Grua
Fatmir Terziu
Dhe Ti…vjen në kuvertë lundron si e panjohur
me frymën, me grimcën më të ndjeshme të oksigjenit
udhëton me Fjalën,
të parën nyje të genit,
pasagjer i ftohtë i moshës së prushtë,
bashkëudhëse në trokitjet e zemrës,
ndërsa rrethon gishtin me bekimin e artë në ritmin e butë,
loton në kristale diamanti
hyn në armatën e madhe të njerëzve të dashuruar,
dhe Ti,
je bukë, je kripë, je jetë, s'je më pasagjer i huaj për mua,
dhe Ti,
je Grua!
Je Grua, e njëjta me udhën që bëri nëna ime,
dhe rruga e gjatë me katragjyshe,
je Grua, një shenjtore e përjetshme e virgjër,
në zemrën time troket diçka më ndryshe,
je Grua, je dashuria që shkruaj,
kurrë s'mund të mbarohet për Ty një libër,
a ke qenë ndonjëherë e huaj?!
Dhe Ti…
Je vetë dialekti i gjuhës së gjuhëve,
lundron në ujësinë e madhe të dhimbjes
me biletën e brumit të bluar prej mushtit të drurëve,
me qumështin e jetës që vjen prej lindjes,
në buzët e njoma të fëmijëve…
…dhe Ti…
e thek rininë në bulëzat e gotës sime të dehur
ka mjaft fjalë brenda një gradacioni të tillë,
e di që je zemëruar, por ke heshtur,
dhe Ti… e ke zgjuar natën deri në të gdhirë,
nuk ka ndonjë grindje që s'ka vdekur,
dhe Ti … e ke bërë për të mirë,
dashurinë për të mos e tretur.
Dhe Ti, … ke harruar se ke ndonjë hall,
si një Perëndeshë e ëmbël ke buzëqeshur,
ka mjaft prej arsyeve për të gjithë, përveç durimit të madh,
dhe Ti, … si një bukuroshe e përfjetur,
e ke gëlltitur dashurisht çdo fjalë,
s'ka Fjalë që toka s'e ka tretur
kur dashuria lundron në rrugët e saj.
Dhe Ti, njësohesh në cipalin e ëndrrave me mua,
dhe Ti,
je Grua!
Më thuaj pastaj që të mos të dua.