Xixëllonjkë

Xixëllonjkë

Fatmir Terziu

Xixëllon hapësira.

Lëvaret një qiell i larë kristal,

zëprushet fyti i gjatë i lagur në perëndim,

ndër ndenja, ku pagëzohet njeriu me mall,

pluskon shpirti i bardhë intim.

Stërkalat me diamant i vë në gishta,

Barshoshja e larë me ujin qelibar,

mbledh dallgët e i bën plisa,

i terr pastaj mbi Lumbardhë.

Dhe Drini, binjakët e ujtë, ndër gryka,

dashurisht mblidhen në një pikë,

Adriatiku dhe Joni shkruajnë lirika,

me xixllat që të pikturojnë sytë.

E ti më ndez enkas mendimet,

nga shtrati ku nata hiram tretet,

si xixëllonjkë nate që s'trembet,

mallit ngadalë ia zhvesh veset…