Nga Petraq Risto
Qëllon çdo ditë vjedh kohën sepse dhe koha ka xhepa
në xhepin e majtë vjedh lindjen me pasthirrmat e grunjërave
në xhepin tjetër vjedh lotin në fytyrë gruaje
në xhepin e djathtë vjedh perëndimin: karafil në vesh galaktike
vjedh kohën çdo ditë. Miqtë më shohin tek nxitoj
Më falni: vjedh kohën pa e ditur se Koha do më gjykoj.
Nga xhepi i këmishës së kaltër vjedh maskën e zezë
Nga xhepi i xhaketës vjedh tulipanët e Amsterdamit
pa e ditur se janë klonuar me heroinën afgane.
(Heroina: një kokë e prerë mbreti ku rastësisht kanë harruar kurorën).
Kur u rrethua Sirakuza s’ kish ç’ të bënte leva e Arkimedit po kish të bënte busulla.
Më falni: vjedh kohën pa e ditur se Koha do më gjykoj.
Vaji i bulkthit më shoqëron mendimet, vaji i bulkthit shuan etjen e trishtimit
Si një fëmijë marrok bëj vizatime në shtresën e hollë të hirit.
Nuk e di sa kujtime janë djegur, sa letra, memuare, s’e di
Ti më vjen porsi drita e yjeve tashmë kur dhe unë jam hi.
Më falni: vjedh kohën pa e ditur se Koha do më gjykoj.
(Heroina: një kokë e prerë mbreti ku rastësisht kanë harruar kurorën).
Hëna tërë njolla: lëkurë leprozësh u coptua dhe iu ngjit gjithkujt te thonjtë.
thonj hëne që çjerrin fytyrat me damkë. Janë shtuar leprozët në kamp.
Këshilla për mbrojtjen nga lepra:
Blatoni ushqime në altar: një qingj, një turtull, një pëllumb
digjni mëkatin nëpër flakë: ne jemi pak, leprozët - shumë
për të larë mëkatet s’ mjaftoka një zjarr, s’ mjaftoka një lumë.
Spërkateni shtëpinë shtatë herë me ujë të rrjedhshëm
dhe me gjakun e zogut të therur
pastrojeni me dru kedri dhe një zog të gjallë lëreni të lirë
të shpall lajmin për qytetin: të pastër, të pastër!
Ky qytet pa flatra me pak qiell mbi kryet e lodhur
me pak oksigjen e pak shpresë kundërshton të vdesë.
Pastrojeni me dru kedri dhe një zog të gjallë lëreni të lirë: të pastër, të pastër!
Kur u rrethua Sirakuza s’kish ç’të bënte leva e Arkimedit po kish të bënte busulla.
Vjedh Kohën... Arratisem pa pasur kufij,
pa pasur hapa të shpejtë dhe dihatje qensh
Arratisem thjesht me shpejtësinë e mendimit dhe gjatë arratisjes të kujtoj...
Si ike kështu dashuria ime: me lehtësinë e gjethes kur udhëton drejt rrënjës.
Dikur më thoshe: hijet kanë shpirt, kur njeriu vdes hija zhduket si shpirti
Kambana gjuhëjashtë: dem nën qiell korriku,
(bari i hijeve nën kullotjen e kambanës)
Boshllëkun e mbushim me kujtimet e orës që iku. Vjedh Kohën.
Dang - dang - dang e kambana digjet nga fërkimi me muzgun...
Dikur më thoshe: hijet kanë shpirt, kur njeriu vdes hija zhduket si shpirti
Ma gjej, ma gjej hijen e Kohës që vdes
në rrugën e shkurtër
nga rrahjet e zemrës te rrahja e kambanës
Ky qytet pa flatra me pak qiell mbi kryet e lodhur dhe me kohën pa busull
Ky qytet: hije e Sirakuzës.
Janar, 2009