KUR SHKRUAJ: PRANVERË
Cikël me poezi
NGA PANAJOT BOLI
KUR SHKRUAJ: PRANVERË
Shkruaj fjalën ‘Pranverë’ në dërrasën e klasës..
Nxënësit buzëqeshin.....
Shkronjat pikturojnë portretin tend
Unë shoh ty.
Shoh sytë e tu
Flladin qe përkund dallgëzimin e flokëve të tu
Shoh buzët qe bulëzojnë
Me ngjyrën rozë....
Bëj fjali me emrin ‘Pranverë...
Sytë e.....
Mesues , pranvera nuk...
Hutohem...pastaj..
Pranvera ka sy
Janë mengjeset e ëmbla të Prillit
Janë vezullimet e ngjyrave të vesës së mëngjesit.
Janë margaritat që qeshin
Me fustanin jeshil të lëndinës
Nxënësit buzëqeshin...
Buzët e .....
Mesues, pranvera nuk ....
Hutohem..pastaj....
Pranvera ka buzë
Janë buzët e gonxhave të trendafilave të kuq
Janë buzët e trendafilta të agimit rrezellues
Janë buzëmbremjtë e arta
Ku flakëron dielli në det në perendim
Nxënësit buzëqeshin..
Flokët e saj..
Mesues, pranvera nuk....
Hutohem..pastaj..
Pranvera ka flokë
Janë dallgëzimet e valeve në det
Qe qeshin të lumtura me diellin
Janë flokët kaçurrel të pyllit
Qe harlisen si të çmendura me njera-tjetrën
E fërshellëjnë me cicërimën e bilbilit
Gusha e saj .....
Mesues, pranvera nuk....
Hutohem...pastaj...
Pranvera ka gushë
Është gusha e bardhë e pëllumbave
Është mëngjesi i larë i Majit
Është lulja e mollës.
Nxënësit buzëqeshin....
Shkruaj fjalën pranverë..
Dhe shkronjat bëhen sytë e tu,
Thërmoj shkumësin e bardhë
Ai bëhet gusha jote
Dhe tingëllimi i fjalës
Buzët e tua
KUR UL NATA PERDET
Kur nata ul perdet e zeza pa u ndier e si dado e mirë më mërmërin,
Një kamerë e fshehtë rri zgjuar, arratiset me shpejtësi në mërgim
Ulet në auditor, qesh me trillet studentore e çantën e profesorit plak
Një sy studenteje më huton, e skuqem nga vargjet e mia në almanak
Ndihen të qeshura në shkallë, ca sy të përgjumur shoh në bibliotekë
Endrra kacaviret në dritare të konviktit, e pangopur me atë jetë
Imazhet kercejnë si djajtë e zgërdhihen me shpresën brenda në rreth
Ne ,me fotoaparat në sup, sa në Razëm, e sa në harlisje, në Theth
Endrra e kyçur në një valixhe druri anës Shkumbinit mbrriti një ditë
Çeli themelet, si këmbët e ures se Bushtricës e si trendafil u rrit
Në një klasë u hap,me fëmijët sybukur pranë ,qe shikonin kureshtar
Të kërkonim yjet, të shihnim Homerin,Shekspir, e Prometeun pishtar.
E ata,si në përralla të netëve, Prillit, pas xixellonjave vraponin
Mbushnin grushtat e vegjël, e pallatin e shpirtit tim zbukuronin
Ishte edhe një kryexixellonjë, që më ndiqte, më rrufiste me sy
Mes shkelqimit të dritave verbohesha, tani e transkriptoj:DASHURI!
MË MBYT MUZGU
Nuk e di pse mu zu fryma këtë pasdite vonë
Kur qielli ka rrudhur buzët e detin nervozon
Hap dritarën e zemrës të marrë ajër se mbytem
Të rehatojë pak ankthin që si kalë po gulçon
Mbeshtes kokën te dritarja të më freskoj flladi
Të hyjnë lulet me ngjyra, të futet edhe pak dritë
Pyes veten: ku isha? Mos rashë befas në komë
Në muzgun e murmë që vertitet në qepalla e sytë?
Më shpifet ky muzg që vjen si murg i zi mjeran
Misteri frikë, bëhet gjarpër e fort më shtrëngon
Nga dritarja e hapur ngushëllim po gjej tek yjet
Të më matin pulsin që përpilitet si zog e renkon
Aty në parvaz, nuk i ndahem yjeve dhe hënës
Mbush grushtat më dritë të shpërlaj shpirtin tim
Ndofta mungësa jote më thithi atë pak oksigjen
E muzgu murg më shtie në kupë pikëla hidherim
Nuk e fsheh, kam frikë të rri vetem në këtë natë
I lutem yjeve dhe hënës të rrinë më mua shoqeri
Shkretëtira e perandorisë së territ po më tremb
Ndaj sonte, e dashur, të dua të të kem pranë ty
NJË PIKË LOTI
Një pikë loti rreshqiti në degën e hardhisë
Një lindje e veshtirë
Fëmija burbuqe po lind mes dhimbjesh
E behet ëmbëlsirë
Një pikë loti rreshqiti në degën e hardhisë,
U lag edhe syri yt sot
Kaq larg, kaq kohë, kaq mall qe mblodhi
Nuk e përmbajti dot
Kaq mengjese i mblodhi piklat në vesë
Liqen i bëri në sy
Vjen nata e yjet zbresin dhe e ngushellojnë
Me dhimbjen dashuri
MALLI
Malli i zverdhur si gjethja,
Rri varur në një dëgëzë shpirti,
Pret si engjëll buzeqeshjen tënde,
Të ringjallet si Krishti