Ah, kudo prush

Bajame Hoxha-Çeliku

Azem Shkrelit

Dikur ke thanë:

“Më mëso të vdes bukur Kosovë!”

Dhe ti ia arrite poet

I re kitarës ma bukur

Dhe shkove në parajsën e përjetshme

Me tinguj kitare

Me këngë universale

Me liri në zemër!

Ah,

Ti poet i poetëve

Sot sa krenar që dukesh!

Ashtu fisnikërisht qëndron dhe tani,

Mes vargut plot jetë

Mes poetëve

Mes lirisë së Kosovës.

Ti e di, gjithmonë je mes nesh

Në çdo takim

Të shohim

Tek shtrëngon duart e shokëve

Si dikur,

Me poezi në duar

Me buzëqeshje në buzë

Me dashuri në zemër

Me Kosovën në shpirt!

Më mëso t’i bie bukur

Ke thanë dikur...

Dhe ti, i re ma bukur, Azem!

Se shpirti yt dinte të këndonte

Bjeshkëve të Sharit

Lëndinave të Kosovës,

Jetës plot larmi.

Dhe tani

Të them unë:

Më mëso vetëm t'i bie kitarës

Më mëso të vdes bukur si ti,

Azem shkreli!

Ah, kudo prush

Nga ai vështrim i prushtë

Shpalosa shpirtin e magjepsur

Në ditët e dashuruara.

Tronditje,

Dashuri,

Pasion,

Foli ndërgjegjja si e kapur në kurth.

E mbytur nga lotët e gëzimit,

Pashë magjinë e adhurimit.

Gjithçka u kthye e prushtë

Mori ngjyrë zjarri.

Dhe deti, rrugët

Dielli dhe yjet.

Të gjitha u ndezën,

U bënë flakë.

Dhe s’gjeja asnjë shteg.

Ah, prush, prush kudo prush!

U ndez koha,

Qielli u përflakë,

Me fuqinë e epërme.

Dhe zbritën

Tek buzët e prushta.

Me ngjyrat e ylberi

Oh, i gjithë universi

U dogj!

Ah,

U dogj...!