Nga Alda Mehmeti
Zemra ma ndjell praninë tënde,
më ngjall kruajtje në faqen e menduar,
në burmën e saj dikur kuqalashe,
ku ti flakeshe si fëmijë i përmalluar!
Shiu ka nisur të vallëzojë jashtë dritares,
me tingujt e erës që këngës ia merr,
sytë e tu i ngjajnë ylberit,
kur krahët shtrin, lotin ter!
Fushnajës bleroshe nën qiellin pa skaj,
rrekem hareshëm të kap çastin e mbramë...
buzëqeshja jote i ngjan hënës,
mbi buzët e mia digjet ngadalë!
Zemra ma ndjell praninë tënde,
djersin pikë në faqen e menduar,
në shtratin e zbrazët rrëshqet një Penelopë,
me kupën e verës së nxehtë ndër duar!