E di, që do të habitesh të më arsyetosh, e di
e di, se gjithmonë kur vjen pyetja, dhe kur vjen puna e di
Dante e përshkruan këtë, era vërtitet në sy.
Këmbët janë të ndjeshme, ata s’mund të ikin as të rrinë
është një metaforë që e mbush me nur poezinë
gjithnjë vjen, dhe kur vjen puna e di
kjo është një kushtetutë vetëm për dashurinë,
një kod magjik që zbërthehet vetëm në sy.
Era i bart sytë si këmbët atje ku duan të shkojnë,
megjithatë, duken të ashpër për të huajt që u ngulen me helm,
janë si një dritë: gjithmonë vjen, dhe kur vjen puna ata e dinë
është kjo dritësi, për të fiksuar dhe për të mos lënë të shkojë dëm
të gjithë xixëllimin që lind dhe prodhon dashurinë.
Nga pesha e dashurisë dridhemi në këmbë
në zemër e zjarrmojmë, me sytë e bekojmë.
E di, që do të ngutesh të më gjykosh, e di
e di, se gjithmonë kur vjen pyetja, dhe kur vjen puna e di
Dante e përshkruan këtë, era dridhet në sy.