Është koha për të mësuar frymëmarrjen

Është koha për të mësuar frymëmarrjen

Nga Fatmir Terziu

Koha ka dalë në kërkim të paditur. Ajo

është duke gjuajtur për një të papërsosur

që dehet papritur

kush është i harruar është ftohur prej saj,

i ngrirë e s'lëviz

në këtë gjah

qoftë dhe për një mizë.

Një mizë të lindur vetë me spërkatëse,

për të larguar fluturakët e tjerë

me lojën e saj të kapur,

që të do ashtu siç je

gojëhapur.

Duke pirë erën dhe rrokjet e rëna nga kupa,

që mësojnë vargjet e Khajamit të urtë,

të puthin çupa.

…është koha për të mësuar dehjen

zhgjëndur tek ky realitet

rreth botës, bimëve dhe fluturakëve

me dolli për demonin e tyre të vërtetë,

në qytetin e harruar.

Ai nuk urren askënd, nuk e do askënd

është i barabartë, me një poezi të papërfunduar.

Sa keq për tekstet ende të paprekura

Nga Fatmir Terziu

Është grisur perdja që ndan murin e tejdukshëm,

goja nuk flet,

mendja gudulis këmbanën e argjendtë,

ndërsa mendimet kacafyten në një hapësirë blu,

në dremitje,

jeta është një shkrim kuturu,

ne e shkruajmë tekstin me pëshpëritje,

në tru.

Ndjenjat mbulohen mjeshtërisht në kapakë të shtrirë,

mbushin faqet e mbetura,

deri në të gdhirë,

sa keq për tekstet ende të paprekura,

leximet në errësirë,

janë si ëndrrat e heshtura.

Dhe mendja shëtit brenda dhe jashtë

duke u bërë një kimerë

postuar diku në stratosferën e mëndafshtë

si një gotë të mbushur me verë

në këtë ëndërr të bukur, të lashtë...

Për rënien në mëkatin e pikturës

Nga Fatmir Terziu

Po qëndiset mesi i ditës,

e shtrin gjergjefin gëzimi i qershisë, mbi kokrra.

E qelqta e paqme e gjërave shpërndan linjat e saj

në lumin e dritës blu përtej formës si bota,

në sytë e mi ngrihet muzeu i artit

harpa zgjon grigjat e zhgjumura nga kullota,

obelisku i ngritur me mitin e fatit

tejçon lëng përsëri

në penela

imazhet kalojnë nëpër fusha konfuzioni

duke i penguar fluturat që udhëtojnë larg zhurmës,

personazhet kryesore mbajnë fjalime rreth

ditës,

dhe për rënien në mëkatin e pikturës,

zogjtë ikin të trembur nga vdekja e kritikës.

E dashur zogjtë kanë mbetur brenda qershisë,

nuk këndojnë,

nuk bëjnë zë,

pse sytë në këtë rast mëkatojnë,

dhe për këtë do të flitet në TV.