Azem Shkrelit
Dikur ke thanë:
“Më mëso të vdes bukur Kosovë!”
Dhe ti ia arrite poet
I re kitarës ma bukur
Dhe shkove në parajsën e përjetshme
Me tinguj kitare
Me këngë universale
Me liri në zemër!
Ah,
Ti poet i poetëve
Sot sa krenar që dukesh!
Ashtu fisnikërisht qëndron dhe tani,
Mes vargut plot jetë
Mes poetëve
Mes lirisë së Kosovës.
Ti e di, gjithmonë je mes nesh
Në çdo takim
Të shohim
Tek shtrëngon duart e shokëve
Si dikur,
Me poezi në duar
Me buzëqeshje në buzë
Me dashuri në zemër
Me Kosovën në shpirt!
Më mëso t’i bie bukur
Ke thanë dikur...
Dhe ti, i re ma bukur, Azem!
Se shpirti yt dinte të këndonte
Bjeshkëve të Sharit
Lëndinave të Kosovës,
Jetës plot larmi.
Dhe tani
Të them unë:
Më mëso vetëm t'i bie kitarës
Më mëso të vdes bukur si ti,
Azem shkreli!
Ah, kudo prush
Nga ai vështrim i prushtë
Shpalosa shpirtin e magjepsur
Në ditët e dashuruara.
Tronditje,
Dashuri,
Pasion,
Foli ndërgjegjja si e kapur në kurth.
E mbytur nga lotët e gëzimit,
Pashë magjinë e adhurimit.
Mori ngjyrë zjarri.
Dhe deti, rrugët
Dielli dhe yjet.
Të gjitha u ndezën,
U bënë flakë.
Dhe s’gjeja asnjë shteg.
Ah, prush, prush kudo prush!
U ndez koha,
Qielli u përflakë,
Me fuqinë e epërme.
Dhe zbritën
Tek buzët e prushta.
Me ngjyrat e ylberi
Oh, i gjithë universi
U dogj!
Ah,
U dogj...!
