ZAMBAKË NË POEZI
Ndërsa e qelqta largon të dielltën,
aty në errësirën e tiklave lulëzon në heshtje,
nëndarjet e paqarta gërmojnë thellë në cohën përreth,
dhe forca e trungut tregon fuqinë e saj,
një germë,
një fjalë,
një gjuhë që pikturon ngadalë,
urtësia e shpalljes së saj zbulon bukurinë e jetës,
për tek Ti,
derisa të gjitha dijet të shpërthehen përsëri,
kur zvarritet e padukshmja
në Poezi.
MUZA
Ndërsa izolohet heshtja
kështu do të jetë edhe jeta,
derisa pranvera t’i kthehet zhurmës,
dhe një cikël tjetër t’i lulëzojë
shpirtin e dashuruar ... Muzës.
NË ESHTRAT E MBYLLJES
Mund të rritet në hirin e dashurisë, jeta,
ftohtë,
pafalshëm dhe bosh,
shkatërrim i tillë,
në një varg jete të lirë.
Megjithatë rehatia dhe fuqia e saj janë të padiskutueshme,
duke ngrënë zemrën e dikujt larg,
e mbyllja në eshtrat e mbylljes
një varg,
që zemërohet,
derisa të mos ketë as hirin e vet,
vetëm keqardhja lulëzon,
brenda një shpirti të tradhtuar të shkretë.
Mund të rritet në hirin e dashurisë, jeta,
ftohtë,
pafalshëm dhe bosh,
shkatërrim i tillë,
në një varg jete të lirë... vetvetja
mund të rritet në hirin e dashurisë
e vërteta,
për hir të Poezisë!
