Vullnet Mato
NË MESNATËN E VONË...
Në mesnatën e vonë të ëndërrimit,
ndjeva veten, sikur isha jashtëtokësor...
Duke soditur globin, nga disku i fluturimit,
kokën time të deformuar, zura me dorë;
Pashë tym e flakë, mbi Tokën nënvete,
mendova: Këta homosapiensë të formuar,
ose janë çmendur, ose nuk janë në vete,
vriten fare kot, qytetet duke shkatërruar?!...
Ne Ufot, të mahnitur nga bukuria e globit,
mendonim, se njerëzit me tru të zhvilluar,
kanë arritur mençurinë, të kapin kozmosin,
po pse bëjnë marrëzi, për t’u vetërrënuar?!
Patën fat të shumohen, në këtë planet blu,
në distancën e rrallë, të mrekullisë qiellore,
me ujin e ajrin, për të gjithë frymorët këtu,
pse po e shpërbëjnë, këtë dhuratën hyjnore?
Ç’duan të arrijnë me armë, ku duan të shkojnë,
duke u kacafytur me njëri-tjetrin, deri në vdekje,
për të ndarë trojet e kësaj mrekullie, ku jetojnë,
në pronën e Diellit, që po i thith me tërheqje?
Si s’kuptojnë se tashmë, pak nga pak pronari,
po rrit nxehtësinë, tërmetet, uraganet e motit,
duke u dërguar shpesh, paralajmërime zjarri,
t’u tregojë, se i pret mallkimi flakërues i Zotit!
Nuk mendojnë, se janë aty të përkohshëm,
derisa Ylli diellor, të mbarojë energjinë e vet,
t’i përcëllojë të gjithë, në zjarrin e kobshëm,
duke shuar mes planetëve dhe të vetmen jetë!...
Pse duan të vrasin njëri-tjetrin, me ato mizori,
megjithëse gjatë jetës, i vret Zoti, një nga një?...
Kurse dielli dhe varret, do ua bëjë shkrumb e hi,
siç erdhën nga asgjëja, të kthehen të tërë në asgjë...
#vullnet #mato #fjalaelire