A TI KOHË....
A ti kohë që ecën mes ëndrrave,
Kurmin e tretur e shpërndan mjegullnajën e hirtë rrëmben tashmen e të ardhmen trazon
Përshkon zemëren e minutës
nëpër molekulat e ndryshkëta të orës
e brenë përbrenda çfarë tretet kohë e hapësirë e pamëshirshme e paparashikueshme arrinë
e troket derën e kujtime
Bënë ftohtë, dhjetor
A ti kohë më mbështjell,
peshën e krahëve të lëshuar mbi kurmin tim e ndjej
Kalojnë mbi mua kujtimet e vagullta,
N’ emër thërrasin, shkelmojnë e shqyejnë dyert
aroma e myshkut të çanë hundët
A ti kohë e largët bindem që rikthesh
Prej, puhizës, aromës, fjalës megjithëkëtë shpërthen stuhi malli
Puhiza i shfleton fletët e tua e marrin arratinë nëpër kohë dhe hapësirë
aroma e pjekur prej kohës mbështjell lëkuren,
fjalët zbrazin mallin e shikojnë ëmbëlsisht sy
A ti kohë që rrëmben çaste, frymë, gjethe e lule, shtëpi, rrugica, miq e të afërm
Përfytyroj tapjeten e rrokullimës së kujtimeve, radhën e tyre sipas kohës
Çastin e zgjimit të tyre.... i befasishëm, goditje e prerë, lumë i rrëmbyer
Papritur kupton,
çastet njerëzit, imazhet, aromat
ndjesitë dhe gjendjet që dukeshin të parëndësishme, për të ndaluar dhe një çast më shumë
A ti kohë i rrëmben
mendimi i parë që të vjen mëndje tekefundit të bukura qenë
A ti kohë që nuk ecën mbrapa,
i penduari të ndreq gabimet fatale,
pak më gjatë të zgjasë lumturia
pasi e kemi kuptuar cila ishte mes gjendjeve
A ti kohë, na mësove shumë gjëra
vetëm një gjë nuk arrite
të na mësosh që të mos qahemi për të gjithën që ndryshon...
