TAKIMI ME VETVETEN
Nga Medina Pasoma
Sonte do të ulem përballë
Dhe do të çmallem me qiellin e syve tu
Nën këtë qiell të hapur
Druaj se në mes meje dhe teje fjala është e tepërt
Dhe të gjitha këngët e botës në paqshin emër, kjo e jona do mbetet pa të
Rrugët që të duken më të gjatat merri, ik dhe largohu
Tento t’i bartësh në strajcën e maskimeve gjurmët e tua të fshehura
Gjuaji në to të gjitha buzëqeshjet e rreme, shpresat e kota, përpëlitjet e vona
Ëndrrat e parealizuara lëri të qeta nën rrahjet e fundit të ataktit të realitetit
Në ndërrosh mendje, qëndro, ndaç shtriju nën petkun e zhveshjes së shpirtit
Ndaç përballë botës dil, shikoje si mal, godite për vitet e shkuara huç
Se mjaftueshëm i mbushe stacionet me bollëkun e mungesave
Veç sonte, mos e shkrij veten në tentim të gjetjes të fjalës së bukur
Ato që ëmbël tingëllojnë për dedikime zemre
Le ta thotë një fjalë dashuria sonte për ty, se ti mjaft ke folur për të
Duke e mbajtur sirtar në bebzën e syrit
Dhe mjaft ke ndërtuar ura në mes të shkallëve
Dhe i ke parë kulm gjërat që s’kanë qenë as themel për strukje
Mos, ta forcosh dorën që të dridhet prej emocioni sonte mos tento
As rrjedhën e valëve të trazuara të zërit mos ia ndërro
Botës mos i shpërndaj trëndafila, kur ti ende je në pritje të filizit të ri
Ndal së hapuri dyer e dritare, në kërkim të një pamjeje
Në paqsh zemër, dil para pasqyrës së shpirtit
Veç soditi thellë dy detërat që në to bota noton
Në kafazin e ndjenjave të fshehura, lexo mirë fjalët e pathëna
Të humbura i ke të gjitha qoshet e tradhëtisë ndaj realitetit
Sepse i verbëri mund mos ta sheh ngjyrën, jo mos të thellohet në ndjenjën
Humbi drejtimet, flaki të gjitha teoritë, rinisi të gjitha përfundimet
Harta e zemrës do të jetë udhërrëfyesi që mban të gjallë frymën e kësaj jete
Dhe sonte, zhveshe shpirtin prej fustanit të lulëzuar me gënjeshtra
Sepse barra e universit mbi supe nuk largohet ndryshe
Veçse kur ta takosh veten…