KRISTO ÇIPA “Mjeshër i Madh”
VAJTIMIN U FALI REVE
( Baladë)
Thonë u zbardhë penda e korbit
Nga vaji i Nënës për djalin
U nis katarakti i lotit
Vajti të vithiste varrin
Në Mote tek thyet hëna
Përballë Vanovës së ve
Të varroset vete Nëna
Se mbase djalin e ngre
E mbërthen baltën me grushte
Ta bëj lëmshe për velënxa
E hap dheun e hedh tutje
-Ngrehu bir se do vijë Nëna!
Dil tek cip e dritës, jetë!
Siç del dielli nga deti
Le të vijë Nëna e shkretë
Se në dhe fle darameti
Ngrehu të takosh babanë!
Syrëke, leshra gëlqere
Brënda gjoksit si gërhamë
I lëviz një gurë me helme
Dil o bir e bëhu lis!
Në mes të brinjës me gurë
Se boshti i tokës lëviz
S’ka më nuse e dhëndurë
Pse më je lidhur me varrin
Me një kryq të bardhë mbi krye
Unë litar do ta bëj xhanin
Që në shtëpi të të shpie
Mos duhet dritën ta mpiks?
Yjet ti mbledh në shami
Pastaj qiellin ta qëndis
Natën ta mbledh në kuvli?
Më thuaj një fjalë dheu
Nga bota që pret t’i vijmë
Ngrehu o bir i Nënls, ngrehu!
Të të shoh buzët me frymë
Ngrehu se syri mu ndryshk
Nata brënda më ka marrë
Atë shpirtin tënd me myshk
Da ta laj me dritë të bardhë
I heshtur s’përgjigjej varri
Nëna merrte në gji baltën
Ta thante në vatër zjarri
Ti bënte djalit flokatën
Varrezat dhe qeparizat
Tirnin kohë në gjumë të thellë
Nëna merr baltën dhe shtizat
E bënte shpirtin fanellë
Një mëngjez u ngrit e vajti
Gjunjë thyer, jo më këmbë
Dheun e djali e hapi
E mbajti, s’ju duk i rëndë
Vajtimin u fali reve
Shpirtin derdhur në Vanovë
Dhe plakut leshra gëlqere
I flet çdo mëngjez me kollë.