lotë. Përsëri Prifti ishte aty afër. Fliste me të lehtë dhe lutej me një gjuhë të pastër: “Ndihmoi o Zot, ndihmoi të gjithë në këtë Botë. Ndihmoi të mos kenë asnjë lotë. Ndihmoi me shpirt, që të mos kenë asnjë trisht.”

Kjo lutje nuk m’u ndal as kur mbërrita prapë poshtë xanxafillës sime. Poshtë asaj pemëze që më mbante gjallë me atë puthje. Kur pashë poshtë saj ishin shtruar si një qilim larush gjethet. Më dhimbte në shpirt ajo tretje. Më dukej sikur duhej të urdhëja një e nga një secilën këmbë mbi to të mos shkelte. Nuk e di pse kisha aq dhimbje. Kur ktheva kokën nga shtëpia, pashë dhe murin ndarës tek avllia. Në të çarat e saj nga dera, pashë për herë të parë me kujdes që kishin shpërthyer ca ferra. Pashë dhe aty ku luanim kukafshehti, pashë dhe mbeta me sytë nga ferrat, kur në çast kërciti dera. Pastaj çakërruan menteshat dhe zhurma e trokitjes më shkundi. U ndala, ashtu i hutuar përpara derës. Qëndrova aty gati si i ngrirë. Nuk prisja ndonjë njeri, nuk prisja ndonjë mik. E hapa pastaj pa frikë. Dhe sa e hapa diçka në brinjë më therri. Nga veshja dhe nga çanta dallova më në fund se ishte postieri.

“E u mbaruan idet? Këtë vit nuk provova asnjë kokërr. Nuk ke pasur letra apo ndonjë…”

“Ide, apo xanxafille. Nejse. Nejse. E letra? Iku ajo kohë kur merrnim me thasë, tani ja interneti, skajpi, celulari, uatsapi e kush shkruan më letra ore mik?”

“Ashtu është, ashtu. Nuk para shkruajnë më letra. Vetëm ndonjë kur ka ndonjë mall të largët, e shtrydh dhe e fut me gjithë dhimbje e dashuri aty brenda. Po, ja që ndonjëherë vjen një e tillë. Ja…, vjen dhe këtu nën xanxafithë, por kur ajo nuk ka më kokrra.”

“E po meqenëse ke ardhur me atë letër, dhe xanxafillja do ta gjej qoftë një kokërr patjetër.”

“Ja, ja ku e ke një kokërr. Ja dhe shijoje si të kesh shijuar një shportë. E letra, letra nga na qenka”

“Është një letër e radhë, e shoh dhe e kuptoj që ka brenda mjaft mall dhe brenga. E kuptoj nga pullat, nga firma, pasi është dërguar rekomande dhe duhet firma.”

“Firma?”

“Po, ja firmos këtu dhe tani mua më duhet të iki. Po të lë ta lexosh me ëndje…”.

E hapa, e pashë dhe u gjenda keq. U ndjeva mjaft keq. U bëra keq sikurse jam edhe sot në këtë gjendje. Më dukej sikur shkelja mbi shkronja. Fjalët ishin gropa të mëdha. Gropa ku varroseshin mendje. Trupat sfiliteshin mes rrjeshtave pa përpjekje. Iknin si gjethe vjeshte. Shkronjat pastaj ngriheshin e uleshin me radhë duke ngjarë si bashllagë. Mes tyre ishin dy jetë. Një e vrarë dhe një tjetër e gjallë, por e trazuar që në djep. E pashë, e lexova, e nisa prapë ta prek e ta prek. Mërmërisja si i zënë në faj. Gjuha më dukej si sqep. Çukiste mbi fjalë, mendja zhytej e zhytej thellë e më thellë në një gërmadhë. Aty pashë se kisha ndjerë një dritë. Me atë dritë hapa sytë.

Çfarë tmerri atje poshtë. Poshtë, fare poshtë parmakëve ndarës me avlinnë dhe xanxafillen qëndronte në këmbë ajo. E veshur me të bardha. E veshur me…, e çrëndësi ka si ishte apo nuk ishte veshur. Ishte duke buzëqeshur. Më priste me duart hapur. Më priste aty poshtë nën xanxafille.

“Kam ardhur me të ngutur. Kam ardhur për të të lutur. Të lutem më jep një të puthur. Një të puthur. Atje poshtë në errësirë, pashë njerëz të këqinj e të mirë. Njerëz me e pa fytyrë. Njerëz që kishin jetuar me një perde në sy, njerëz të zbutur thjesht e thjesht nga një e puthur. Pashë të tjerë që kishin mashtruar në jetë, pashë dhe i dëgjova mashtruesit e vërtetë. Ata nuk bënin prokopi as këtu, as atje, as në ndonjë tjetër jetë. Ndaj shpejt të lutem, shpejt jam duke të lutur, vetëm ti ma jep atë të puthur…”

Kaq ishte, kaq ishte dhe më mjaftoi të fluturojë si flutur, qoftë dhe nga ajo e puthur. E puthur pa hile, poshtë teje, poshtë teje e dashur xanxafille. Pa hile? Kisha humbur thuajse pesë kile. Isha i tretur në mendim. Isha i përhumbur në atë lexim. Ktheva dhe kapakun e fundit. Ktheva dhe gotën e ujit. Isha bërë ujë i tëri. Gjithë ai lexim…, gjithë ai shënim, gjithë ai shërrim. Tashmë në mendjen time nuk isha më i vetëm, nuk isha më fill, mendja zvarritej në galaktikë, me një mori ndjesish për një Yll, aty ku zbrazej dhe zhdukej „izma“ nga vetë klithma dhe ku leximi si shkrimi ikte e dreqoste mijëra fije dhe fille për të merakosur letërsisht një xanxafithe.