ZAMBAKË NË POEZI

ZAMBAKË NË POEZI

Ndërsa e qelqta largon të dielltën,

aty në errësirën e tiklave lulëzon në heshtje,

nëndarjet e paqarta gërmojnë thellë në cohën përreth,

dhe forca e trungut tregon fuqinë e saj,

një germë,

një fjalë,

një gjuhë që pikturon ngadalë,

urtësia e shpalljes së saj zbulon bukurinë e jetës,

për tek Ti,

derisa të gjitha dijet të shpërthehen përsëri,

kur zvarritet e padukshmja

në Poezi.

MUZA

Ndërsa izolohet heshtja

kështu do të jetë edhe jeta,

derisa pranvera t’i kthehet zhurmës,

dhe një cikël tjetër t’i lulëzojë

shpirtin e dashuruar ... Muzës.

NË ESHTRAT E MBYLLJES

Mund të rritet në hirin e dashurisë, jeta,

ftohtë,

pafalshëm dhe bosh,

shkatërrim i tillë,

në një varg jete të lirë.

Megjithatë rehatia dhe fuqia e saj janë të padiskutueshme,

duke ngrënë zemrën e dikujt larg,

e mbyllja në eshtrat e mbylljes

një varg,

që zemërohet,

derisa të mos ketë as hirin e vet,

vetëm keqardhja lulëzon,

brenda një shpirti të tradhtuar të shkretë.

Mund të rritet në hirin e dashurisë, jeta,

ftohtë,

pafalshëm dhe bosh,

shkatërrim i tillë,

në një varg jete të lirë... vetvetja

mund të rritet në hirin e dashurisë

e vërteta,

për hir të Poezisë!