Nga Fatmir Terziu
Qyteti im buzëqesh me hijet
Muri i lashtë i Kalasë flet me veten.
Nuk ka det, ka një lumë që gati po “thahet”,
ka një pus që ime as vetë s’lahet
është tharë, është shuar, është shkrirë,
makinat e policisë vijnë dhe shkojnë
lemza e zemrës së tyre mjekohet mirë.
Kush do të denoncohet
hidhërimi i madh i koshereve të dijes?
Të dehur rrotullohen në hapësirën hipokrite
fjalët masturbohen me qokat dhe “gjobat”
brenda një hapësire korruptive
ku fryhen lirshëm vetëm horrat .
Këtu vdesin intelektualisht në heshtje
pa gjurmë, sikurse vetë lajmërimet
që, po aq duan të shijojnë vdekjen
mjaltë i hidhur i së nesërmes?
... era e Krastës merr me vete
këmbët e zhveshura të lypsit përballë Sahatit
filxhan i copëtuar, dhe shtrati prej kartoni a lecke
në mes, si një kufomë prej druri
me duart e shtrira drejt fatit.
Ai hesht i gjallë, nuk flet,
i gjalli i vdekur vetëm hesht,
në heshtje tregon për planin në këtë verë,
ashtu i lodhur si një grua e sëmurë
lutet të ketë sa më shumë hije mes vapës
lutjen ia bekon në asfalt si përherë
thirrja e gjatë e qenve gjatë natës.
E ëmbël, e hidhur,
ndoshta nuk është vonë
të kuptojmë se lypësi
ka poshtë bythës një diplomë!
Kjo është edhe kryefjala e dijes:
Qyteti im i buzëqesh vetëm hijes!