Poetët
Vlerësojnë mirë peshën e fjalës
Shënojnë brengat me shtizën e zemrës
në ngjyra shpirti zhytin penën
të drithëroj vargu ndër deje
kur vetmia qan në heshtje
me vargun e tyre zvogëlojnë dete
kur dashuria iu troket në zemër
përqafojnë muzat, thurin perlat
kur frymëzohen thellë në shpirt
fluturojnë shtigjeve bëjnë mrekullitë
kur mallohen për bukurit
dinë t’i fundosin edhe gjithësitë
kur shpresa thyhet i mbyt mashtrimi
përpëliten si peshku pa ujë
se pranon dot bota e tyre zhgënjimin
i klithin penës të bëj bujë
kur poetëve i lëndohet atdheu
si të krisur harlisën deri n’zenit
për një t’ ardhme të ndriçuar
mbajnë kuvend me yjësitë
Gryka kanionesh
Si një ylber pas shiut të verës zbritur
kurmi i bukurisë sate n’ëndërr me vjen
eci rrugës me ritëm t’shfrenuar
pres t’më shfaqes edhe një herë
si gryka kanjonësh sytë e tu
më magjepsin me ngazëllejnë
nganjëherë humbas orientimin
pyes vetën nga cili qiell vjen
brishtësia e shikimit tënd
më vret marrëzisht nga pak çdo ditë
bukuria e fisnikërisë sate
më bën me u dorëzua më të vërtetë
Nënë Hyjneshë
zbritur nga qielli kaltëror
shpirti i bukur engjëllor
ëmbëlsia e fjalës së saj hoje mjalti
bukuri e rrallë dhunti nga zoti
në hiret e fytyrës
ka të lulëzuar beharin
për çdo dhimbje është lule balsami
në buzëqeshjen engjëllore
të buzëve të saj ka qiellin e paqësuar
nënë hyjneshë det i qetësuar
të gatuar në shpirt ka dashurinë
në dritën vezulluese të syve ka lumturinë
dora ledhatuese e saj
vjen të merr si një meteor
të përkund në ëndrra me yjet qiellor
Nënë hyjneshë
e palodhur
nëtëve të gjata pa gjumë
që mbanë hënën zgjuar n’përgjim
në çdo cep të botës të mbron i saj bekim
Malli im
Malli im
fluturon mes gjethëve të vjeshtës
zhytet në peisazhin e ngjyrave të saj
qullet nën lotin e vesës së tyre
nuk Shuhet…
Malli im
pret pranverën
here-herë ndizet
vullkan në brendi
dimri mbyllë krahët
acarohen bashkë të dy
malli im
pret pranverën
lulebora t’pëlcet sythin hiq pa frikë,
të shpërthej buzëqeshjën
në mozaik ngjyrash
dimrit të thinjur t’i thotë ik