KËNGË TË TRISHTA MËRGIMI
BAJRAM CANAMETI
MËRGIMTAR
Ata ikën,
Me mjerimin shtrënguar në dhëmbë
Udhëve të mistershme,
Në mesin e natës pa hënë
Në shtigjet e panjohura rrëqethëse,
Të përlotur në shtegtim
Drejt zgavrës së mërgimit
Mbërthyer në mallëngjim,
Të gjenin tokën e bekimit
Nën një diell pa djaj,
Nën një strehë pa vaj.
Ata ikën
Të nxitur nga xhungla e mallkimit
Pasi i vrau mosdëgjimi i të shurdhuarit
Bashkë me arrogancëne mosshikimit
Dhe injorancën e moskuptimit.
Ata ikën
Kur panë tufat e qenve të kërleshur,
Që ulërijnë dhëmbëpërveshur,
Duke rrëmbyer copat e atdheut,
Mbetën të përhumbur kur panë krimbat
Që dilnin nga vrimat e ngjyer me ar
E të kënaqur fërkonin mjekrat
E pista si vrugu në thekrat…
Ata ikën
Me hijen e përlotur
Të gjenin një zjarr për t`u ngrohur…
PRES LINDJEN E DIELLIT
Kam mbetur në pritje me zërin drejt qiellit,
Si një murg i lodhur pres lindjen e diellit,
Kur do të mbarojë ky dimër,në çdo gjë ka ngrirë,
Në shpirtin e popullit kambanat e dhimbjes bien.
Kambana e mjerimit gjer në qiell ushton,
Nga varri i Migjenit ulërima të vdekurit zgjon,
Varfëria,kjo lëngatë,tentakulat shtrin kudo,
Si lugat nëpër natë ,del e turfullon.
Varfëria ,krejt pa faj,mbërthyer në njerëzi
Shëtit nëpër rrugë si epidemi,
Kambana e korrupsionit tund tokën dhe malet,
Askush s`e dëgjon,krimi nuk ndalet.
Na lindën miliarderët,sa shpejt u pasuruan
Me llokmat e atdheut,me euron nëpër duar,
Të zhveshën lakuriq moj Shqipëri
Ndërsa lumenj djerse u derdhën për ty..
Kambana e boshatisjes së vendit nga rinia
Gjëmon si stuhi në vendet e mia,
Jetë e fikur,jetë e mjerë,njerëz të rrallë si hije
Nga dy pleq i gjen në derë,ngjesh në darë marrëzie…
Eh sa kambana të tjera gjëmojnë pambarim,
Në qiellin e tokës arbërore,në qiellin e vendit tim,
Por unë pres një ditë ardhjen e rinisë
Që t`i japë jetë kombit e shqiptarisë.
Të vijnë ata,që në botë janë plot shkëlqim,
T`i sjellin dritë shqipes,t`i japin rrezatim,
Të nxjerrin hajnat e plehrat nga zyrat
E të drejtojnë, që shqiptarëve t`u qeshë fytyra…
ZËRI I MËRGIMTARIT
Sytë i shkëlqejnë si xixa stërralli
Shoqëruar nga shpresa e pikëllimi,
Kokën nga vendlindja,kthyer nga malli
Këmbët haptojnë nga Perëndimi.
Zëri imërgimtarit vjen si kushtrim
Saqë zgjon të vdekurit nga varret,
Plaga e mërgimit s`paska shërim
Si mjegull e zezë i ndan të gjallët.
Kujtimet shpërthejnë me trishtim
Në vendin e boshatisur
Zëra oborresh pa fëmijë
Zëra rrugësh pa njeri.
Zëra fushash që bekojnë,
Zëra pemësh që lulëzojnë,
Zëra pyjesh që gjelbërojnë,
Zëra malesh që lartësojnë.
Zëra shkollash boshatisur
Jetë boshe,jetë e grisur,
Zërat e vendlindjes thërrasin,
Sikur nata prêt agimin.
Ëndrrat e mërgimtarit flasin
Për jetën,mallin,vendin,
Në mendim shpresa më ndizet
Natë e përgjumur rrokulliset…
Pagjumësia ime prêt çdo mëngjes
Kthimin e rinisë në vendin e vet
Shpirti im kryengritës thërret
Lapësi kryengritës në letër shket
Zemërpërvëluar,kërkon jetë tjetër
Që mban mendjen,fuqinë e rinisë
Për t`i shërbyer atdheut,shqiptarisë…
Pyes zemrën dhe mendjen si dallgë
Kur do të shërohet kjo plagë,
Të lutem,i madhi Zot
Kur do shërohet ky lot…
VETMI E HARRUAR
Ikin të rinjtë si zogjtë shtegtarë,
Foleprishur,të uritur,të sfilitur
Në metrotë e botës mbarë
Shpirtplagosur,të grabitur
Plot mallëngjim
Toka mëmë iu bë mallkim.
Ecin nëpër vendet e globit
Kërkojnë të kapin hisen e diellit,
Hija e përvëluar e lotit
Bie nëpër viset e mia…
Ikin ata për të kërkuar lumturinë
Me lotin e vrarë,syrin e përmalluar,
Thinjën me dhimbje në shpinë
E vendi rrudhet I vetmuar…
Dhimbja ime gjëmon si kambanë
Në kishën e shpirtit të popullit tim,
Përmes një qielli të vrarë
Lutem ata të kenë gëzim.
Kjo brengë më dhemb në shpirt
Brengë e mallëngjimit,
Thinjat numëroj çdo ditë
Thith cigaren e mjegullohem prej tymit…
GJUHA SHQIPE
E ëmbël,e lashtë e artë,
Si trëndafil i katër stinëve
Gjuha shqipe.
Nanë e gjuhëve të dijes
Me durimin e arit në male
Mbete statujë e pritjes.
Të huajt ta vodhën mitologjinë
Fjalë ti u dhe me tepri,
Se nuk e shtere tënden pasurinë…
Në vringëllimë të shpatave qëndrove
Argjend në dritë në hënës
As u lodhe,as u shove,gjuhë e nënës.
Comments